Waarom ik fan ben van Michelle Obama

Ze is geboren op 17 januari 1964 en op 20 januari 2009 werd ze de eerste ‘zwarte’ First Lady van de VS. Ik heb het over Michelle LaVaughn Robinson Obama. Een jaar geleden, op 18 april 2019 zat ik net niet ‘front row’ in de Ziggo Dome in Amsterdam om daar, samen met een paar duizend andere mensen, naar haar te luisteren en te kijken. Haar boek ‘Becoming’ had ik toen al lang en breed uit en na afloop van die avond had ik er nog lang geen genoeg van. Dus toen Netflix éindelijk de release-datum bekendmaakte van een ‘achter de schermen’ van de tour die ze heeft gemaakt, heb ik die direct in mijn agenda gezet.

Het was het wachten meer dan waard. Ik ga het niet allemaal verklappen, maar een paar dingen wil ik met je delen. Omdat die mij geraakt hebben. Omdat ik hoop dat je ook gaat kijken.

Zo vertelde ze: “Op onze laatste dag in het Witte Huis moest ik zo erg huilen, maar ik weigerde eraan toe te geven omdat ik wist dat die tranen op allerlei manieren uitgelegd zouden worden behalve de goede, namelijk dat ik opgelucht was. Maar eenmaal in het vliegtuig heb ik een half uur zitten brullen”.

Ze breekt muren af, en doorbreekt taboes door open te praten over relatietherapie: “Gelijkwaardig zijn in een relatie met een man die een heel sterk karakter heeft en de daarmee gepaarde gaande sterke meningen, is niet makkelijk”. Ze vertelt over de therapeut die haar heeft geleerd dat haar geluk niet mag afhangen van hoe gelukkig Barack haar maakt. Het moet écht vanuit jezelf komen. Ben je tevreden met jezelf? Met de dingen die je (niet) doet?

Acht jaar lang álles perfect proberen te doen omdat je weet dat elke zucht, elke blik wordt geanalyseerd door duizenden journalisten en miljoenen mensen. Leven in de wetenschap dat je, puur door je kleur, een provocatie bent voor een bepaalde groep mensen. De druk van die wetenschap is zwaar. En dan ook nog twee meiden opvoeden én elkaar niet kwijtraken in je huwelijk. Ga er maar aan staan.

Ze heeft eigenhandig de dresscode van de butlers aangepast omdat ze niet wilde dat haar dochters opgroeiden met het idee dat alle ‘Afro-Amerikaanse mannen’ de hele dag in een smoking rondlopen om anderen te bedienen.

Maar je ziet ook hoe haar ‘grote broer’ Craig haar nog steeds plaagt. Dat haar moeder meereist met de tour en wat voor een ongelooflijk militaire operatie er achter die tour schuilgaat.

Melissa Winter, die trouwens een bizarre gelijkenis vertoont met Meryl Streep maar dat terzijde, is haar ‘Chief of Staff’, en werkt al sinds 2007 met en voor haar. Ze is haar ‘Personal Assistant’ en nog veel meer dan dat. Ze kent Michelle door en door en komt eindelijk eens zelf aan het woord.

Dat geldt ook voor ‘Allan’, de chef van haar ‘detail’, oftewel ‘beveiligingsteam’. Ze dollen samen, en hij maakt grappen, maar is kristalhelder over zijn werk: veiligheid voor alles, en fouten zijn niet toegestaan. Er staat domweg te veel op het spel.

Michelle haar geheime wapen is dat ze, net als haar man, waanzinnig goed weet hoe ze een verhaal moet brengen: de grappen met veel zelfspot, de ironie en ook de belangrijke lessen voor alle vrouwen en jonge mensen, ongeacht huidskleur of leeftijd. Ze laat je lachen, huilen én nadenken. Het voelt alsof ze het alleen maar tegen jou heeft. Alsof een goeie stoere humorvolle grote zus of vriendin van je aan het woord is. Ze is, kortom, een ontzettend goede verhalenverteller. Ze verbindt en geeft hoop. Dáárom ben ik fan van deze formidabele vrouw.

Natuurlijk is ook deze documentaire gemonteerd, is er geknipt en geëdit. Alles zit super goed in elkaar, maar toch heb je het idee dat je een intiem en geheim kijkje achter de schermen krijgt. Dat je nu nét even meer weet dan anderen. Dus ga gauw naar Netflix om het zelf te zien!