'Vraag een personal trainer nooit om je in 4 weken fit te maken, krijg je spijt van!'

‘Jij hebt echt zo’n Coca-Cola-flesje-figuur’. ‘O, ik ben jaloers op jouw taille!’. Deze uitspraken komen zowel van vriendinnen als van verkoopsters in winkels. En ja, ik heb inderdaad een taille. Hij is 65cm (heb ‘m speciaal voor je opgemeten), dus best smal. Heel leuk, maar dat komt wel met een kleine, of eigenlijk juist niet zo kleine, 'bijwerking'.

Want ik heb ‘dus’ ook duidelijk aanwezige heupen. De ene keer heb ik een maat 36 aan/om m’n kont, de andere keer een maat 38. Hangt af van merk en model. Op papier klinkt dat prima. Maar toch is het nog steeds een Kardashian-kont. En ik wíl geen Kardashian-kont.

Het kan me niet schelen dat ik in elk blad lees dat mannen ‘iets willen om vast te houden’. En ook niet dat Lief altijd zegt dat een kokerrok alleen maar mooi is als je heupen hebt. Sowieso lukt het me niet om te begrijpen waarom zoveel mensen, vrouwen én mannen, weglopen met een Kim Kardashian. Die serieus disproportionele derrière, gecombineerd met de meest tacky outfits. Het schijnt zelfs dat steeds meer vrouwen er voor betálen om zo’n kont te krijgen. Ik denk dan alleen maar ‘waarom?’

Ga met zo’n lijf maar eens shoppen voor een broek. De paar keer dat ik een jeans/rok vind die goed zit, koop ik er direct twee. Dan kan ik weer even vooruit. Maar meestal moet de kleermaker eraan te pas komen omdat hij bij de taille te groot is. Handig jôh. Not.

Daarom ga ik bijna elke week twee keer, soms één keer, naar de man die me helpt die kont nog enigszins in bedwang te houden: mijn Personal Trainer (PT) John Voorjans. We trainen nu een jaar of twee samen. Of nou ja, ‘samen’, hij laat mij al het zware werk doen, terwijl ik kreunend en steunend dood sta te gaan. Zorgt ervoor dat ik aan het einde van een les letterlijk op de grond lig, op zoek naar m’n adem en wachtend tot m’n hartslag weer onder de 180 komt. En geeft me een hand om overeind te komen, dat ook ;).

Maar dat ‘samen’ is veel meer dan dat hij me instrueert, corrigeert en motiveert. Hij ziet het ook als ik me niet lekker voel of er met frisse tegenzin sta en zorgt er dan voor dat ik er toch vol voor ga. Het resultaat is de bevestiging van één van de grootste cliché’s: wanneer je klaar bent, voel je je fit, sterk, stoer en moe maar voldaan. Dat je er niet uitziet, en dat het niet (écht niet) het moment is om op de foto te gaan, even terzijde.

De reden dat ik bij John terecht ben gekomen, is dezelfde als bij veel mensen: geen zelfdiscipline. In theorie weet ik het allemaal prima. Zowel over voeding als sporten hoef je me niet heel veel meer te vertellen. Maar ja, ergens over lezen/praten en iets daadwerkelijk doén, zijn twee heel verschillende dingen. En John is mijn stok achter de deur. Hij wacht op me.

Dus ik kan het niet maken om ‘geen zin’ te hebben. En ik wil ook niet dat hij denkt: zometeen komt die sjachrijnige-saaie-uitgebluste-ongemotiveerde-muts-van-middelbare-leeftijd weer, dus ja, ik doe toch altijd wel mijn best.

Lees ook: 'Resultaat van mijn alcohol loze maand: 2,5 kilo minder Sylvia. En dat in 13 dagen'

Het ergste was die eerste keer... want je weet gewoon dat je tegenover iemand komt te staan die fit is. En in vorm. Heel erg in vorm. Dus eigenlijk had ik bedacht om éérst zelf te gaan sporten en alvast af te vallen, en dan daarná naar die PT. Toen ik dat voorstelde aan Lief, keek hij me verbijsterd aan. En zei even niks. Dat is op zich wel een prestatie, want ik heb ‘m niet zo snel sprakeloos.

