Sylvia blogt: Ken je die mop van die foto?

Zelf kende ik ‘m ook niet. Tot gisteren… En ik heb zó hartelijk en hard gelachen! Dus ik dacht: ‘Ik deel ‘m met jou’. De mop bedoel ik. Ik hou heel erg van Engelse humor, specifiek de Downton Abbey humor, en dan met name die van de Dowager Countess, Lady Violet. Bij haar weet je nooit of ze een grap maakt of bloedserieus is, want zij zegt dingen als dit:

Nu laat ik moppen tappen graag aan anderen over, want ik ben bepaald geen ster in moppen vertellen, en een mop neertikken lijkt me nog een tandje lastiger maar “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”.

Ik heb de eerste blunder van 2019 al weer in mijn zak

Situatie: Een kinderverjaardag. Gezellige boel. Een meisje werd vijf en er was een echte prinsessentaart met een ‘vuurwerksterretje’ in de vorm van een 5. Terwijl we ‘happy birthday’ voor haar zongen, straalde ze van oor tot oor en had de liefste grijns op haar snoet. Ondertussen maakte haar grote broer foto’s van dat blije koppie.

Na het zingen en de taart, zat ik in een hoekje van de bank. Helemaal geconcentreerd. Birthday girl had barbies gekregen en mán, die dingen zijn nog ingewikkelder ingepakt dan het gemiddelde overhemd. Per Barbie komen er minstens vijf tie wraps, zes plastic draadjes en zeven speldjes vanaf (!) Dus voor ze haar ‘girl squad’ in de bijbehorende roze cabrio kon zetten, was ik wel even bezig.

Ondertussen werd achter mij lekker verder gekletst door ooms, tantes, en opa’s en oma’s. Oma wilde ook graag de foto’s van jarige kleindochter hebben dus vroeg ze aan grote broer of hij haar de foto’s wilde doorsturen. Waarop grote broer reageerde met ‘Ik heb net een nieuwe telefoon en je nummer staat er nog niet in, dus ik stuur het wel even door aan X en dan stuurt die het wel door naar jou, okay?”

Waarop oma reageerde met ‘Dat is niet zo handig, want hoe vaker je een foto doorstuurt, hoe waziger 'ie wordt…”

Awkward silence

Ik vond dat een briljante mop. Een échte Lady Violet mop. Zo sarcastisch en vilein dat je denkt dat ze serieus is. Ik moest er nog harder om lachen, omdat ze grote broer zo mooi op het verkeerde been probeerde te zetten. Kijken of hij erin zou trappen. Hij speelt Fortnite als een eindbaas, en weet alles van YouTube en élke voetbaltransfer, maar hoe zou hij hierop reageren?

Gelukkig stelde hij me niet teleur en schaterde net zo hard als ik. We hadden het hier tenslotte over een digitale foto, gemaakt met een smartphone.

En toen viel er ineens een ietwat awkward stilte. Waarop ik voorzichtig naar mijn Lief keek en uit zíjn grijns begreep dat het géén grap was. Oma in kwestie was bloedserieus. Het was zo’n moment waarop ik wenste dat ik even ongemerkt kon verdwijnen.

Had ik het wél geweten, had ik me netjes beperkt tot een heel subtiele eye roll naar mijn Lief. Was er niks aan het handje geweest.

Maar ja, ik had het dus niét door.

Mea Culpa

Gelukkig voor mij werd er na een paar seconden (die voor mij ernstig lang duurden) weer gewoon doorgepraat en verdween het ietwat pijnlijke moment zo stilletjes naar de achtergrond.

Maar écht, het jaar is amper een week oud en ik heb mijn eerste blunder alweer in m’n zak… Dat belooft nog wat voor de rest van dit jaar.

Aan oma: Mea Culpa, ik had écht niet de bedoeling je uit te lachen.

Aan de andere kant: Hoe fijn is het als je, zelfs onbedoeld, zó grappig bent?

Nog meer mensen al een ‘oops’-momentje gehad dit jaar? Hoor ze graag! Iets met ‘gedeelde smart’…