Sylvia blogt: "Huizen en emotie, ze hebben heel wat met elkaar gemeen"

Eind 2005 kwam er door mijn toedoen een eind aan een relatie van bijna zeven jaar. Zulke keuzes komen nooit alleen. Want vervolgens moest ik ook gaan nadenken over andere woonruimte.

Na diverse vruchteloze pogingen om een huis te kopen in Bussum (te dicht bij een kinderopvang en te onhandig qua indeling), Muiden (perfect, maar helaas té duur om weer in volle glorie te herstellen), en een waanzinnig gave woonboot langs de Vecht (niet te betalen), koos ik uiteindelijk voor ‘praktisch. Ik kocht namelijk een maisonnette, vlakbij de A1, dus makkelijk qua woonwerkroute, bouwjaar 2001 enz. enz. En echt, er is helemaal níks mis met dat huis. Sterker nog, iedereen die langskwam, was positief: Het licht, de ruimte, de ligging! Mijn vriendinnen lagen vaker in het ligbad met bubbels dan ik. Maar het voélde gewoon niet goed. Heeft het nooit gedaan. Toegegeven, ik was niet op het hoogtepunt van mijn leven toen ik het kocht, maar ik heb toch echt zelf mijn handtekening gezet.

Gratis tip van de dag: Volg je buikgevoel en luister niet te veel naar het advies van anderen, hoe goedbedoeld ook.

Een poos geleden was ik even terug in dat huis dat ik tegenwoordig verhuur. Ik denk dat het zeker vijf jaar geleden was dat ik de voordeur openmaakte en eigenlijk had ik niet verwacht om iets te voelen. Maar zodra ik binnenkwam, had ik datzelfde unheimische ‘Ik wil hier niet zijn’.

Dat ik nog zoveel verdriet had toen ik het kocht, zal vast niet hebben geholpen. Dat vind ik trouwens ook zoiets: Mensen die, omdat jij degene bent die uit een relatie stapt, tegen je zeggen: ‘Je hebt hier toch zelf voor gekozen?’ Ze zeggen nog net niet ‘Wat zeur je nou?’ Sommigen zeiden dat trouwens wel. Die zie ik niet meer.

Waarom denken, of vinden, mensen dat je daarom geen verdriet mag hebben? Toekomstdromen die in rook opgaan, verdriet om wat ‘could have been’… Schuldgevoel omdat je uitgerekend degene waar je zo veel van hield, zo veel pijn doet. Heb je dan geen recht meer op verdriet?

En dat je dan midden in dat verdriet, en happend naar adem, een keuze maakt waarvan je later denkt: ‘Hm, weet niet of dít nu zo slim was’, tsja, misschien is dat helemaal niet zo raar. En, cliché cliché, toen huis en ik eindelijk een beetje aan elkaar gewend waren, het eindelijk wat beter voelde als ik op de bank plofte, toen kwam mijn Lief voorbij. Vier maanden later trok ik de deur voorgoed achter me dicht. Het laatste rondje liep ik alleen, wilde ook persé zelf de deur dichtdoen en op slot draaien. Ik heb het dus nog steeds en verhuur het. Ook daar moest ik in groeien. De eerste huurder was een gedoé … en alles wat hij sloopte / verwaarloosde deed me pijn. ‘Mijn huis!’ Ondertussen interesseert dat me niks meer. Het is een kosten-baten afweging geworden, niks meer, niks minder.

Op het moment dat ik die deur dichttrok, verhuisde ik definitief naar het mooie Zuid-Limburg. Ook daar moest ik wennen, want het was niet allemaal ‘zoals ik het zou doen / hebben gedaan’. Maar in tegenstelling tot dat andere huis, voelde dit heel snel wél als thuis. Komt ook omdat we het direct samen zo hebben gemaakt dat we allebei ‘thuiskomen’. En, onze grote verbouwing zit nu echt in de laatste loodjes. Het is, vind ik zelf, super goed gegaan tussen ons. Ja, we zijn moe, heel moe, en na een half jaar mensen over de vloer willen we ons huis heel graag weer voor onszelf, maar ik herinner me slechts twee momenten dat we echt ‘annoyed’ waren met en door elkaar. Afgaande op de diverse t.v.-programma’s over (ver-)bouwen, had dat heel veel erger gekund ;) Volgende week deze tijd is het écht klaar. Gaan we genieten van onze leef-/woonkeuken, van ons thuis met een hoofdletter T.

Thuis staat voor geborgenheid, voor samen, voor veilig. Ik denk dat bijna iedereen behoefte heeft aan een fijne eigen plek, ook de Floortje Dessings van deze wereld. Misschien dat je juist vanuit zo’n fijn nest als zij heeft gehad, je vleugels wijd durft uit te slaan om de wereld te verkennen. Ik ken dat gevoel niet en denk dat het mede daarom voor mij anders werkt, want hoe leuk ik het ook vind om een weekend weg te gaan, het liefst van alles ben ik thuis. Omringd door mijn eigen spullen, met mijn poezebeesten en vooral met mijn Lief. Thuis is mijn ‘safe haven’. Daar doet niemand me wat. Daar mag ik huilen en lachen, schrijven en gek doen. Daar kan en mag ik altijd mezelf zijn.

En daar kunnen we ook naar hartenlust kibbelen over mijn shopverbod bij Rivièra Maison. Ik mag daar nooit naar binnen omdat er ‘altijd iets lelijks aan mijn handen blijft plakken’. Wat dat aangaat, zijn we geloof ik heel gemiddeld: Ik hou van veel kaarsen en veel windlichten en hij wil zo min mogelijk ‘frutsels’. Gelukkig kun je bij Rivièra Maison ook heel goed online shoppen ;)