‘Ik mis je…’

Zomaar drie woordjes, erin een wereld aan emotie. ‘Ik hou van je’, ook zomaar vier woordjes maar als ik zie hoe makkelijk daarmee gestrooid wordt, neemt de waarde ervan rap af. ‘Ik mis je’ daarentegen, zegt volgens mij niemand ‘zomaar even tussendoor’.



Toch zijn het woorden die ik de afgelopen week zo vaak heb uitgesproken dat ik de tel kwijt ben.

Portugal

Terwijl ik dit tik, zit ik namelijk in Portugal. Solo. Sinds afgelopen zaterdag. Lees: zonder mijn Lief. Want ik wilde even alleen weg. Wel georganiseerd, maar op mezelf. Rust. Omdat ik ‘het leven’ soms nog steeds zo moeilijk vind, ik wil ontvluchten aan alle herrie en ruis van buiten. Mijn hoofd eindelijk eens stilte geven.



Ik had een reisverslag gelezen van Jet van Nieuwkerk. Zij was net terug van een ‘healthy holiday’ in de Algarve. Dat las goed: Een week lang drie keer per dag bewegen (nou ja, twee keer in mijn geval;) ), leven op supergezonde sappen en veel tijd voor jezelf. Kortom: rusten en reinigen.



Tranen

De werkelijkheid bleek iétsje weerbarstiger. Met tranen in mijn ogen keek ik hoe mijn Lief wegreed bij het vliegveld, ik voelde me letterlijk misselijk. ’s Avonds aangekomen in het hotel maakte ik kennis met de begeleiding, en daarna was het aan mij.



Nou, de tranen volgden snel. “Wat doé ik hier, wáárom wil ik dit?” Na een lang telefoongesprek met Lief toch verbazingwekkend goed geslapen. Elke dag heb ik met mezelf onderhandeld: Als ik het nu tenminste tot maandag volhou. En op maandag: Als ik het nu nog één dag volhou. Dat je op dinsdag denkt dat het woensdag is, helpt dan weer niet, maar soit.



Ja, we hebben WhatsApp, we bellen veel en lang, maar het is niet hetzelfde. Wanneer hij ‘en route’ is, heb ik dat niet. Ik ben dan immers thuis, op onze plek, met onze beestjes. Nu ben ik degene die weg is.

Bovendien heb ik mezelf verwend met twee zalige massages.



Netflix

Verder veel gelezen, en ja, ook nu bleek Netflix een goed reismaatje. Dat, én slapen, waren mijn beste bondgenoten, want als je slaapt denk je niet. Het zijn de (lange) avonden en nachten dat ik mezelf echt moet toespreken. Als ik 500 km. met de auto weg was, was ik al vijf keer thuis geweest.



En tóch, ergens voel ik ook dankbaarheid voor dat rotgevoel. Want het betekent dat ik een thuis héb, dat er iemand op me wacht die heel veel van me houdt. Ik zeg weleens dat ik het nooit zo erg vind wanneer hij weg is, omdat het ‘prettig’ is om hem te missen. Het nummer van Claudia de Breij & Waylon, Ik Mis Je Zo Graag, zegt het allemaal.



Alleen

Kán ik zonder hem? Ja, heus wel. Maar ik wíl niet zonder hem, want met hem is alles een beetje mooier, de goeie dingen fijner en de slechte minder erg. Hij is degene waardoor ik net een beetje harder lach, minder huil, en me laat voelen hoe het is om geliefd te zijn.



Of ik dit nog een keer ga doen, betwijfel ik op dit moment dus nogal, maar dat ligt zeker niet aan de organisatie. Lieve Hennie, lieve Bernadette en lieve Laurens, dank jullie wel voor deze week waarin jullie voor me hebben gezorgd en ik weer van alles over mezelf heb geleerd.

Voor mij is dit een héle lange week geweest. Morgenavond lig ik heerlijk in mijn eigen bed We zeggen het niet voor niks: ‘Home is where your heart is’.



Maak er een mooi weekend van :)



PS: Ik ben wél fitter en gezonder dan ik wegging! Nieuwsgierig? Klik dan even hier