Inge blogt: “Help! Ik hoor er niet meer bij….”

De laatste tijd merk ik dat het contact met mijn vriendinnen minder is geworden. Ik heb een trouw groepje vriendinnen (we zijn met z’n vieren) en we proberen iedere maand een keer af te spreken. We kennen elkaar al bijna 25 jaar en hebben hoogtepunten, maar ook dieptepunten met elkaar meegemaakt.

De laatste maanden merk ik dat er afspraken gemaakt worden om te wandelen zonder mij. De reden? Ik heb geen hond….! En zij hebben allemaal de afgelopen twee jaar een hond aangeschaft.

Puppybezoek

Betty was de eerste. Zij had samen met haar man besloten om een hond te nemen. Toen Roef arriveerde zijn wij met z’n allen op puppybezoek gegaan. De ooh’s en de aah’s hoorde ik van alle kanten en ik zag Ria en Joke helemaal smelten bij dit jonge geluk.

Ik miste dat helemaal. Zag alleen maar grote nadelen: uitlaten, gebonden zijn, vakanties en al die haren. Niks voor mij. Ik ben blij dat ik geen verplichtingen meer heb en samen met mijn man kan doen en laten wat we willen. Spontaan een weekendje weg? Geen probleem! Geen zin om te koken? We spreken lekker af in te stad. Geen verplichtingen om naar huis te gaan. Heerlijk!



Maar jullie snappen het al. Het duurde een paar maanden en Ria en Joke kregen ook ‘gezinsuitbreiding’. Wederom togen we op puppybezoek. Ik kreeg daar spontaan een flashback van hoe wij elkaar ooit hadden leren kennen. Onze vriendschap was ontstaan tijdens zwangerschapsgymnastiek. Allemaal tegelijk zwanger zijn en praten over onze kwaaltjes en nadien over de kinderen.

Een hond is niets voor mij

Nu ging het gesprek uitsluitend over de honden. Is die van jou al zindelijk? Heb je de puppycursus al gevolgd? Als bonus kreeg ik een uitleg over de verzorging van het gebit van honden. Ik wist niet eens dat dit moest! Het versterkte alleen maar het gevoel dat ik al had. Een hond is niets voor mij.

Zondagmorgen wandel ik mee

Ik mis echter wel het regelmatige contact met mijn vriendinnen. Zij spreken iedere zondagmorgen af voor de ‘dogwalk’. Op zondag: Hallo! Ik ben op zondagmorgen met geen tien honden mijn bed uit te trekken en helemaal niet voor een wandeling met een hond. Daarbuiten hebben zij door hun drukke leven weinig of geen tijd om op een ander tijdstip met mij af te spreken. Ik voel mij meer en meer een buitenstaander.



Een vriendinnengroep is echter net een huwelijk: het is geven en nemen. Ik ben dus overstag en sta zondagmorgen vroeg ook op het verzamelpunt, wandel heerlijk mee en geniet van het contact met mijn vriendinnen. Deze keer hoor ik er echt bij, met logeerhond Bo van de buren.

Stiekem geniet ik toch ook van de andere honden en kriebelt het ook bij mij. Misschien toch maar eens kijken naar een PUP!