'Kittens vinden altijd wel een baasje, mormels als Garf niet'

Garfield, ook wel bekend als ‘Mr G.’ of ‘Garf’, maar beter nog als ‘Bolle’, kwam niet als kitten bij ons. Na het verlies van Magic  kozen we met Garf heel bewust voor een volwassen kat als nieuw maatje voor onze Muis. En wat voor maatje werd dat. Hij zat al maanden in het asiel en lag de hele dag verstopt in een doos met ‘ik zoek baas’ erop. Maar door zijn gegrom en zijn structurele weigering zich van dichtbij te laten zien, wilde dat niet zo vlotten. Dit was alles wat we zagen:

Platte oortjes en een boze blik. Aangenaam ? ! 

Gelukkig hou ik van buitenbeentjes, van de minder voor de hand liggende, de moeilijke. Kittens vinden altijd wel een baasje, mormels als Garf niet, dus de keuze was snel gemaakt. Edoch, de eerste weken ging het niet bepaald van een leien dakje. Het was een soort van ‘Groundhog Day’: Elke dag een herhaling van de voorgaande. Iedere ochtend moest ik hem weer zoeken: lag hij onder het dekbed, onder een kussen, of ergens anders verstopt? En als ik hem dan gevonden had, ging hij weer grommen en blazen. Maar nooit heeft hij uitgehaald. Het was puur angst en trauma.

Zoek Mr Garfield...Dit, onze logeerkamer, was de eerste zes weken zijn veilige haven.

We waren zo'n 16 uur per dag samen, in de logeerkamer. Samen eten, samen televisie kijken, samen koffiedrinken. Ik raakte hem niet aan, zat alleen maar naast hem. Het liefst had ik er ook geslapen maar dat idee viel niet in heel goede aarde bij de andere man in mijn leven, a.k.a. mijn Lief ?  Tot ik die ene avond, tijdens het ‘acht-uur-journaal’, ineens een heel kleine miauw hoorde. Een minuut later voelde ik iemand heel behoedzaam aan me snuffelen.

O zo voorzichtig toenadering zoeken...

Mr G had bedacht dat ik toch niet zo heel verkeerd was. Vanaf dat moment ging het bergopwaarts, alhoewel veel dingen nog best spannend waren, want zijn nieuwe huis bleek iets groter dan enkel die logeerkamer.

Zelfs onder een dekentje was het eng.

Deze angstige, wantrouwende blik is na de eerste weken gelukkig nooit meer teruggekeerd.

Maar stapje voor stapje ging hij zich thuis voelen. Met veel dank aan zijn kleine grote zus Muisje die hem vanaf dag één al lief vond. En natuurlijk ook bij de dierenarts op bezoek om te weten wat we nu eigenlijk precies in huis gehaald hadden. Garf werd ingeschat tussen de zes en acht jaar, dus besloten we voor zeven te gaan. Ondertussen is hij 15 en helaas onze enige viervoeter. Sinds ruim een jaar is Muisje niet meer bij ons.

Sushi lust hij ook graag, met een grote voorkeur voor tonijn sashimi

Langzaam komt bij mij het besef dat ook Garfield toch echt een senior is. Hij heeft altijd al een uniek loopje gehad, maar nu wankelt hij soms even, of hij verspringt zich en loopt dan een paar meter mank. Niet dat dit hem ervan weerhoudt om loodrecht omhoog te springen, de eettafel op bijvoorbeeld.

Kortom, Mr G. is ‘the Man of the House’, en wij zijn het personeel. Best goed afgericht personeel, al zeg ik het zelf, want we doen braaf een keertje of vijftien per dag de deur voor hem open. Het kattenluik wordt meestal vakkundig genegeerd door onze oranje kletskous. Hij 'praat' de hele dag, en kan dat ook serieus luid zodat zijn bedienden weten dat de baas binnen is. Lees: een snoepje wil.

Gewoon zelf bij de snoeppot gaan zitten, is in ieder geval duidelijk ?

Waar meneer ook veel plezier aan beleeft, is het links laten liggen van de mooie (vaak best prijzige) mandjes en krabpalen die met veel liefde worden uitgezocht. Hij bepaalt liever zelf waar hij ligt:

Op mijn bureau...

Onder de olijfboom...

...of jawel, in de wok. 

Maar het liefst is hij bij zijn grote vriend: dat ik degene ben die ‘m uit het asiel heeft gehaald en wekenlang met alle liefde en geduld voor hem gezorgd heb, doet er niet toe. Maar als we met ons tweetjes zijn, is hij overal waar ik ben. Of ik nu naar de wc moet, in de tuin ben of bezig met de was, Mr G. is erbij. Met hem ben ik nooit alleen, elke dag krijg ik onvoorwaardelijke liefde, vergezeld van kopjes en knuffels. Elke ochtend lopen we een rondje door de tuin samen, en ook de post halen doe ik zelden alleen.

O, en had ik al gezegd dat hij zich werkelijk élk nieuw dekentje direct toe-eigent? Ziehier het bewijs.

Maar ja, ze zijn zo lief hè?  En het is op dit soort momenten, als ik naar hem kijk en mijn hart smelt van liefde, dat ik stiekem weleens heel bang word bij de gedachte dat ook hij er op een dag niet meer zal zijn... Vandaar dat we nu een contract hebben waarin staat dat hij minimaal 20 wordt.