Wies blogt: Social media fan, of geen fan; ik begrijp ze allebei

Wies (53) kan zich goed inleven maar snapt niet altijd wat mensen op social media doen, ook niet als mensen helemaal niks doen op social media.

Mijn vriendinnen zijn in twee groepen onder te verdelen; zij die niks met facebook of andere social media hebben en zij die het superleuk vinden om online hun leven te delen met anderen.

Zoals altijd ben ik een beetje een slappeling en heb ik zelf niet een duidelijke voorkeur. Ik begrijp het onzin-kamp: “Waarom zou ik aan iedereen moeten laten zien wat ik ’s ochtends op mijn boterham doe”. En ik snap ook goed dat je met foto en al iedereen wil laten weten dat je een nieuwe hond hebt.

De Social Media Liefhebbers

Maar beide groepen hebben iets wat ik totaal níet begrijp. Om te beginnen met de socialmedia-liefhebbers. Ik ken een paar vrouwen, twee om precies te zijn, die minstens een paar keer per week laten zien hoe knap ze zijn en hoeveel geld ze hebben.

Op instagram komen foto’s voorbij waarop ze in Prada jurk leunend op hun mans auto poseren, met als ondertitel #loveMaserati. Ik zweer het je, het is echt waar.

De volgende dag posten ze rustig een nieuwe foto inclusief champagne en duckface en weer een prachtige, iets te blote jurk. Ik snap daar helemaal niks van. Ik zou me kapot schamen. Ik zou bang zijn dat anderen me uit zouden lachen.

Van een twintig jarige snap ik het nog wel, maar een veertiger die nog moet showen hoe goed ze het voor elkaar heeft, heeft toch iets triests. Het lijkt me trouwens wel heerlijk om zo tevreden te zijn met jezelf.

En eerlijk is eerlijk, ik vind het heel leuk om ernaar te kijken om vervolgens smullend te roepen: ‘o, nee wat erg is dit!’ Ik ben graag de voyeur van dit facebook en instagram-exhibitionisme, maar begrijpen doe ik het niet echt.

En zij die niets met Social Media hebben

Dan de tegenhangers, die niks met social media hebben, die het nut er niet van inzien en het tijdsverspilling vinden. Ik ga een eind met hen mee, zelf post ik ook nauwelijks wat, maar wat ik echt, maar dan ook echt niet begrijp, is de angst die velen hebben om in het openbaar wat te zeggen of te laten zien.

Ze willen absoluut niet gevonden kunnen worden op internet. Ik merkte dat vooral toen ik een tiental vriendinnen vroeg of ik ze voor een website mocht interviewen over hoe ze het vonden om vijftiger te zijn. Geen van allen wilde meedoen. Ik was stomverbaasd. Hoezo niet?

De een wilde niet dat haar werkgever zou kunnen lezen wat ze van haar leeftijd vond, de ander was bang om later aangesproken te kunnen worden op iets wat ze zou zeggen.  Alsof de gestapo achter je aanzit.

Kijk, ik snap heus wel dat je niet wil zeggen hoe vaak je nog seks hebt of dat je een flinke belastingschuld hebt, maar de meesten wilden niet eens online vertellen wat hun hobby’s zijn. Ik vroeg wel: waar ben je bang voor? Meer dan ‘ik wil dat gewoon niet,’ kwam er niet uit.

Uiteraard ga ik niet zitten pushen, maar ik heb er nog lang over na zitten denken. Het was niet alleen het behoud van privacy maar ook de zekerheid nooit ergens op gepakt te kunnen worden. Iets waar ik zelf totaal geen last van heb.

Wellicht stel ik me wel te kwetsbaar op en heb ik later spijt dat ik bijvoorbeeld deze blog heb geschreven.  Misschien kom ik ooit in een sollicitatiegesprek terecht bij een social-media bedrijf en word ik niet aangenomen, omdat ik ooit (nu dus) heb geschreven dat ik er maar weinig van begrijp. Maar om eerlijk te zijn kan ik er niet mee zitten.

P.s. Wat vind jij hier nu van? Ik ben heel benieuwd.