'Meisjesnaam', kan het nog seksistischer?

Het is echt een van mijn grootste ergernissen. Dat komt doordat het een heel hardnekkig fenomeen is. En dat het zo hardnekkig is, komt doordat heel veel mensen heel koppig vasthouden aan een serieus dómme, achterhaalde en seksistische uitdrukking: 'Wat is je meisjesnaam?' Eh, sorry?



Heb je ooit al eens een ambtenaar, bankmedewerker, doktersassistent, notaris, you name it, aan een man horen vragen: “Wat is uw jongetjesnaam?” Nee hè. Dacht ik al. Ik ook niet.

Ik blijf hardnekkig corrigeren

Maar aan mij, vrouw, wordt altijd wanneer mijn officiële gegevens nodig zijn, gevraagd: “Wat is uw meisjesnaam?” En áltijd corrigeer ik die persoon: “Je bedoelt zeker mijn geboortenaam? Of vraag je een man ook naar zijn jongetjesnaam?’

Het resultaat is, zonder uitzondering, als volgt: een stilte, dan een verwarde blik, en dan een ‘euh... eh, ja, uw geboortenaam’. Soms, heel soms, zegt er eentje mijn opmerking ‘mee te nemen’. (Meenemen? Waarheen? Naar huis? Naar de wc?)

Zeg nu zelf: het is toch te zot voor woorden... ‘meisjesnaam’. Net zoals mijn Lief geen 'jongetjesnaam' heeft, heb ik geen 'meisjesnaam'. Jij, ik, iedereen, heeft een 'geboortenaam', een ‘eigen naam’. Het is zo enorm seksistisch, ik vind het onvoorstelbaar dat dit anno 2021 nog bestaat. Maar écht.

Er klopt ook niks van

• Nog los van het feit dat het belachelijk is, klopt er ook weinig van:
• Sinds een wetswijziging in 1998 kunnen mannen ook de achternaam van hun echtgenoot of geregistreerde partner overnemen.
• Ik ken twee stellen waarbij hij de achternaam van haar heeft aangenomen.
• Ik ken echtparen waarbij zij eerst haar eigen naam voert, gevolgd door de zijne, en hij eerst zijn eigen naam, gevolgd door de hare.

Zelf gebruik ik enkel de naam van mijn wederhelft. Ik weet van mezelf dat ik geëmancipeerd en onafhankelijk ben. Ik voel niet de minste behoefte om één of ander statement te maken via mijn achternaam. Ik vind zijn naam mooier, en vind het leuk om samen dezelfde naam te hebben. Zo eenvoudig kan het soms zijn. Ik draag zijn naam met trots, en gebruik ook alleen maar zijn naam, dus geen 'dubbele achternaam'.

Geen verkeerde aannames meer

Iedereen moet daarin vooral zijn/haar eigen gevoel volgen en die keuze ook vrij kunnen maken. Maar alsjeblieft, laten we allemaal gewoon praten over een ‘eigen naam’ c.q. ‘geboortenaam’. Voorkomt irritatie, voorkomt verkeerde aannames én een akelig seksistisch verschijnsel kan de wereld uit.