Sylvia blogt: Verbroken contact

‘Is de deur definitief dicht?’ vroeg iemand me laatst.

We hadden het over mijn contact met mijn vader en zijn tweede vrouw, mijn stiefmoeder. Of beter gezegd, het totale gebrek aan contact.

De vraag ‘Hoe gaat het met je ouders?’, een heel normale vraag, is er één die ik niet kan beantwoorden. Heel lang gaf ik neutrale reacties, maar de waarheid is dat ik ze voor het laatst gezien heb in januari 2017.

Ik heb geen idee

En ik heb geen zin meer om tegen vrienden te liegen. Dus is mijn reactie tegenwoordig eerlijk: “Ik heb geen idee”. Waarna de wenkbrauwen onvermijdelijk óf gaan fronsen, óf de lucht in gaan: ‘Wat is er gebeurd?’

Dat is een lang verhaal, maar de relatie is, zoals Facebook treffend zegt, ‘complicated’. Het is helaas nooit geweest of geworden zoals ik het bij sommige anderen zie.

Maar ik weet inmiddels ook dat dit voor meer mensen geldt. Met dat besef, en wat hulp van mijn psych, kwam het inzicht dat ik het niet meer nodig heb om de schone schijn op te houden.

De druppel

Ook bij mij kwam die ene welbekende druppel. Ik ben de eerste om te zeggen dat je in emotie dingen kunt roepen waar je achteraf van denkt: ‘Hmmm...dat had anders gekund’. Maar wees dan ook volwassen genoeg om er uit jezelf op terug te komen. Te zeggen: ‘Jôh, dat was niet zo rottig bedoeld als het eruit kwam’.

Maar die reactie kwam niet.

En dan kun je twee, of eigenlijk drie, dingen doen: Weer zelf het initiatief nemen, wachten op die ander, óf…doorgaan met leven.

Want soms is ‘doorgaan’ het beste wat je voor jezelf kunt doen. Word je daar gelukkiger van? Nee, niet per se, maar het brengt wel rust. En dát kan, na een tijdje, geluk brengen.

Het geeft je de tijd om, als je daar behoefte aan hebt, te kijken naar wat er is gebeurd. Al dan niet met (professionele) hulp. Wat was jouw aandeel, wat dat van de ander?

Daar kan uitkomen dat jij gelijk hebt. Koop je daar wat voor? Welnee, zit je dan fijn met je gelijk. Koop je helemaal niks voor. Maar leren doe je er wel van, zeker als je ongelijk hebt. Want dan kun je het in de toekomst anders, lees: beter, doen.

Slechter wordt het toch niet

Zelf probeer ik goed te kijken naar wat wel mijn probleem is en wat niet: Waar heb ik invloed op en waar niet. Daar vergis ik me nog heel regelmatig in hoor, maar zo las ik ooit een wijze les van Boeddha: “Als ik jou een paard cadeau geef, maar jij het niet accepteert, wiens paard is het dan?” Het antwoord is natuurlijk dat het paard dan van de gever blijft.

We kunnen de persoon die ons kwetst niet de schuld geven, het is tenslotte onze beslissing of we zijn woorden accepteren of dat we ze achterlaten op dezelfde mond waar ze uitkwamen.

Is dat makkelijk? Nee, zelfs niet een beetje. Want gekwetst worden, kunnen we alleen door mensen waar we om geven, waar we van houden. Die kunnen ons raken, en ze raken ons het hardst. Is het toch de moeite waard om dit te proberen? Ja, absoluut.

Om terug te komen op die dichte deur…. Ik weet het domweg niet. De methode waarbij ik probeer om niets te verwachten zodat alles wat je krijgt een bonus is, werkt voor mij niet. Ik heb namelijk wel verwachtingen van mijn vader.

Aan de andere kant, toen ik aan mijn Lief vroeg hoe hij het vond dat ik dit instuurde, was zijn antwoord even eenvoudig als complex: ‘Slechter wordt het toch niet …’