Inge blogt: “Happy vijftiger of toch niet helemaal!”

Ik ben een happy vijftiger. Naarmate ik ouder word, vind ik het leven alleen maar leuker worden. Afgelopen weekend had ik afgesproken met vriendinnen die het dit jaar allemaal hetzelfde traject hebben afgelegd en ook behoorlijk zijn afgevallen.

Enorme stimulans

Via een groepsapp hielden we elkaar wekelijks op de hoogte van onze successen en misstappen. Een enórme stimulans en dat is ook mijn advies aan iedereen die gaat lijnen: zoek een maatje. Wij hebben heel veel steun aan elkaar gehad. 

Elke maand proberen we een keer af te spreken, maar soms lukt dat gewoon niet door ons drukke leventje. De laatste keer is alweer drie maanden geleden, dus we hebben elkaar veel te vertellen. Elke keer kiest iemand anders het restaurant en deze keer was het mijn beurt. Ik koos voor restaurant BAUT in Amsterdam.

Dat ligt centraal en je kan er heel lekker eten. Het eerste half uur lijkt wel een kippenhok. Iedereen heeft na drie maanden heel veel te vertellen. We hebben allemaal best een goed leven en willen dat graag delen met elkaar. Een leuke partner, lieve kinderen, een uitdagende baan en sommigen al kleinkinderen. Na verloop van tijd komt de rust terug en kunnen we naar elkaar luisteren.

Één nadeel van ouder worden, openbaart zich

We krijgen de menukaart en ik probeer de kaart te lezen, maar één nadeel van het ouder worden, openbaart zich: Te kleine lettertjes! Ik wil hier niet aan toegeven en weiger dan ook pertinent om standaard een leesbril in mijn tas te hebben. Ik moet echter bekennen dat het steeds moeilijker wordt.

Ik zie Thea, met een schuin hoofd, mijn kant op kijken en ze begint te lachen. “Moeite met ouder worden, Inge?” vraagt ze. Nee, geen moeite met ouder worden, maar wel met een bril. Het brengt mij terug naar mijn jeugd. Rood haar, sproeten en een ziekenfondsbrilletje. Afschuwelijk. Kan er nog steeds nachtmerries van krijgen als ik eraan terugdenk.

Op mijn twaalfde werkte ik, zes weken lang, om geld bij elkaar te krijgen voor lenzen en daarna heb ik nooit meer een bril gedragen. Nou ja, alleen als ik last heb van mijn ogen of als ik een nacht had doorgehaald. 

Omdat het lezen toch wel een dingetje werd, ben ik een half jaar geleden begonnen met multifocale lenzen. Dat was volgens de opticien de oplossing. Ik weet het niet, maar ondertussen ben ik bezig aan merk zes en kan ik nog steeds een menukaart niet goed lezen.

Gelukkig kan ik het beeldscherm van mijn telefoon groter zetten, dus daarmee heb ik geen problemen. Ik denk dat ik binnenkort toch maar aan een bril moet, maar nu moet ik nog met wat hulp beslissen wat ik ga eten.

Thea ziet mij twijfelen en geeft mij een knipoog: “Ze hebben hier heerlijke zalm Ing, zullen we die nemen?”

Bedankt Thea.