Minder in de kast met de #onepieceamonth challenge

In een van mijn vorige posts heb ik het al even genoemd, dat ik in 2016 de #onepieceamonth challenge met mezelf ben aangegaan: ik mag maximaal 12 kledingstukken (of schoenen of tassen) toevoegen aan mijn collectie in 2016. Daarbij stel ik mezelf de volgende vragen:

1. ga ik dit minstens 30 keer dragen?

2. heb ik al zoiets in de kast hangen?

Ja en Nee zijn de juiste antwoorden. Ik probeer af te kicken van het gedachteloos kopen, van meer spullen verzamelen. Minder maar beter is mijn doel. Dit als tegenhanger van fast fashion, kleding is geen consumptiegoed, geen wegwerpartikel. Ik investeer in klassieke stukken van hoge kwaliteit die jaren mee gaan. Nieuw of vintage, minder kopen maar beter is mijn motto.

Ik ben nu iets over de helft en inmiddels 7 #onepieceamonth items toegevoegd aan mijn garderobe waar ik allemaal superblij mee ben:

piece no.1 : Dries van Noten sweater

piece no.2 : Eres bikini

piece no.3 : American Vintage blouse

piece no.4 : Gucci backpack

piece no.5 : BY-BAR dress

piece no.6 : Aaiko dress

piece no. 7: Sartore sandals

Het gaat me veel makkelijker af dan gedacht, dat met aandacht kopen helpt mij echt. Het is heel relaxed niet of nauwelijks tijd te besteden aan online struinen. Natuurlijk heb ik makkelijk kletsen, ik heb de afgelopen jaren een hele mooie (vintage) capsule collection opgebouwd. Klassiers die bij elke outfit de basis vormen.

Ook merk ook dat als je ouder wordt, je stijl wat duidelijker wordt. Ik weet nu veel beter wat me wel en niet staat, of beter gezegd: waar ik me wel of niet lekker in voel. Eigenlijk heb ik het kopen helemaal los gelaten. Items komen op m’n pad komen of zitten opeens in mijn aandacht. Ik probeer die 12 stuks te verdelen over elke maand. Dit is inclusief items die ik krijg, bijvoorbeeld door een samenwerking met een merk. Of zoals in de maand Juni een waanzinnig kado van mijn man voor onze trouwdag.

Na het zien van de indrukwekkende documentaire The True Cost - mede geproduceerd door Livia Firth (ja, vrouw van) kon ik eigenlijk mijn ogen niet langer sluiten voor de donkere kant van de mode industrie.

Bewust omgaan met spullen zit al langer in m’n systeem. Het is zelfs de reden waarom ik in 2007 de luxe marktplaats designer-vintage.com heb opgericht (in 2014 verkocht). Er zijn zoveel prachtige spullen op de wereld die werkeloos achter in een kast staan, die kunnen makkelijk een 2e – of 3e – leven beginnen. Het kan gewoon niet langer, zoveel als er geproduceerd wordt. Als ik denk aan de berg kleding die elke dag de markt ingepompt wordt, kan ik echt down van worden.

Ik moet iets doen, al is het maar op kleine schaal. Soms moet je ergens beginnen en hopelijk raken anderen geïnspireerd en doen mee. Ik was al langer argwanend naar de H&M’s van deze wereld. Je kúnt gewoon geen spijkerbroek produceren met een verkoopprijs van 19,99 euro. Er is er maar één die daar de prijs voor betaald en dat is de vrouw die hem maakt. Die hiervoor te weinig geld krijgt en dus geen menswaardig bestaan kan leiden. En wij maar lekker in die goedkope broek rondlopen. Nog los van de arbeidsomstandigheden en de enorme vervuiling. En daarbij, hoeveel spijkerbroeken kun je hebben?

Ook het steeds maar nieuwe collecties lanceren, iedereen maakt elkaar gek. Ik heb meteen na het zien van de documentaire mijn H&M account opgezegd. Daar moet je voor bellen, trouwens. Zara kwam ik al jaren niet meer.

Minder maar beter kopen geeft rust en ruimte. In hoofd én kast. Wie volgt?

the true cost  | illustratie door Tanja Minnee