'Zo vaak kroop je vader door het oog van de naald, tot vandaag…'

Sylvia schrijft een brief aan haar goede vriend Paul, wiens dierbare vader net is overleden.

Vanmiddag, een doodgewone dinsdagmiddag, kwam het appje van jouw Lief. Jullie waren in het ziekenhuis omdat je vader was getroffen door een hartinfarct. Jouw vader, met zijn toch al fragiele gezondheid. Die je vorig jaar april met bizarre veiligheidsmaatregelen uit het ‘zorghotel / ziekenhuis’ ophaalde om thuis verder te herstellen van Covid.

Jouw vader waarbij  COPD en reuma de afgelopen jaren voor een groot deel zijn leven bepaalden. Het is niet voor het eerst dat we met ons allen angst hebben en samen met jou heel hard hopen dat hij toch ‘gewoon weer thuiskomt’.

Tussen hoop en vrees geslingerd

Maar op de één of andere manier voelde het bij mij nu anders.  Was de steen in mijn maag zwaarder. Terwijl ik dit tik, zittend aan de keukentafel, is je vader opnieuw naar de IC gebracht. Hij heeft een tweede stent en een pacemaker gekregen. ‘De komende 24 uur zijn cruciaal’… Naast me brandt een kaarsje.

Het sterretje om iemand licht en warmte te sturen. Laten weten dat je aan ze denkt, met liefde en ze sterkte wensend.

Rouwen begint al veel eerder

We zeggen vaak dat iemand in rouw is na het overlijden van een dierbare. Maar als iemand waar je veel om geeft, zoals jouw vader, ernstig ziek is, en met enige regelmaat in het ziekenhuis belandt, begint rouw al eerder. Ook al ben je iemand nog niet daadwerkelijk verloren, je weet dat het gaat gebeuren.

En natuurlijk, we gaan allemaal dood, maar leeftijd en de manier waarop, zijn voor een belangrijk deel bepalend voor ons verdriet, voor onze boosheid om het verlies. Als iemand voorbij de 80 is, vinden we toch al snel dat diegene een ‘mooie leeftijd heeft bereikt, en een leven geleefd’. Wat niet wegneemt dat het, in de meeste gevallen, heel veel pijn doet als het je vader of moeder betreft. Jouw vader was pas 73.

Het mocht niet zo zijn…

Natuurlijk hadden we door de middag en avond contact. Maar toen een paar minuten over acht de telefoon ging en de naam van jouw Lief in het scherm stond, wisten we het voor we het hoorden... Je vader was overleden. De intubatie, de stent, de pacemaker, de zorg van de mensen in het ziekenhuis, het heeft allemaal niet mogen baten.

Arno. Zoveel meer dan een naam: vader van Paul en Simone, schoonvader van Jessica en Ramon. Opa van Sen & Lieke en van Marijn & Thijs, en echtgenoot van Dorothé. Hij is niet meer bij jullie.

Moest het zo zijn dat preciés op dat moment ‘Bright Eyes’ op televisie kwam? Dat mooie nummer met die ene alleszeggende zin: ‘Bright eyes, burning like fire. Bright eyes, how can you close and fail? How can the light that burned so brightly suddenly burn so pale?’

Nog een beetje meer tijd

Morgen wil de hond samen met jou naar buiten, en willen je kinderen ontbijt. Merk je dat hoewel de wereld voor jou stilstaat, om je heen alles doorbeweegt.

Terwijl jij nog even met je vader wil praten. Kletsen over voetbal en ijshockey, samen lachen en hem heel bewust een laatste keer vertellen dat je van hem houdt terwijl hij je nog kan horen.

Lieve Paul, je zult je hem herinneren, dat is eenvoudig, want herinneringen, die heb je gelukkig veel. Maar je moet hem ook missen, en dat is een verdriet wat nooit meer weg zal gaan.

Weet dat we er voor je zijn, áltijd.

Sylvia