Sylvia blogt: Wat ís dat toch met Marie Kondo?

‘O , wat een verademing!’ ‘Ze heeft mijn leven veranderd!’ ‘Kleding rechtopstaand opruimen, briljánt!’ Zomaar wat kreten waarmee ik de laatste weken word overspoeld. Altijd vergezeld van de hashtag #MarieKondo.

De vrouw die ons allen verlost van zooi

Dus zelfs zónder dat ik ooit een boek van de beste vrouw heb gelezen, of iets van haar gezien heb op t.v., of, god forbid, de serie op Netflix verslonden te hebben, weet ik waar het over gaat:

De vrouw die ons allen verlost van zooi. Van troep, rommel en alle andere overbodige ballast.

Ik wíl het ook helemaal niet zien, want ik kan zelf heel goed opruimen. Zó goed dat ik dingen soms zelf niet meer kan vinden. En ook zo goed dat Lief wanhopig vraagt waar die ene schroevendraaier is gebleven. Die éne hè, niet die andere. Die éne, die lag in zijn bureau-la. Ik had ‘m naar de kelder gebracht en daar bij de andere 123 schroevendraaiers gelegd. Leek me best logisch.

Geen opgeruimd, maar een léég huis

En zo ruim ik wel meer op. Grote waxinelichtjes in ene la, kleine in de andere. De koelkast kent ook een volgorde en ook al lijkt het voor anderen niet zo, ook mijn boekenkast is geordend. Nu ja, voor 90% dan.

Wat ook georganiseerd is, is mijn walk-in-closet. En door een t.v.-programma dat ik laatst zag, weet ik nu dat Fred van Leer van mij houdt, want net als hij, heb ik ook allemaal dezelfde kledinghangers. Antracietgrijs, en alles hangt op kleur, en soort. Heerlijk overzichtelijk.

Voor m’n sokken en beha’s heb ik mooie bakjes waar alles bij elkaar ligt, en ik kan niet schrijven of Netflixen in de wetenschap dat het in de eetkamer, slaapkamer of keuken, een bende is. Dat moét eerst opgeruimd.

Je snapt, als Marie Kondo daar óók nog eens doorheen gaat, eindig ik niet met een opgeruimd, maar met een léég huis. Enige, en eeuwige, uitzondering is mijn bureau. Dat ziet er ongeveer elke drie weken uit alsof er een bom is ontploft. Voordeel: Ik weet nog steeds waar alles ligt en binnen een uur is het weer netjes en geniet ik van een ‘clean desk’.

Hoe moeilijk is het nu helemaal?

Eerlijk gezegd snap ik ook niet zo goed waarom de beste vrouw zo populair en/of zo nodig is. Hoe moeilijk is het nu helemaal?! Ruim gewoon je zooi op!

En als het echt zo dramatisch is als bij sommige mensen die er de televisie mee halen om vervolgens al hun ellende uit te spuwen tijdens een week durend project waarbij alles beetje bij beetje wordt opgeruimd, bel gewoon een opruimbedrijf. Of mij. Moet je wel beloven niet te gaan lopen gillen en huilen bij alles wat ik opruim hè.

Bovendien, als het over onverwerkte emoties gaat, helpen die bergen rommel en troep je echt niet.

Marie Kondo in mijn hoofd, dát zou wel wat zijn

Maar, die gedachte brengt me wel op een andere: Een Marie Kondo voor (in) mijn hoofd, dát zou nu wel wat zijn. Mijn gedachten gaan vaak echt ‘all over the place’. Goed en niet goed, vrolijk en niet vrolijk, recent en jaren geleden.

Tel daarbij op dat ik de meest vreemde én akelige dromen heb, en het resultaat is dat ik overdag soms létterlijk even niet meer weet wat echt is en wat niet. Wat is er wel gebeurd en wat niet. Zat het in een film, iets van het journaal, of, inderdaad, oud zeer?

Soms word ik huilend wakker, of boos, en moet ik écht wakker worden en om me heen kijken om me te realiseren dat het ‘maar’ een droom was.

Dus nu zat ik te denken ‘Wat nu als er een soort Marie is die mijn gedachten en emoties kan ordenen?’ Die de ellende in hokjes doet met een dik hangslot met een vijftiencijferige code, de dromen in een laatje dat je dicht kunt metselen, en dan nog een paar laatjes voor ‘huwelijk’, ‘vakanties’, ‘vrienden’, ‘eten en drinken’ <- niet onbelangrijk en zo nog wat hokjes.

En dat ik dan zelf kan kiezen welke laatjes en kastjes ik open maak en op welk moment.

Man, dát lijkt me nu wat ‘Een Marie Kondo voor in mijn hoofd’. Word ik acuut fan van de MarieKondoClub!