Sylvia blogt: ‘Kindvrije restaurants en hotels’, prima idee!

"Brasserie bant kinderen”. In België ging het deze week helemaal los toen Noël Brosse van Brasserie Sir Charles bekend maakte geen kinderen meer in het restaurant en op het terras te willen.

Eind augustus was Brosse er klaar mee, toen hij met het zoveelste ‘kinder-incident’ te maken kreeg: Geen kinderen meer in mijn zaak en op mijn terras. De moeder in kwestie ging op hoge poten achter haar pc zitten en deelde haar verhaal op Facebook. Binnen 24 uur werd het duizenden keren gedeeld.

Veel mensen roepen op om Sir Charles nu te bannen want het is toch onmenselijk en wie denkt hij wel niet dat hij is enz. enz.

Goed bezig

En ik? Ik denk: ‘Goed bezig Brosse!’ Want ik hoor bij de grote groep mensen die rustig wil genieten en normaal wil kunnen praten op een terras zonder een stuk of wat verwende prinsjes en prinsesjes die overal doorheen gillen en rennen.

En het ergste daaraan? De ouders, verdeeld in twee groepen, maar allebei even irritant: De ene groep presteert het om je heel trots aan te kijken, zo van ”Is mijn kind niet gewéldig mooi, intelligent, uniek en vooral héél bijzonder? Ehh, nou, nee dus, Ik vind jouw kind vooral heel irritant.

En de andere groep die het gillende kind negeert, want het moet zich toch vrij kunnen ontwikkelen? Of ze hebben de moed allang opgegeven. Dat kan natuurlijk ook, maar hé, daar hoef ik niet de dupe van te worden.

Even verlost

Nu snap ik wel dat het voor die ouders heel fijn is om even verlost te zijn van het gedrein, maar daar kan ik niks aan doen. Dus ook al heb ik begrip, dat betekent niet dat ik het fijn vind als ze aan mijn tafel komen hangen.

En wat ik al helemáál niet fijn vind, is wanneer ik dan aan die ouders vraag (omdat kind in kwestie niet naar me luistert) of zij hun kind misschien bij mijn tafel weg willen komen halen, ik te horen krijg dat ik een arrogante bitch ben en dat het maar een kind is en dat ik niet zo moeilijk moet doen.

Even voor de duidelijkheid: Bovenstaande situatie speelde zich niet af in een pannenkoekenrestaurant, wél in een luxe restaurant waar we heen gingen voor een romantische avond quality time samen.

Weet je wat ík nu niet begrijp? Dat er überhaupt mensen zijn die daar kinderen onder de 14 mee naartoe nemen. Net alsof je je kind daar een plezier mee doet. Ik moet de eerste puber nog tegenkomen die voor z’n lol drie tot vier uur aan tafel zit. Zónder herrie makende tablet welteverstaan. Want ook daar zit ik op zo’n avond niet op te wachten.

Ik hou er zelf wel rekening mee. Ik boek voor Lief en mij bewust ‘adults only hotels’, zoals het Abama Hotel op Tenerife. Puur genieten. Er zijn wel kinderen hoor, maar ze hebben eigen zwembaden en in sommige restaurants zijn ze niet, en in andere zijn ze beperkt toegestaan, bijvoorbeeld tot 19.30 uur.

En het mooiste is dat de medewerkers van het hotel erop letten dat kinderen niet in het ‘adults only’ deel komen waardoor er geen vervelende discussies tussen de gasten onderling ontstaan.

Ik pas me aan, andersom zou het precies zo moeten

Als je vindt dat jouw kind overal moet kunnen komen en herrie maken, vind je dat vast heel kind onvriendelijk. Ík vind dat té veel kinderen, té veel mogen en té vaak hun zin krijgen. En als ik zin heb in een pannenkoek, en dus aan een tafel zit in een pannenkoekenrestaurant, is het aan mij om niet te zeuren als er overal kinderen lopen te rennen en te gillen en er glazen omgaan. Als ik daar niet tegen kan, moet ik lekker thuisblijven. Oftewel, ik pas me aan. En andersom zou het precies zo moeten gelden.

Er zijn talloze restaurants waar je wel met je kind heen kunt, doe dat lekker, krijg je ook geen blikken of opmerkingen van mensen zoals ik.

Waarom zou je trouwens überhaupt met een kind naar een luxe restaurant willen? Als ouders wil je toch ook gewoon af en toe een avond samen? Veel van onze vrienden-met-kinderen doen dat regelmatig. Sterker nog: Ik kan er zo een paar noemen die het hartgrondig met me eens zijn.

In mijn hoofd hoor ik nu al de ontelbare ouders die zeggen ‘Ben het hélemaal met je eens, maar míjn kind doet dat niet’… Serieus? Kijk ‘ns even door andermans bril naar je oogappeltje.

That's life

Maar wat ik me eigenlijk vooral afvraag: Waarom komen al die ouders zo uit hun huisje? Omdat niet iedereen verliefd is op jouw kind? Omdat sommige mensen graag zonder jouw kind lunchen? Nou én? Ik moet ook accepteren dat niet iedereen snapt dat mijn poezenbeesten de leukste en liefste zijn. That’s life.