'Zoonlief is eraan toe om het huis uit te gaan … maar ik niet!’

Morgen is het zover. Zoonlief gaat het huis uit. Ik voel verdriet, ik voel blijdschap, ik voel loslaten en ik probeer een heel mooi boek te sluiten, maar o wat is dat moeilijk.



Een half jaar geleden gaf hij aan dat hij op kamers wilde wonen. Hij vond dat hij er wel aan toe was. Ik vond dat helemaal niet, maar ik hield mijn mond.



Met alle berichten in de media dat jongeren langer thuis blijven wonen, maakte ik me niet zo druk. Het zou nog wel een tijdje duren. En daar kwam nog bij: ik snapte het niet helemaal. Hij had twee grote kamers in huis (een lounge- én slaapkamer), woonde dicht bij het station - hij is in 20 minuten in Amsterdam - en niet te vergeten: hij werd vertroeteld door mij!



Ik dacht een medestander te vinden in mijn man, maar helaas, hij was het er helemaal mee eens en vond er direct een nieuwe hobby bij: surfen op het internet naar kamers/woningen. En er was maar één place to be: AMSTERDAM.



Ik deelde dit met mijn vriendinnen en kreeg ook geen bijval. Ze vonden dat het wel tijd werd dat hij het huis uit zou gaan. Iemand van 23 jaar moet op eigen benen staan. En meteen somden ze de voordelen op. Voordelen? Ik zag alleen maar nadelen. Niet meer samen koken, niet meer samen eten (manlief man werkt vaak ’s avonds), niet meer samen winkelen, niet meer genieten van al zijn vrienden die langskomen, niet meer genieten van alle verhalen na het stappen. Wat zijn dan de voordelen?



Vriendin Antoinette (haar zoon is vorig jaar het huis uitgegaan) was weer verliefd geworden op haar eigen man. Ze gingen vaker uit eten, weekendjes weg en maakten spontane uitstapjes. Het is toch anders met z’n tweeën, vertelde ze. Het was weer een soort verkeringstijd. En dan de praktische dingen, gewoon weer het beheer hebben over je eigen auto, geen volle wasmanden meer, een goede nachtrust en niet wakker liggen tot hij thuiskomt.



Langzamerhand zag ik de bekende weegschaal in balans staan, voor- en nadelen met elkaar in evenwicht. En ik werd zowaar ook enthousiast. Samen met mijn man ging ik zoeken naar een woning. Het is gelukt, hij verhuist naar een 2-kamer woning in Hoofddorp, op 5 minuten van zijn ouderlijk huis. Na drie maanden opknappen, nieuwe meubels kopen gaat zoonlief morgen op zichzelf wonen. Het zal best een moeilijke dag worden en ik zal waarschijnlijk een traantje laten, maar ik heb er wel vrede mee.



Alleen één voordeel gaat dit weekend al niet op: hij gaat naar een vriend in Maastricht "en het zou toch wel heel handig zijn om met mijn auto te gaan"...