Sylvia heeft een terugval: "Het is toch rete-deprimerend om, als je alles hebt, je toch zo te voelen?"

Minutenlang zit ik in mijn auto op de parkeerplaats van de supermarkt. Heb niet de moed om uit te stappen en die k*k-boodschappen te gaan doen. Ik zit daar gewoon. Te zitten. Zonder muziek, zonder telefoon en ik kijk naar mensen.

Zij zien mij niet dus ik staar onbeschaamd naar iedereen. Maar ik denk er niks bij. Mijn hoofd zit vol met watten. Pas na een minuut of wat stap ik uit en loop de winkel in.

Automatische piloot

Eenmaal binnen springt mijn automatische piloot van ‘Keeping up appearances’ vanzelf aan en ben ik weer een heel goeie Hyacinth Bouquet. Ik lach, ik praat, ik ben beleefd en sociaal. Tot ik weer in mijn auto zit.

Als ik terugkom van fysio, bezweet, lig ik twee uur op de bank te hangen in plaats van direct lekker te gaan douchen en iets (nuttigs) te doen. Het is dat we ’s avonds afspraken hebben en ik dus wel moét, maar als het aan mij lag, deed ik helemaal niks. Gewoon liggen. Slapen. Want als je slaapt, dan denk je niet.

Het gaat niet zo lekker

Koken, lezen, make-up op doen. Het idee alleen al is vermoeiend. Kortom, het gaat niet zo lekker op het moment.

Ja, je ziet me op allerlei events, het ene nog leuker dan het ander. Ik eet nog steeds buiten de deur en ik drink nog steeds wijn. Zo op het oog is er niks aan de hand.

Daar doe ik ook hard mijn best voor. Ik blog over wegsnieken op feestjes en over het ultragrote belang van mooie wimpers. Maar de schwung is er uit. In ieder geval voor nu. Ik merk ook dat ik helemaal geen zín heb om van die ‘niks-blogs’ te schrijven. Ik wil schrijven over dingen ertoe doen. In ieder geval voor mij.

Akelige terugval

De beroerde waarheid is dat ik midden in een akelige terugval zit. Uitleggen kan ik het amper. Enkel mensen die, net als ik, in de greep van depressies zijn, begrijpen me als ik zeg dat elke stap moeite kost. Socializen, koffie drinken met een vriendin, het vréét energie. Energie die ik niet heb.

Het is niet dat ik niet wist dat dit kon gebeuren. Ook al slik ik elke dag trouw op hetzelfde tijdstip mijn antidepressiva, een terugval kan altijd z’n lelijke rotkop opsteken. Het zou zo veel schelen als ik wist hoe lang het zou duren, maar dat weet ik niet.

En hoewel alles als lood voelt, en veel mensen denken dat dit mijn zwakke/slechte dagen zijn, weet ik zelf dat ik op deze dagen juist het sterkst ben…. Want dit zijn de dagen waarop ik het hardst moet knokken, waar ik me doorheen moet vechten en de volgende dag weer, en de volgende dag, tot... Tot die diep donkergrijze wolk boven mijn hoofd langzaam weer lichtgrijs wordt.

Ik dacht dat het beter ging

En het is extra pijnlijk, omdat ik dacht dat het beter ging, en nu niet meer. Ik voel me alsof ik weer terug ben in mijn donkere hol; ongewenst, ongeliefd en onbegrepen. En terwijl ik dit tik, voel ik een scherpe steek van schuld, want mijn Lief doet zó zijn best me hier doorheen te slepen. En dat voel ik, heus, maar het ligt dan ook niet aan hem. Het ligt aan mij…

Al die mensen, die lieve goed bedoelende mensen, die praten over naar buiten gaan, bloemen kijken, en ‘positief denken’; ze snappen het niet. Ik ben niet ‘in control’ over mijn gedachten. Zij zijn ‘in control’ over mij. Ik verwacht ook niet dat mensen het snappen, ik snap immers ook niet hoe iemand zich voelt die zijn partner verliest, of een kind… of hoe het is om te horen dat je kanker hebt, of ALS…

Maar ik ben kapot, moe… Ik heb domweg de energie en fut niet meer om te doen alsof. En wees eerlijk: het is toch ook gewoon rete-deprimerend om, als je alles hebt, je toch zo te voelen? Maar ja, dat is ratio…

Misschien is het morgen een beetje lichter

Dus doe ik elke dag weer heel bewust de oefeningen die ik van mijn psycholoog heb gekregen. Probeer elke dag mooie dingen te zien. Zoals mijn poezenbeesten die komen knuffelen, mijn Lief die me een zoen geeft, en vrienden die me een knuffel geven. Gewoon, omdat dat het kan, omdat we vrienden zijn.

’s Avonds, voor het slapengaan, kijk ik nog een paar grappige dierenfilmpjes, geef mijn Lief een knuffel en probeer dan te slapen. Misschien is het morgen een beetje lichter…

NB: Ik schreef dit een week of twee geleden maar was er toen nog niet aan toe het te delen. Inmiddels gaat het stapje voor stapje weer wat beter.