'Wat van een huis een thuis maakt blijft toch iets ongrijpbaars'

Een op het oog perfect huis kan voelen als een zielloze plek, terwijl een onvolmaakte woning je onverwacht kan omarmen. Nouveau's columnist Sylvia kijkt terug op hoe ze, na wat omwegen, haar thuis vond.

Eind 2005 kwam er door mijn toedoen een eind aan een relatie van bijna zeven jaar. Zulke keuzes komen nooit alleen. Want vervolgens moest ik ook gaan nadenken over andere woonruimte.

Kiezen voor ‘praktisch’, wát een slecht idee...

Na diverse vruchteloze pogingen om een huis te kopen, in Bussum (te dicht bij een kinderopvang en te onhandig qua indeling), in Muiden (perfect, maar helaas te duur om weer in volle glorie te herstellen) en een waanzinnig gave woonboot langs de Vecht (niet te betalen), koos ik uiteindelijk voor ‘praktisch’.

Ik kocht namelijk een maisonnette, vlakbij de A1, dus makkelijk qua woonwerkroute, bouwjaar 2001 et cetera, et cetera. En echt, er was en is helemaal níks mis met dat huis. Sterker nog, iedereen die langskwam, was positief: het licht, de ruimte, de ligging! Mijn vriendinnen lagen vaker in het ligbad met bubbels dan ik. Maar het voélde gewoon niet goed. Heeft het nooit gedaan. Toegegeven, ik was niet op het hoogtepunt van mijn leven toen ik het kocht, maar ik heb toch echt zelf mijn handtekening gezet.

Gratis tip van de dag: volg je buikgevoel en luister niet te veel naar het advies van anderen, hoe goedbedoeld ook.

Niks veranderd

Nu alweer een hele poos geleden was ik even terug in dat huis dat ik tegenwoordig verhuur. Eigenlijk had ik niet verwacht er überhaupt iets bij te voelen, maar zodra ik een voet over de drempel zette, had ik datzelfde unheimische ‘Ik wil hier niet zijn-gevoel' weer.

Geen recht op verdriet

Dat ik nog zoveel verdriet had toen ik het kocht, zal vast niet hebben geholpen. Al die emotie is natuurlijk verbonden met alles aan dat huis. Dat vind ik trouwens ook zoiets:

Mensen die, omdat jij degene bent die uit een relatie stapt, tegen je zeggen: ‘Je hebt hier toch zelf voor gekozen?’ Ze zeggen nog net niet ‘Wat zeur je nou?’ Sommigen zeiden dat trouwens wel. Wellicht ten overvloede: die mensen zie ik niet meer. Waarom denken, of vinden, mensen dat je dan geen verdriet mag hebben?

Toekomstdromen die in rook opgaan, verdriet om wat ‘could have been’… Gruwelijk schuldgevoel omdat je uitgerekend degene waar je zo veel van hield, zo veel pijn doet. Heb je dan geen recht meer op verdriet?

En dat je dan middenin dat overweldigende verdriet, happend naar adem, een keuze maakt waarvan je later denkt: ‘Hmm, ‘k weet niet of dít nu zo slim was’, tsja, misschien is dat helemaal niet zo raar.

Loslaten is een proces

En, cliché, toen het huis en ik eindelijk een beetje aan elkaar gewend waren, het eindelijk wat beter voelde als ik op de bank plofte, toen kwam mijn Lief voorbij. Vier maanden later trok ik de deur voorgoed achter me dicht. Het laatste rondje liep ik alleen, ik wilde ook per sé zelf de deur dichtdoen en op slot draaien.

Ik heb het huis vandaag de dag zoals gezegd nog steeds en verhuur het. Ook daar moest ik in groeien. De eerste huurder was een gedóe, en alles wat hij sloopte / verwaarloosde deed me pijn. Toen schreeuwde ik in gedachten: ‘Sukkel, doe een beetje voorzichtig met mijn huis!’ Ondertussen interesseert dat me niks meer. Het is een kosten-baten afweging geworden, niks meer, niks minder.

Emigreren naar Zuid-Limburg

Op het moment dat ik die deur dichttrok, verhuisde ik definitief naar het mooie Zuid-Limburgse Heuvelland. Ook daar moest ik wennen, want het was niet allemaal ‘zoals ik het zou doen / hebben gedaan’. Maar in tegenstelling tot dat andere huis, voelde dit heel snel wél als thuis.

Komt ook omdat we het direct samen zo hebben gemaakt dat we allebei ‘thuiskomen’. Vijftien jaar later, 10 jaar getrouwd, met een eerste grote verbouwing achter de rug, en nu middenin een tweede verbouwing, weet ik dat dit huis echt thuis is. Slechts één extra letter, maar o, wat een extra betekenis.

Houses & spouses, ze lijken best op elkaar

Als een lamp het niet meer doet, ga je niet op zoek naar een nieuw huis. Je fikst de lamp. Als je relatie even niet zo lekker loopt, dan ga je niet op zoek naar een nieuwe. Dan steek je tijd, liefde en energie in je relatie.

En net als in een relatie, is in het huis ook niet alles perfect. Ik erger me daarbij aan meer dingen dan Lief en ik wil die dingen veranderen. Bij voorkeur gisteren. Hij vindt dat niet altijd een goed idee. Bij ons gaat in dit soort gevallen ‘nee’ boven ‘ja’. Dat is een afspraak en dat heet accepteren. Want je partner willen veranderen? Dat is pas écht een slecht idee ?