Ja, ik wil!

Vandaag precies negen jaar geleden zei ik deze woorden tegen mijn Lief die daarmee mijn wettige echtgenoot werd. Overigens wel in het Engels want wij zijn in Londen getrouwd. 

‘I do’  

Twee kleine woordjes, erachter een wereld aan emotie en betekenis. Natuurlijk dacht ik op die dag dat ik nooit meer van hem kon houden dan op dat moment. Daar zat ik een aardig eindje naast. Weliswaar heb ik hem (en hij mij...) echt weleens bekeken en gedacht ‘hoé dan?’ maar uiteindelijk blijken juist de tijden waarin je niét in een fijne flow zit te bepalen of je het samen redt. 

Hij vindt mij zwartwit, ik vind hem zwartwit

Hij vindt mij ongeduldig, ongenuanceerd, en zwartwit. Ik vind hem eigenwijs, een slechte prater, en zwartwit. Hij vindt mij ook grappig, lief, de beste met dieren, en stimuleert me om de dingen te doen die ik graag doe. Ik vind hem slim, volhardend, attent, en ik wil dat hij gelukkig is. Zoals ik weleens zeg: desnoods zonder mij, want als ik hem niet meer gelukkig maak, niet meer kan laten lachen, dan gun ik hem iemand bij wie hij dat wel vindt. Dat klinkt heel onbaatzuchtig, en geloof me, dat ben ik niet, maar toch meen ik het. 

We zijn hetzelfde maar ook helemaal niet

Lief en ik, wij denken over veel ‘levenszaken’ hetzelfde maar tegelijkertijd zijn we ontzettend verschillend: Hij is de analyticus, is van de ratio en drukt het liefst zijn snor op feesten en partijen. Onthoudt ook bijna nooit namen en gezichten. Ik onthoud juist wel mensen en ga altijd op mijn gevoel af. Hij vindt vaak dat ik geen geldige argumenten heb omdat ik over gevoel praat en niet over feiten. Daardoor ‘wint’ hij de meeste discussies die ik dan afsluit met: ‘Ik kan het misschien niet uitleggen maar toch heb ik gelijk!’ 

Liefde verandert, je relatie verandert

Als je van iemand houdt, doe je dat niet constant hetzelfde. Dat kan niet. Het zou wel fijn zijn natuurlijk: altijd met volle overgave verliefd, maar los van het feit dat ik niet geloof dat het fysiek mogelijk is (dagen niet eten en nachten niet slapen door die vlinders in je buik, is niet persé bevorderlijk voor je gezondheid) hebben we elkaar domweg ook ‘minder mooi’ gezien. Stress, ‘gedoe’, met elkaar of met anderen, keuzes moeten maken terwijl je het niet met elkaar eens bent. Het is allemaal voorbijgekomen. 

Liefde is een keuze

Ook dit zogenaamde ‘ideale koppel’ botst, er zijn dingen waar we met enige regelmaat over struikelen. Dan doen we een beroep op elkaars geduld én incasseringsvermogen. We zijn gewoon twee imperfecte mensen die weigeren elkaar op te geven. Ik kies ervoor om van hem te houden, ook, of misschien wel juist, op momenten dat we elkaar helemaal niet zo leuk vinden. Liefde is meer dan een gevoel. Het is ook een keuze, een belofte. 

Daarom vind ik dit plaatje zo mooi, het is zo wáár:

En zolang hij, enkel door thuis te komen, nog een lach op mijn gezicht tovert, zit het met die verliefdheid ook wel goed ;)

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in