Janny van der Heijden: 'Wanneer ik naar kunst kijk, voel ik me direct opgeladen'

Janny van der Heijden schrijft in Nouveau over de wereld waarin ze leeft, lacht, huilt en zich verwondert. Deze keer mijmert ze over hoe je jezelf kunt vinden door je in kunst te verliezen.

Ik ben een hamster. En nee, ik heb het nu niet over mijn eetgedrag, hoewel ik dol ben op lekkers en ook daar graag een voorraadje van aanleg.

Wat ik bedoel is dat ik een verzamelaar ben in de breedste zin van het woord. Van jongs af aan moet ik al besmet zijn geweest met het verzamel­virus, want mijn vader noemde mij als klein meisje al liefkozend ‘hamstertje’.

Steentjes, schelpen, mooie prenten, ze werden allemaal door mij gekoesterd en bewaard. In tegenstelling tot mijn moeder kon ik maar moeilijk afscheid nemen van dingen die ik mooi vond.

En dat is eigenlijk gebleven, moet ik bekennen. In de loop der jaren is mijn verzamelwoede wel veranderd en hebben vooral veilingen, (kunst)beurzen en brocantes een magische aantrekkingskracht op me.

Ook online kan ik me verliezen in het speuren op internationale veilingsites. Niet dat ik altijd meebiedt, maar ik geniet intens van al het moois dat aangeboden wordt en ik ontdek altijd wel iets wat ik nooit eerder zag of wat ik nog niet wist.

Als ik in Frankrijk aankom, is een van de eerste dingen die ik doe kijken welke kunst­ of rommelmarkten er op dat moment in de buurt gehouden worden. Daar zijn meerdere websites voor. Doosjes, boeken, rieten manden, antiek tafellinnen, bestek; ik vind het heerlijk om er tussen te struinen en ‘iets’ te ontdekken.

Maar ook als ik op het strand in welk buitenland dan ook loop, speuren mijn ogen nog net als toen ik klein was naar schelpen die ik mooi vind of nog niet heb, een hobby die mijn kleindochters inmiddels beter beheersen dan ik. Afhankelijk van hoe de wind staat of welk seizoen het is, ontdekken we altijd weer nieuwe schatten.

Net als beurzen werken ook musea als een magneet op me. Schilderijen, meubels, aardewerk of porselein, zilver, wand­ tapijten, ik kan er eindeloos langs dwalen of gewoon op een bankje met verwondering staren naar een object om alle details in me op te nemen.

Kunst, maar ook het oude ambacht, maakt me intens blij. Kijkend naar een kunstwerk, of het nu een modern of antiek schilderij is, vergeet ik even de wereld om me heen. Sterker nog, ik voel me altijd per direct opgeladen wanneer ik kijk naar kunst.

Gek is dat niet, want het kijken naar iets wat je mooi vindt, of luisteren naar fraaie klanken, maken endorfines vrij in je hersenen, die onmiddellijk op ons beloningsgevoel inwerken. Voor mij voelt het bijna als jezelf vinden door je in kunst te verliezen. Of zoals Pablo Picasso het ooit zo mooi zei: ‘Kunst wast het stof van het dagelijks leven van onze ziel...’

Ik ben ervan overtuigd dat je door te kijken naar kunst beter leert zien wat er echt toe doet.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in