Cisca Dresselhuys: 'Op naaldhakken door Parijs, zonder te klagen'

Cisca Dresselhuys blijft zich verbazen en dat is maar goed ook. Dit is de eerste van haar nieuwe reeks eigenzinnige columns: 'Down memory lane naar Parijs'.

Mijn eerste bezoek aan Parijs was toen ik achttien was. Mijn oudere zus had me die trip cadeau gedaan omdat ik geslaagd was voor m’n eindexamen MMS. Zij was negen jaar ouder dan ik en had al een betaalde baan.

Daar gingen we: degelijk, met een compleet verzorgde busreis van de Ned. Chr. Reis Vereniging. Tijdens de rit kwamen we erachter dat er drie SGP-raadsleden in de bus zaten, die we bij een avondlijk bezoek aan Montmartre kwijtraakten, maar dit terzijde.

We sleepten tassen met rode, zwarte, bruine, blauwe en witte pumps mee, met hakken van zeker acht centimeter

Aangezien onze moeder heel handig was op de naaimachine, hadden we kledingsetjes in alle kleuren van de regenboog. Daar hoorden schoenen in dezelfde kleur bij, vonden wij. Dus sleepten we tassen met rode, zwarte, bruine, blauwe en witte pumps mee. Allemaal met hakken van zeker acht centimeter.

En daar liepen we dan welgemoed op door Parijs, over pleinen en trappen, door straten en steegjes met kinderkopjes. Zonder te klagen. Alsof we op pantoffels liepen. Een grove leugen natuurlijk. Op onze hotelkamer waren we ’s avonds druk met voetencrème en pleisters.

Het was een kwestie van: wie mooi wil gaan, moet pijn doorstaan, zoals mijn moeder altijd zei, waarna ze haar suède pumps met blokhak aantrok. Soms droegen mijn zus en ik, als waren we een tweeling, bij elkaar passende kleding. Allebei een strakke zwarte rok en een zwarte trui met daarover een rood hesje. En natuurlijk rode hoge hakken.

We vielen op en dat vonden we al heel wat voor twee domineesdochters-op-vakantie

‘Le rouge et le noir,’ riepen Parijse mannen ons na op straat. Of ze daarmee verwezen naar het bekende boek van Stendhal, was niet duidelijk, wél dat we opvielen en dat vonden we al heel wat voor twee domineesdochters-op-vakantie.

Tot de pandemie ging ik geregeld naar de Franse hoofdstad, afgewisseld met tripjes naar Berlijn, Londen, Praag of Wenen. De naaldhakken zijn inmiddels allang afgeschaft, in binnen- en buitenland. Klachten van mijn man, die opdraait voor het sjouwen van de zware koffers, waren de belangrijkste reden voor mijn besluit op vakantie alleen nog maar wit en zwart te dragen.

Cisca in de jaren zeventig, toen ze platinablond was

Dat ik dat nooit eerder had bedacht. Het scheelt enorm veel stress (en gewicht). Eén paar witte, één paar zwarte en voor de afwisseling nog een paar wit-zwarte schoenen; met drie paar kom ik tegenwoordig makkelijk de vakantie door. Wat niet betekent dat er op de terugweg niet een vierde (of vijfde) paar in de koffer zit, want in al die steden heb ik, als een ware Agatha Christie, fijne schoenenzaken ontdekt. Onze vakanties zijn een stuk ontspannener nu er alleen nog le blanc et le noir in de koffer zit.

Trouwens: dat boek over zwart en rood moet ik toch eindelijk eens lezen.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in