Kamperen? Niet eens misschien!

Ik heb het één keer geprobeerd, kamperen. Elf of twaalf was ik en ik mocht met een vriendinnetje en haar ouders mee. Want kamperen was zó leuk! Dat moest ik echt meemaken. Dus ik pakte mijn rugzak in en stofte de slaapzak, die ik ergens op zolder vond, af. Dat hád me al iets kunnen zeggen natuurlijk... Op naar de camping.

Het begon inderdaad heel leuk: de zon scheen en haar ouders hadden de tent al opgezet waar wij in gingen slapen. We hoefden niks te doen behalve lol hebben. Na een verkenningsrondje over de camping voor het lokaliseren van het zwembad, de snackbar en de ‘disco’, gingen we terug naar de caravan (en tent). 

Tijd om te barbecueën! Nog steeds leuk.

Toen begon de ellende

Met een plastic teil volgeladen met vieze borden, glazen en gebruikt bestek met daar bovenop een afwasborstel en afwasmiddel en twee theedoeken liepen we de halve camping over naar een plek om de boel af te wassen.

En daar waren 15-plus wachtenden voor ons. Allemaal met minstens zo veel afwas. En rondom die plek was het door al dat water dus wél vies. Stond ik met mijn tenen en leuke glittersandaaltjes in de modder. Met vieze slappe blaadjes sla naast mijn tenen. En een mini-frikandel met een hap eruit. 

Ik deed gauw een stap opzij. En daardoor gleed ik uit. Alles kieperde uit mijn handen. En de theedoeken waren niet meer schoon. Een klein uur later waren we eindelijk aan de beurt. Enkel om uit te vinden dat het warme water op was. En iedereen weet dat sauzen en vet afwassen met koud water niet bepaald de ideale combi is.

De vriendschap is nooit helemaal hersteld

Terug bij de tent en caravan was mijn enthousiasme al íetsje getemperd. En toen ik de tent in ging, daar eerst mijn hoofd stootte, vervolgens met mijn (toen nog lange) haar in de rits bleef hangen en tot slot een duizendpoot (of iets dergelijks) ín mijn slaapzak aantrof, was ik er klaar mee.

Ik ben naar een telefooncel gelopen en heb mijn ouders gebeld. Een uur later haalde mijn vader me op. Vriendin en ouders ietwat verbouwereerd achterlatend. De vriendschap is nooit helemaal hersteld…. Maar ik sliep mooi heerlijk in mijn eigen bed!

En deze high-maintenance-prinses-op-de-erwt (ik zeg het zelf wel even) heeft de afgelopen 30 jaar nog geen enkele reden gehad om die mening bij te stellen.

Glamping

Zelf ben ik fervent aanhanger van het idee ‘op vakantie moet het leuker / beter zijn dan thuis’. Dan moet je wat mij betreft toch al van goeie huize komen want ik hou van ons huis en vertoef er ook heel graag. Dus ik ga geen klein fortuin uitgeven om te leven als iemand die geen huis heeft.

Ik ga ook niet op vakantie om langer en drukker te zijn met schoonmaken en koken dan thuis. En ik ga al helemaal niet op vakantie om te dienen als vijf-sterren-buffet voor muggen.

Afgelopen week had ik het met twee van voornoemde collega’s over het fenomeen ‘glamping’. Dat áls ik dan ooit nog eens overstag zou gaan, dat ik dat wel wilde proberen. Leuk L-vormig chaletje bij een mooi Italiaans of Portugees meer met eigen keuken, eigen douche en eigen w.c.. En dan dus ook nog goedkoper!

Hmmm...die zeepbel prikten de heren akelig snel door. Blijkbaar kost mijn idee van kamperen minstens zo veel als de hotels die ik uitzoek. Call me stupid, maar voor dat geld boek ik liever een hotel waar ik niet elke dag zelf de w.c. hoef schoon te maken en ik me vooral ook niet druk hoef te maken om allerlei kruipende en vliegende beesten met te veel poten en te veel vleugels waar ik de naam niet van ken.

Maar, als ‘kamperen’ betekent dat mijn hotelkamer uitkijkt op de bossen, oké, dan doe ik mee en ga ik wel kamperen.

Fijne vakantie allemaal!

En aan degenen die gaan kamperen: sterkte! ;)