'Het gaat om vandaag, want je weet niet of er een morgen is'

Juliette kreeg vorig jaar te horen wat elke vrouw vreest: ze kreeg de diagnose borstkanker. Voor Nouveau blikt ze elke week terug op de zware tijd die volgde. Een tijd die ook mooie momenten kende. Ze blogt om andere vrouwen, die ook door deze ziekte zijn getroffen, hopelijk tot steun te kunnen zijn. En om anderen te motiveren om zich te laten onderzoeken als ze twijfelen. Dapper, vinden wij. 'Hiervoor kom ik uit mijn comfortzone en dat vind ik best eng.'

Met de diagnose kanker op die bewuste vrijdag in februari vorig jaar, veranderde mijn leven in een klap. Al was ik niet helemaal verrast door de uitslag. Hoe kan het toch dat je ernstig ziek bent, maar je niet ziek voelt? Boos ben ik niet geweest, wel voelde ik me verraden door mijn eigen lichaam. Hoe kon ik daar nu weer op gaan vertrouwen. Voor mij is er een duidelijk onderscheid tussen het leven vóór de diagnose en het leven nu.

Als je gezond bent, dan ben je geneigd door te rennen en naar de toekomst te kijken. Maar als je hoort dat je ernstig ziek bent, dan is morgen even niet belangrijk meer, dan gaat het om vandaag, want je weet niet of er een morgen is. Voor mij is dit misschien wel het belangrijkste wat ik van vorig jaar heb meegekregen. Geniet van elke dag en wees dankbaar voor wat je hebt. Het leven is niet vanzelfsprekend.

Beduusd verlieten we die dag het ziekenhuis. Opeens was ik een patiënt en kreeg ik met de afspraakkaart ook een eigen ordner mee met een smoelenboek van alle betrokken specialisten en verpleegkundigen die mij zouden behandelen. Dat was best handig trouwens.

Maar nu moesten we het nieuws nog aan onze kinderen vertellen. Dit was het allermoelijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ook hun leven veranderde. Hun zorgeloze jeugd was voorbij. Als ouder ben je voor je kinderen een veilig baken, dat gevoel van veiligheid is in een keer weg. Opeens was voor hen ook duidelijk dat het leven zoals we dat kenden afgelopen was. Ik was dan misschien wel ziek, maar mijn gezin leed mee. Een periode van onzekerheid brak aan.

In plaats van in de voorjaarsvakantie op vakantie te gaan, moesten er nog meer onderzoeken plaatsvinden. Een zenuwslopende week volgde. Je moet de scan in, want het is belangrijk om te weten of de kanker plaatselijk is of uitgezaaid. Als je, zoals ik, ook nog claustrofobisch bent in kleine ruimten, is dat nog wel een extra opstakeltje dat je moet nemen. Maar ja, er niet in gaan, is geen optie. Dus valeriaan erin, ogen dicht en door het apparaat heen.

Met lood in mijn schoenen meldde ik me een week later bij de specialist voor de uitslag. Eindelijk goed nieuws, geen uitzaaiingen, mijn lijf was verder schoon. Ik was behandelbaar.

Lees ook: 'Ik had het veel te druk om naar dat stemmetje te luisteren'