Maar dat zwijgen sprak ook wel weer boekdelen. Dus ben ik, met een kilootje lood in m’n schoenen en zenuwen in m’n buik, toch maar naar dat intake-gesprek gegaan. Kijken of we elkaar überhaupt aardig vonden. En of ik me bij hem op m’n gemak voelde. Want hé, zo’n PT ziet natuurlijk allemaal van die 18-jarige-fitgirls. Zónder Kardashian-kont en mét ‘cropped top’, oftewel blote buik. Geen vetrolletje te bekennen, en met dansende paardenstaart. Dus dan wil je er toch een beetje knap uitzien. Of in ieder geval het gevoel hebben dat het slechter had gekund…voor mijn leeftijd.

Let’s face it, een PT ziet je niet op je voordeligst: die ziet je op de grond liggend, op je buik, dus met die kont pontificaal de lucht in stekend. Die ziet je rooie kop en de rare bek die je trekt omdat je ruzie hebt met die 60 kilo die toch echt heus de lucht in moet. En niet één keertje. Een setje van vijf graag. Die ziet alle keren dat iets niet lukt. Zoals wanneer blijkt dat je niet kunt springen.

Niet hoogspringen of zo. Welnee, gewoon op zo’n krukje van een centimeter of 30 springen. Kan iedereen toch? Mwah… Niet helemaal. En dat je PT dan zegt ‘Je springt als een meisje’. Ehh, ja, ik bén een meisje? Maar hij bedoelde dat als ik sprong (jaja, verleden tijd!) ik met mijn hakken naar mijn kont ging, in plaats van met mijn kniën naar voren en omhoog. En dan kom je natuurlijk nooit op dat krukje, dat was zelfs mij snel duidelijk.

Nu zijn we twee jaar verder. Ik ben nog steeds geen fitgirl. Verre van zelfs. Ik geloof echt dat het vast heel leuk is om wél zo strak en fit en sterk te zijn. Maar man, wat moet je daar je allemaal voor doen. En laten! Ik zie de sushi-dates met Lief als sneeuw voor de zon verdwijnen. (Waarom werkt dat met vet niet zo?) De pizza-dates met ons vaste groepje vrienden. De wijntjes met mijn lieve niet-biologische zus! Gétver…. Nee, doe me dan maar die eeuwige drie, oké soms vier, kilo ‘te veel’. Ik gok dat er bij mijn begrafenis niet al te zwaar getild wordt aan die drie kilo. Letterlijk en figuurlijk niet.

Wat niet wegneemt dat ik elke keer het maximale eruit probeer te halen. Soms een nieuw ‘PR-etje’ neerzet. Dat staat voor ‘Persoonlijk Record’. Zoals laatst, toen ik met de ‘slee’ liep, met als extra last: John. In totaal duwde ik daarmee 140 kg. De rest van die dag was ik ernstig in m’n nopjes met mezelf.

Voor mij is ‘mijn’ PT veel meer dan een ‘drill-sergeant’. Met hem durf ik nieuwe dingen, hij maakt me sterker zonder dat ik een bodybuilder word, maar wél met blote armen naar buiten kan én we hebben lol samen. Dus ja, ik kan het iedereen aanbevelen. O, en mocht je het overwegen, alvast één tip: vraag niet aan hem/haar om je binnen vier weken skivakantie- en zomerklaar te maken. Dat kunnen ze prima. Natuurlijk, alles kan. Maar heus, je wilt het niet. Je krijgt er spijt van. Vraag maar aan mijn schouders/armen/kont/kuiten ;)

PS. Weten hoe het mijn alcoholvrije maand gaat? Klik dan hier.

Foto credits: Ebony Ashley