Sylvia blogt: "Stiekem best eng, en tóch ga ik het doen!"

Na 10 jaar wel-niet-wel-niet, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ga voor een ‘wél’. En die ‘wel’, die is voor een ooglaseroperatie. De reden voor die doorslag na 10 jaar? Lieve vriendin A.

Net als ik, is ook zij niet het type ‘Oooh, doe ik wel ff’… Neeeh, wij denken, en praten, en denken nog ‘ns, komen ondertussen horrorverhalen tegen dankzij grote vriend ‘Google’, horen van mensen om ons heen ‘halleluja’ én ‘doe maar niet’- verhalen en eindigen gewoon bij diegene waar we zo ongeveer alles mee bespreken: onze wederhelft.

Maar het feit dat A. eind vorig jaar helemaal blij met een zonnebril op haar snoet bij een kerstconcert binnenkwam, liet me opnieuw denken: ‘Ik wil dat ook, want ik wíl geen lenzen- en brillengedoe meer!’.

Ik voel me er gewoon niet 'mij' mee

Als één van de eerste nachtlensdragers van ons land, was ik eigenlijk allang blij dat ik geen bril op had. Maar ja, sloddervos als ik ben, vergat ik dat vaak en was het soms onhandig. Het resultaat was dat ik in april dit jaar helemaal over ging op de bril.

En mooi als mijn brillen zijn, ik vind het niet ideaal. Want ook al roept iedereen hoe goed ze staan, ik voel me er gewoon niet ‘mij’ mee.

Plus dat je een bril vijf keer per dag moet schoonmaken, je met zonneschijn 15 keer per dag moet wisselen van bril en het met sporten gewoon bere-onhandig is. O, en had ik al gezegd dat ik een sexy / sjieke outfit in één keer in het water vind vallen met een bril? Jaja, je kunt maar problemen hebben. Maar een bril is wel iets waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt.

Stoute schoenen

Dus vroeg ik A. mij de informatie te appen en vervolgens heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar de Dr. Colla Oogkliniek in Tongeren (B) gereden voor een vooronderzoek. Voor een laseroperatie. En na een heel vriendelijke ontvangst met veel uitleg, foto’s en tests kwam de uitslag: Ik ben geschikt. Wil ik al een datum plannen?

Ehhh ….. oops, dit gaat heel snel ineens. Maar, aan de andere kant: Er komen nu allerlei leuke feestjes aan waar ik geen bril bij op wil, en de daglenzen die ik sinds kort af en toe gebruik, zijn ook nog niet echt mijn beste vrienden. Vijf minuten bezig zijn met inzetten en aan het einde van de dag opnieuw vijf minuten bezig om ze eruit te peuteren, helpt ook niet mee.

Wat houdt me tegen? Niks natuurlijk, alleen ik mezelf. Dus, ja, roep maar wat. En dat deed ze. Het resultaat? Woensdag 7 november ben ik aan de beurt.

ik mag niet onder narcose: ieeeeeeeks!

Mijn Lief gaat mee want ik mag niet zelf terugrijden. Lief is trouwens niet per se enthousiast, maar gelukkig accepteert hij wel dat ik zo ijdel ben dat ik hiervoor kies.

Overigens, over ijdel gesproken… één oog wordt ‘onder gecorrigeerd’, want, zo vertelden de optometrist en arts, ‘met mijn leeftijd’ ( hoezo confronterend ;) ) ligt een leesbril op de loer en met die ‘ondercorrectie’ kunnen we dat nog een jaar of drie uitstellen. Dus tegen de tijd dat ik 50 ben, ga je me waarschijnlijk alsnog met een kekke leesbril zien.

Enige puntje met betrekking tot de operatie: Ik mag niet onder narcose, ik moet bij bewustzijn blijven en dát vind ik ‘mwah’, of eigenlijk gewoon ‘ieeeks!’. Ik wil al platgespoten worden als ik voor controle naar de tandarts ga, maar goed, ik ga het meemaken. Alles bij elkaar duurt de hele ingreep een halfuur, dus daar hou ik me maar aan vast.

Op dit moment kijk ik uit naar 7 november en een bril- en lensvrij leven. Ik hou je op de hoogte!