Sylvia komt er ronduit voor uit: “Zonder pilletje geen leven.”

Waarom ‘loslaten’ écht een heel goed idee is….En niet alleen voor jezelf.

Men neme: een berekoude dag in Scheveningen mét mist en zónder zon, een brakke knie (iets met een ski en een zwarte piste) waardoor je niet mag bungeejumpen en zelfs het ziplinen niet doorging, én reizen met de trein.

Vroeger, en dan heb ik het over dik een jaar geleden, was dit méér dan voldoende voor een ‘very grumpy Sylvia’. Want als dingen niet liepen hoe ik het had bedacht, was ik daar niet blij mee. Mijn manier is immers de beste en meest efficiënte manier, dus waarom zou iemand het anders doen?

Alleen het weer, daar had ik geen invloed op, maar het weer op mij des te meer. Heeft vast met het boemerangeffect te maken.

Het pilletje dat ervoor gezorgd heeft dat ik minder zwartgallig in het leven sta

Maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Of wonderen…eigenlijk zijn het helemaal geen wonderen. De ‘wonderen’ zijn namelijk mijn psycholoog, én mijn dagelijkse pilletje. Jawel, antidepressiva.

Het pilletje dat, gecombineerd met intensieve begeleiding en veel ‘huiswerk/oefeningen’(!) ervoor heeft gezorgd dat ik minder zwartgallig in het leven sta. Ik word nog steeds boos en verdrietig, ben nog steeds blij en somber, maar de hele scherpe randjes zijn er af. En van daaruit heb ik geleerd, écht geleerd, dus niet alleen gelezen, over ‘loslaten’.

Loslaten is eigenlijk een ander, beter, woord voor ‘vergeven’. Want als jij tegen iemand zegt ‘Ik vergeef je’, zeg je helemaal niet tegen die persoon dat ‘het oké is’. Wat je ermee zegt is: ‘Ik laat het los’. En daarmee geef je jezelf iets heel belangrijks: Ruimte om verder te gaan en naar de toekomst te kijken zonder dat die persoon en de gebeurtenis je belemmeren.

Wat is gebeurd, is gebeurd, en hoe veel en hoe lang ik er ook over praat, veranderen kan ik niks. Mijn psycholoog heeft me geleerd om anders te kijken, vanuit mezelf, en naar voren. Ging dat zonder slag of stoot? Niet bepaald. Ik heb een paar fikse terugvallen gehad.

Maar inmiddels heb ik aardig wat stappen gezet. Ik val nog vaak genoeg terug in ‘gewoontegedrag’ hoor, vraag maar aan mijn Lief. Maar het feit dat hij nu met een knipoog kan zeggen: ‘Heb je je pilletje wel genomen?’ en dat ik dan (meestal) hard moet lachen, zegt eigenlijk alles….

Letterlijk loslaten

En door deze ontwikkelingen, was ik direct enthousiast toen ik vorige week een speciale mail in mijn inbox vond. Morgen, zaterdag 24 maart, is het namelijk de internationale ‘Dag van het Loslaten’. Nu is tegenwoordig elke dag een themadag en de meeste laat ik geruisloos aan me voorbijgaan, maar dit sprak me, juist door bovenstaande, direct aan.

Dus toen ik las dat ik werd uitgenodigd om naar de Scheveningse Pier te komen om daar létterlijk alles los te laten, riep ik gelijk ‘Ja!’. Je mocht namelijk bungeejumpen! Súperleuk, staat al jaren op mijn wishlist. Tót ik me realiseerde dat ik dat met mijn knie waarschijnlijk niet mocht.

Toch even gevraagd aan mijn trainer. Die lachte me, via WhatsApp, gewoon keihard uit. ‘Wat ik zelf precies dacht’. Oké, dat werd ‘m dus niet. Ziplinen dan? Iets minder exciting maar óók tof, zeker over het water heen. Maar, voor je daar bent, moet ik wel eerst even een trap van 157 (!) treden op, want geen lift. En dat vond m’n knie ook niet het meest briljante idee.

Het gevolg? Ik heb geen één activiteit gedaan. En hoe voelde ik me daaronder? Helemaal prima. Ik heb namelijk evengoed een topdag gehad. Helden en heldinnen die wél een bungeejump deden gefilmd, veel foto’s gemaakt en verschillende leuke mensen leren kennen.

Goed dat ik het zie

Voor mij extra speciaal omdat ik me van deze verandering in mezelf bewust ben. En daardoor geniet ik er misschien wel extra van.

Één van de belangrijkste dingen die ik tijdens therapie heb geleerd, is: ‘Goed dat ik het zie’. Als ik heel boos word, verdrietig, maakt niet uit. Ik realiseer me dat er iets met me gebeurt. ‘Goed dat ik het zie’.

En pas van daaruit reageren. Hét grote voordeel hiervan is dat mijn eerste reactie onvermijdelijk wordt uitgesteld. In mijn geval is dat best vaak goed ;) Geloof me, het is niet altijd slim als je mond sneller is dan je gedachten.

Bijkomend voordeel is dat je omgeving je ‘vanzelf’ ook een leuker en liever mens gaat vinden. Win-win dus. Hoe fijn is dat?

Lieve lezer, maak er een mooi weekend van en probeer, al is het alleen maar morgen, eens een dag je zorgen los te laten. Ga naar de kust, loop langs het strand en waai uit! Zoals Elsa zo mooi zingt: Let it go, let it gooooo! :)

Je kan nog steeds veranderen

NB: Ik wil hier niet ineens de ‘verlichte zweverige know-it-all’ uithangen. Integendeel, dat zijn mensen waar ik nog steeds niet zo veel mee kan.

Wat ik wél wil, is met je delen dat je, óók na je 40e verjaardag, nog steeds kunt veranderen en groeien, als je het maar écht wilt. Of, zoals in mijn geval, je realiseert dat het noodzakelijk is als je nog een gelukkig leven wilt…

Én: Dat het écht oké is om daar hulp bij te zoeken. Want een zware depressie gaat niet vanzelf voorbij. En als het in je DNA zit, en een pilletje helpt je, schaam je er dan niet voor om die medicijnen te gebruiken.

Maar: Doe het onder deskundige begeleiding, want alleen maar pillen slikken, dat is geen oplossing. Lieve groet, Sylvia