Sylvia bogt: Hé, niet elke dag heppiedepeppie zijn is oké…

‘Blue Monday’. Nog drie dagen en dan is hij er weer, de meest depressieve dag van het jaar. En hoe fijn dat #Koffietijd op vrijdag 18 januari aandacht besteedde aan die rotziekte, depressie. Quinty en Pernille praatten o.a. met psychiater Esther van Fenema en schrijver Roos Schlikker.

(H)erkenning is het beste hulpmiddel

Roos sloeg, zoals wel vaker, de spijker op z’n kop: Depressie maakt mensen in je omgeving ongemakkelijk. Daardoor zeggen ze dingen die niet echt helpen, en geven ze adviezen waar we zó niet op zitten te wachten: Slik Bachbloesemdruppels, ga wandelen, ga sporten. Terwijl het al een hele prestatie is dat je überhaupt je bed uit gekomen bent.

Voor mijzelf is herkenning één van de beste niet-medische hulpmiddelen. Dat ik niet gek ben, en niet de enige. Alleen die wetenschap helpt al. Met mij gaat het inmiddels een heel stuk beter. Ik durf zelfs te zeggen dat het goed gaat. Tegelijkertijd vind ik dat eng, omdat mijn definitie van goed een heel andere kan zijn dan die van jou. En dan liggen misverstanden op de loer.

Ik ben veranderd

Voor mij betekent ‘goed’, dat ik opsta zonder zwarte wolk boven mijn hoofd, ga douchen, en met een lach mijn Lief goeiemorgen zeg. Het betekent niet dat ik overloop van energie, overal zin in heb en van alles leuk vind.

Ik probeer nog steeds onder zoveel mogelijk afspraken uit te komen, voel me opgejaagd als ik twee afspraken op één dag in mijn agenda heb staan, zelfs als dat leuke dingen zijn, en ga het liefst mijn eigen gang. Zonder druk van buitenaf.

Ik ben veranderd. In goeie zin, denk ik, maar ook in de zin dat ik me soms een oud wijf voel, omdat dingen, mensen, situaties, me snel te veel worden. Aan de ene kant wil ik van alles, maar aan de andere kant word ik al moe van het idee. Al die verplichtingen die toch vooral te maken hebben met ‘de buitenkant’, met uiterlijke schijn, ik hoef ze niet meer zo nodig.

Ik begrijp het zelf niet eens

Afgelopen december waren we weer eens op de VIP Night van de Lxry Fair in Amsterdam. Van tevoren was ik me helemaal aan het verheugen, jurken aan het shoppen, naar de kapper, you name it.

Eenmaal daar, liep ik rond tussen mensen waarvan de helft blijkbaar niet weet wat ‘black tie’ betekent, was het toch vooral ‘kijken en bekeken worden’ en was ik er na een uur alweer klaar mee. Needless to say dat mijn Lief verzuchtte soms niet zo heel goed hoogte van me te krijgen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik begrijp het zelf niet eens …

Om het nog ‘erger’ te maken, lach ik ook nog. Veel, en hardop. Dat verwart mensen nog meer. Zelf koester ik die momenten, probeer ze te onthouden. Niet voor niks zeg ik vaak ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit’. Dat geldt ook voor gedachten. Door me te focussen op de goede dingen, worden die sterker waarmee de negatieve dingen automatisch minder worden.

Work in progress

Mede daardoor kan ik beter omgaan met die goedbedoelde adviezen. Meestal dan. Ik ben, en blijf, ‘work in progress’. En eigenlijk hoop ik dat dit voor iedereen geldt. Dat je je blijft ontwikkelen, blijft leren, in gesprekken gaat met mensen die hetzelfde én die anders zijn, zodat je wat meer begrip krijgt voor die ander.

Wat voor jou goed is, hoeft dat voor mij niet te zijn en andersom. Je maakt mij niet gelukkig door me mee te slepen naar festivals. Laat mij vooral lekker thuis in mijn hoekje van de bank. Ik voel me fijn als ik thuis ben, en wat ik nóg fijner vind, is dat ik dat tegenwoordig gewoon hardop uitspreek. Ik ben een huismus.

Dat ik in de ogen van sommigen een extravert luxe wezen ben, of wat dan ook, dat is hun perceptie. En raad ‘ns? Dat interesseert me steeds minder.

Maak er een mooi weekend van, ik weet dat deze tijd van het jaar niet meehelpt, maar het wordt weer lente. Erewoord ?