Sylvia blogt: "Mijn ideeën zijn soms heus briljant, maar de uitvoering…"

Af en toe vind ik het leuk om met de trein te gaan. Al is het maar om niet te vergeten hoe het ook alweer werkt allemaal, want sinds ik een jaar of wat geleden als een alien rondkeek op Amsterdam Bijlmer hoe ik in vrédesnaam op het perron moest komen, schaam ik me wel een beetje voor mijn level van ‘wereldvreemd zijn’.

En dus ging ik gisteren weer eens een dagje treinen. Naar Amsterdam. En nog vóór ik in de trein zat, kreeg ik het voor elkaar om binnen drie minuten twéé keer een alarm af te laten gaan. Waarvan één keer zo luid dat iedereen op station Sittard het heeft gehoord.

Alarm 1

Dat was in de Q-Park parkeergarage waar ik blijkbaar door een verkeerde deur naar buiten ging. Gratis tip aan Q-Park: doe het kreng dan op slot en plak een bordje met een pijl naar de goeie deur. Needless to say dat ik toch ben doorgelopen, want ja, ik moest toch naar de trein.

Dat ik daarbij een paar keer wat nerveus om me heen keek, omdat ik elk moment verwachtte aan mijn oor te worden getrokken met de opmerking ‘Wat dacht je daar te doen dametje?’ droeg alleen niet echt bij aan mijn poging om nonchalant en übercool over te komen.

Alarm 2

Een paar meter verder kwam er een volgende hindernis. Alleen had ik niet door dat dat een hindernis was. Ik zag gewoon een poortje waar ik doorheen moest om op spoor 2B te komen. Dus ik pak mijn mobiel met daarop de barcode van mijn NS-treinkaartje.

Het poortje opende zich niet voor mij. Wel voor andere mensen. Die liepen allemaal in marstempo langs me heen. Biep. Biep. Biep. En ik stond daar als één of andere wereldvreemde sukkel. Maar deze wereldvreemde sukkel is niet voor één gat te vangen en glipte dus gewoon even snel achter iemand anders aan voor wie het poortje wel open ging.

En ja hoor… weer een alarm. Seriously? Nou ja, gewoon (wéér) doen of ik gek ben en doorlopen. Wel opnieuw om me heen gekeken of er echt niemand achter me aan kwam. Maar ik bereikte het perron en kon zelfs nog een cappuccino en een magazine kopen voor ik in de 1e klas op een stoel plofte.

Iets wat ik (ook) niet goed kan, is verrassingen geheim houden voor mijn Lief. Daaraan gerelateerd wil ik ‘m ook altijd graag vertellen wat ik meemaak. En omdat ik gelukkig altijd, oké meestal, wel om mijn eigen blonde acties kan lachen, wilde ik ‘m deze twee even vertellen. Dus belde ik hem op. Zachtjes pratend, dus niemand die mee hoeft te luisteren.

'Kan ik iets voor je doen?'

En, superirritant, komt er ineens een man vanaf de andere kant met zijn hoofd voor me hangen, en naar me te zwaaien. Ik zit te béllen man… Dat zei ik niet, maar ik dacht het wel. In plaats daarvan vroeg ik vriendelijk ‘Kan ik iets voor je doen?’ ‘Ja, ophouden met bellen. U zit in een stiltecoupé’.

De rest van de treinreis heb ik in stilte uitgezeten. Eenmaal op de plaats van bestemming heb ik dat meer dan goedgemaakt, want ik was namelijk op weg naar de allereerste Nouveau Matinee. En boy, was it worth it… Maar daarover kun je van alles lezen op de site van Nouveau en natuurlijk.

Persoonlijk gesigneerd door prinses Laurentien

Barbara van Beukering én Prinses Laurentien hebben allebei hun boek voor mij gesigneerd met een persoonlijke boodschap, iets wat ik als rechtgeaarde boekenwurm geweldig vind. Ik heb genoten en gepraat met geweldig leuke en bijzondere vrouwen.

Dus dat er op de terugweg een bommelding was op station Den Bosch, en dat het daardoor weer een beetje spannend was, en dat het toen thuis regende, ach, dat neem ik dan met liefde op de koop toe ?

Maak er een mooi weekend van mensen!