Sylvia blogt: "Had ik dit vijf jaar eerder maar geweten..."

Hoe vaak ik die zin al niet gehoord heb: ‘Had ik dát eerder geweten…‘  Ik dacht dan altijd ‘Tsja, zo gaat dat, doe niet zo moeilijk’. Nu doe ik op dit moment zeker niet moeilijk, maar één ding is zeker. Ook ík denk nu ‘Had ik dit maar vijf (of zes, of zeven) jaar eerder geweten…’

Één pilletje, meer niet

Ja mensen, ik heb het gedaan. Ik heb mijn ogen laten laseren. En ik bén er blij mee! Het had nog wel even een paar zenuwachtige voeten in de aarde hoor. Want eerlijk is eerlijk, hoe veel positieve en halleluja verhalen ik ook hoorde, ik was domweg nerveus. En hoe dichterbij de dag kwam, hoe erger dat werd.

Ik had nog gevraagd om twee pilletjes, of drie, maar dat deden ze niet. Ik kreeg er maar één. Heel flauw. Ik legde uit dat ik bij de tandarts ook altijd volledige narcose krijg, en een pijngrens heb van nul enzo, maar nee hoor, hoe lief optometrist Hilde verder ook was, daarin was ze onverbiddelijk. Één pilletje, meer niet.

Nou ja, dan moest ik het daar maar mee doen. Ondertussen hield ik me krampachtig vast aan mijn mantra voor die dag: adem in, adem uit, en doe wat er gezegd wordt.

Ik kreeg amper de tijd om van de schrik te bekomen

Vervolgens moesten we nog even wachten, en toen deed mijn Lief, je weet wel, mijn wettige echtgenoot, degene die beloofd heeft naast me staan in goede én nerveuze tijden, ook nog even een duit in het zakje: ‘Je weet toch dat dat pilletje een placebo is hè?’ Om zich vervolgens helemaal te bescheuren om mijn ontstelde én geschrokken gezicht.

Ik kreeg amper de tijd om van die schok te bekomen, want ik mocht al mee de behandelkamer in. ‘Ga hier maar liggen’. Drie dames achter me, alle drie even vriendelijk en met een duidelijke taakverdeling. De oogarts, dokter Colla, vertelde me precies wat ze wanneer deed.

Op een bepaald moment zag ik allerlei caleidoscopische kleuren. Nu heb ik nog nooit een LSD-pilletje geslikt, maar ik kan me zo voorstellen dat je dan dit soort dingen ziet:  

Eigenlijk wel grappig dus. Bovendien voelde ik niks.

Twee minuten later was het klaar en nog een paar minuten later konden we alweer naar huis. Toen bleek ook dat het pilletje in kwestie géén placebo was, want eenmaal in de auto, was ik binnen een minuut in dromenland. Thuisgekomen legde Lief me met een dekentje op de bank. Ik werd pas weer wakker toen hij thuiskwam. Die avond dus ook lekker vroeg naar bed, dat zag er zo uit:

Je ziet het: Reuze sexy. En de komende dagen blijft dat nog zo.

Maar dan, de volgende morgen… 

Ik zag gewoon alles! Toegegeven, mijn ogen staan nog ietwat op half zeven, ik heb het gevoel alsof er zandkorrels in mijn ogen zitten, en bijna al het licht vind ik fel, maar toch. Het is geweldig!

Na een laseroperatie moet je ook direct de volgende dag op controle. Mijn geluk: Het oogcentrum werkt al jaren samen met mijn opticien, dus ik mocht gewoon naar Jongen Opticiens. Daar ging de ‘goed-nieuws-show’ nog even door, want de test wees uit dat ik al volledig zicht heb én ‘heel mooie vakkundige flapjes’.

Dat zegt mij niet heel veel, en jou waarschijnlijk ook niet, maar optometrist Imke en contactlensspecialist Laurie werden er helemaal blij van, dus hé, wie ben ik dan om te protesteren? Als zij tevreden zijn, ben ik het ook.

Klein nadeel van dit hele projectje: Naast dat ik een week lang die charmante duikbril op moet tijdens het slapen, mag ik een hele week geen make-up op. De komende dagen ga ik dus los op het verfraaien van mijn wenkbrauwen, draag ik knalrode lipstick, én maak ik de blits met één van mijn favoriete zonnebrillen.

Kortom: Had ik dit vijf jaar geleden maar geweten ?