Sylvia blogt: 'Het zijn de kleine dingen die het doen'

Vijfenveertig jaar oud en nog steeds heb ik huiswerk. Gelukkig niet van een leraar, maar van mijn psycholoog. Één van mijn opdrachten is ‘bewust zien’. Kijken. Naar ‘kleine dingen’ die anders heel makkelijk onopgemerkt aan je voorbijgaan.

Opschrijven

Inmiddels is het dik anderhalf jaar geleden dat ik die taak meekreeg en hij geldt nog steeds. In het begin moest ik ze zelfs opschrijven, liefst met de hand in plaats van op m’n computer. Als stukjesschrijver snap ik dat wel want ‘wie schrijft die blijft’, en ‘wat je schrijft, dat beklijft’ enzo. Maar het moesten er elke dag minimaal drie zijn en man, dat leek soms echt onmogelijk…

Dit soort dingen wordt nog belangrijker als ik door een dip ga, zoals laatst. Eigenlijk net zoals ze zeggen met mediteren:

Dat lukte me niet toen de dip op z’n ergst was, toen kon echt alles me gestolen worden, maar de afgelopen dagen probeer ik het weer heel bewust.

Kleine dingen

Nu roepen we met ons allen natuurlijk al jarenlang dat het de kleine dingen zijn die tellen, maar waarom gaan we er dan toch zo vaak zo massaal aan voorbij?

De favoriete uitspraak van mijn Lief is “You watch, but you don’t observe Watson” (fanatiek Sherlock-fan, dan krijg je dat ?). Maar het is wel zo. Bij mij in ieder geval wel. Niet dat ik elke paardenbloem opmerk, maar ik sta echt wel even stil als ik een eekhoorn zie.

En het geldt ook, juist, voor dingen die ik voor een ander doe: een kop koffie geven, helpen met boodschappen, voorrang geven op een drukke weg, een klein cadeautje. Ik doe ze meestal gedachteloos, met het idee dat iedereen dat toch doet. Maar dat is niet zo.

Schouderklopje

En dat zijn kleine dingen die ik dus op moet schrijven en mezelf in gedachten een schouderklopje voor moet geven. Want ik heb iets goeds gedaan, hoe klein ook.

Andersom geldt het natuurlijk ook: Dat iemand zoiets voor mij doet, want dat betekent dat iemand mij die moeite waard vond… En ja, ik vind dat bijzonder.

En met zo’n heel klein ding kun je iemand misschien nét een beetje beter gevoel geven. Maar mezelf een schouderklopje geven, ook al is het in gedachten, voelt nog steeds ernstig awkward… Complimenten geef ik liever aan een ander.

Je mag er zijn

En toch, het helpt. Heel in de verte begint langzaam een klein fluisterstemmetje geluid te maken: “Je bent okay, je mag er zijn. Er zijn mensen die je leuk vinden, aardig vinden en zelfs van je houden zoals je bent, rariteiten-en-tics-included”.

Misschien is het wel mede daardoor dat ik het steeds leuker om mensen met elkaar in verbinding te brengen, mensen ‘te helpen’ of dat nu met iets nuttigs is, of met iets leuks. En als dat dan goed uitpakt, geeft het mij ook weer een goed gevoel.

Noem het mindful, noem het aandacht, geef het beestje een naam. Wat voor jou goed voelt. Maar hoe je het ook noemt, neem de mooie momenten, en de mensen waar je van houdt niet ‘for granted’…

Het is niet heel gewoon dat ze in je leven zijn. Integendeel zelfs. Dus zég het ze, of, nog liever: laat het ze voelen…