Sylvia blogt: "Hoe ánders is mijn leven dan dat ik vroeger had bedacht."

Als kersverse 45-er ben ik best bezig met mijn leeftijd. Ik ben ook nog niet echt happy met dit nieuwe getal, moet er geloof ik even aan wennen. En ja, natuurlijk ‘age is just a number’ en ‘je bent zo oud als je je voelt’. Maar toch, dat neemt niet weg dat ik nadenk over hoe anders mijn leven is dan ik het vroeger had bedacht.

Vanaf m’n 19e tot ergens rond de 30 dacht ik dat je het op je 35e echt wel allemaal op de rit zou moeten kunnen hebben: Volwassen, ‘in control’ en liefst ook een beetje ‘lady like’ en zelfverzekerd. Inmiddels ben ik dus 45 en weet ik dat ik die rustige, elegante en beheerste volwassenheid nooit ga bereiken.

Doet niemand anders dat?

Want ook al heb ik de designer tassen en shoes, ook al is Chanel mijn favoriete merk en ook al lijk ik aan de buitenkant te blaken van het zelfvertrouwen, mijn vrienden weten dat dit maar schijn is. Bovendien kan ik me nog steeds mateloos opwinden over van alles, eet ik in het openbaar pindakaas, fluit ik nog steeds heel hard op mijn vingers en ga ik op kantoor gewoon op de grond zitten tijdens een gesprek.

Het is altijd pas achteraf dat ik me realiseer dat niemand anders dat deed. Ik heb ook nog steeds vreetbuien die drie dagen duren, en op 1 januari van dit jaar had ik te kampen met een zodanig ernstige aanval aan wine-flu (lees: ‘grandioze kater) dat mijn Lief alleen naar zijn ouders ging. Beleggen interesseert me nog steeds niets, en weet je, misschien is het wel oké zo.

Verwachtingen

Wel een beetje jammer dat ik nog maar zo kort geleden tot dat inzicht ben gekomen, maar gelukkig kan ik ook lachen om al die verwachtingen van vroeger:

1. Dat je op je 21e denkt dat je de wereld in je zak hebt en alles beter weet. Think again …
2. Goed opgelet met biologie en ‘dus’ denken dat je snapt hoe je lichaam werkt. Maar waar komt al dat extra haar op mijn lijf vandaan en waarom wordt het op m’n hoofd dunner, val ik overal af, behálve op m’n kont, dijen en knieën? En ik heb de lelijkste knieën van het westelijk halfrond mensen, écht. Vandaar dus ook dat je ze nooit ziet. Hoop ik tenminste.
3. Die vriendschap waarvan je zeker weet dat ‘ie voor altijd is? Helaas, ook daarbij ga je weleens op je giechel.
4. Dat je denkt dat hard werken wordt opgemerkt én beloond. Nee dames, laat je zien en gelden. Het komt namelijk niét vanzelf. Nee, ook niet als je elke dag koffie haalt en lief bent en voor iedereen invalt.
5. ‘If life gives you lemons, make lemonade!’ Not so much. Dat moment dat alles tegelijk komt? Een vette dierenartsrekening, een boete voor te hard rijden, een aanmaning van de sportschool, een kapotte auto en tot slot word je gedumpt, want niet slank genoeg. Echt, op dat moment ga je gewoon in een hoekje zitten huilen.

Niks mis mee trouwens, als je maar niet zo lang blijft zitten dat er spinnenwebben om je heen worden gebouwd.

Overtuigingen

En dan had ik ook nog een paar ‘grote’ overtuigingen:

Verwachting 1: Ik trouw nooit en kinderen hoef ik ook niet.

Nou, ik kan wel stellen dat dát niet helemaal is uitgekomen. Ik ben getrouwd – een driedaagse bruiloft in London met alles erop en eraan – én hij was al in het ‘bezit’ van een zoon. Puberlief steekt vandaag de dag dik 10 centimeter boven me uit en heeft natuurlijk zijn eigen mams, maar ik heb dus wel een, zoals we dat tegenwoordig noemen, ‘bonuskind’.

Verwachting 2: Ik ga net als Floortje (Dessing) de hele wereld over reizen.

Om er vervolgens achter te komen dat ik een huismus-met-stamboom ben. Ik vind verhalen en foto’s van anderen geweldig maar voel zelf geen énkele behoefte om met een rugzak over onze aardbol te gaan. Enige uitzondering: een reis naar Zuid-Afrika om daar ‘The Big Five’ te zien, dat staat nog op het lijstje.

Verder ben ik volmaakt gelukkig met een vakantie in Portugal of Italië om daar lekker een boek te lezen, samen met mijn Lief golf te spelen en te genieten van luxe.

Verwachting 3: Ik word dierenarts.

Tót ik erachter kwam dat wiskunde daarbij ook verplicht was. En toen kwam dus dat moment dat iemand – ongetwijfeld één van mijn bijles-wiskundeleraren – mij er fijntjes op attendeerde dat ik wellicht iets meer moeite moest doen om het te begrijpen, want dat ik die dierenartscarrière anders gevoeglijk op mijn buik-zonder-sixpack kon schrijven.

Maar, het is wel waar dat ik bij het uitdelen van talent voor wiskunde blijkbaar op de w.c. de Donald Duck zat te lezen. En bij het uitdelen van het ruimtelijk inzicht ook. Vanaf dat moment was ik ‘lost’. Heb ik eigenlijk nooit meer echt geweten wat ik nu wilde worden of doen.

Jeugddroom

Gelukkig had ik mijn allergrootste en liefste jeugddroom nog. Die tegelijkertijd zo eng was dat ik het nooit hardop durfde te zeggen: “Later, als ik groot ben, ga ik een boek schrijven”. Maar ja, ik ben nu wel zo’n beetje ‘groot’, en dat boek is er nog steeds niet.

Want weet je, mensen denken dat bloggen eng is (en dat is het soms ook heus wel), maar een boék? Dat is duizend keer enger. Het idee dat iemand zegt: ‘Wát een kwalitatief uitermate teleurstellend boek’ vind ik niet persé fijn. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

Echt, ik zou de deur niet meer uitkomen, liters ijs eten, tranentrekkers van films kijken en flessen wijn leeg lurken. Dagen achter elkaar. Geloof me, Bridget-Jones-in-crisistijd verbleekt erbij.

Gelukkig is het al ietsje meer dan alleen maar een droom. Ik schrijf immers. En wie weet, heel misschien, als iemand over een paar jaar vraagt wat ik ‘doe’, dat ik dan antwoord met ‘ik schrijf’. Het ergste wat er kan gebeuren, is dat mijn boek er niet komt. Maar dan heb ik het wél geprobeerd. En call me stupid, maar volgens mij is dat best een volwassen attitude ;)

Brace yourself

Heb ik tot slot nog verwachting 4: Op mijn 45e doe ik nog gewoon precies dat wat ik op mijn 17e ook deed.

Nouuuu…nee dus. Ik herinner me echt nog als de dag van gisteren dat ik lachend en joelend zonder helm van alle zwarte pistes afjoeg en ook diverse keren ‘off piste’ ben gegaan. Tegenwoordig kijk ik eerst vijf keer waar ik een goed stuk zie en ga daar dan ‘met beleid’ van af. En dat nog wil dat niet zeggen dat het goed gaat, want ik schrijf jou nu met een brace om mijn knie en een ernstig blauwe kont ;)

Want soms zit het gewoon even tegen...

Ps: persoonlijk vind ik trouwens dat tijdig zorgen voor nieuw wc-papier in huis ook zwaar meetelt bij dat hele volwassen-zijn.

Lieve groet uit Königsleiten!