Moederdag...

Nooit gedacht dit woord als titel voor een blog te gebruiken. En als ik het wél zou gebruiken, dan in de context 'niet voor mij'. Ik was namelijk één van de mensen die op Moederdag de quotes deelde over de vraag waarom mensen überhaupt kinderen krijgen als ze ze niet willen, of toch niet van plan waren om ooit hun kinderen prioriteit te geven.



Quotes waaruit overduidelijk blijkt dat echt niet elk kind die beroemde basisliefde en geborgenheid meekrijgt. Die liefde van waaruit zelfvertrouwen groeit, je groot wordt in de wetenschap dat je de moeite waard bent, je domweg weet dat je er mag zijn. 

Bloemen en kaarten

Ik stuurde braaf de kaarten en de bloemen hoor, en dat niet naar één, maar zelfs naar twéé vrouwen. Eentje naar mijn stiefmoeder en eentje naar mijn biologische moeder. Tsja, dat krijg je als kind van gescheiden ouders. Tenminste, zo is het bij mij gegaan, en 'keeping up appearances' is me met de paplepel ingegoten. Alles om de schone schijn naar de buitenwereld op te houden. Sinds ruim twee jaar is dat drastisch veranderd en stuur ik met Moederdag naar één adres een boeket en een kaart, namelijk naar mijn biologische moeder. 

Zij was nooit de moeder die ik in films en series zag, of gewoon bij klasgenootjes, en al helemaal niet zoals ik er later over las in diverse glossy’s en bladen als Psychologie Magazine. Wat ze wel is, is een vrouw die op haar beurt net zo hard heeft geknokt om haar ellendige jeugd te overwinnen als ik. Ze is een vrouw die, zelfs toen ik haar meer dan eens liet weten geen contact meer te willen, élke keer liet merken dat haar deur voor mij openbleef. 

Maar of ik nu contact had of niet, of ik het wilde of niet, ik kón haar niet vergeten. Want ik zag haar elke dag, in de spiegel welteverstaan. Ik vond dat echt erg, want ik wilde niet op haar lijken, maar ja, daar doe je niet zoveel aan hè? ;) 

Brieven

De brieven die ik haar door de jaren heen heb gestuurd, heeft ze allemaal gelezen én bewaard. Ze liggen in een speciaal ‘Syl-laatje’. Ze heeft naar me geluisterd toen ik haar vertelde hoe het voor mij is geweest, hoe ik het heb gevoeld en ervaren. Ze heeft naar me geluisterd toen ik huilde, en ook toen ik woedend was. Daarna pakte ze mijn hand en zei ‘het spijt me’. Ze gaf me de tijd en ruimte om in mijn eigen tempo te ontdekken hoe onze relatie ervoor stond, te ervaren hoe zij, net als ik, veranderd was. 

Terugkijkend realiseer ik me dat zij net zo goed slachtoffer is geweest en bovendien was zij - veel minder dan ik - in de positie om hulp te zoeken. Dus logisch dat het langer duurde voordat ze écht zelfstandig was en op haar eigen mening en gevoel durfde te vertrouwen. 

Aanval is niet de beste verdediging 

Ondertussen ben ik ook ouder en wijzer, denk ik een stuk minder zwart-wit, en geloof ik niet meer dat de aanval de beste verdediging is. Dat is namelijk heel zelden het geval. Ik ging, en ben, in therapie. Één van de belangrijkste vragen die ik kreeg: ‘Wat denk je, als je moeder beter had geweten, had ze het dan ook beter gedaan?’ Mijn antwoord op die vraag is een volmondig JA. En het is dié wetenschap die verandering bracht, want dat zet heel veel dingen in een heel ander perspectief. Brengt acceptatie in plaats van woede, begrip in plaats van verdriet, liefde in plaats van eenzaamheid. 

Het heeft ons jaren gekost, het is nu mei 2019. We hebben niet die levenslange standaard moeder/dochterrelatie (wat die dan ook moge zijn), maar voor het eerst in mijn leven praat ik over ‘mijn moeder’. Want ze ís mijn moeder en ik hou van haar. 

Lieve M., een hele fijne Moederdag en ik zie je bijna ;) 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in