Ik ben dus niet in de wieg gelegd voor mantelzorg

‘Zijn ze al begonnen met de badkamer?’ Ik moest de vraag even laten bezinken. Twee dagen ervoor zaten we nog samen bij de arts, om hen zover te krijgen dat ze überhaupt toestemming gaven voor de noodzakelijke aanpassingen. Dus nee lieve schoonvader, ‘ze’ zijn nog niet begonnen met de badkamer. Probeer anders zelf even een loodgieter et cetera  te regelen in deze tijd. Over zes maanden ben je de eerste.

Als het niet zo lastig was, zou ik erom moeten lachen: de wijze waarop mijn schoonouders denken dat alles met een vingerknip geregeld kan worden. Want het gaat niet alleen met de badkamer zo, en dan druk ik me heel voorzichtig uit.

Weet je wat het ‘mooiste’ eraan is? Dat ze zelf denken dat ze zo makkelijk zijn. Ándere mensen, die zijn veeleisend en lastig. Zij niet, zij zijn met alles tevreden. Dat ik elke dag druk met ze ben, om die ene broek te zoeken, en die andere schoenen, vers fruit te halen (geen appels, die zijn te hard, nee, ook geen bloedsinaasappels, gewone sinaasappels graag, en aardbeien) en lekkere broodjes meebreng (die chocoladebroodjes hoeven we niet, die zijn te droog, en wel graag dat éne broodje, met die 101 soorten pitten) en ondertussen probeer hun medische dossier bij de nieuwe huisarts en apotheek geregistreerd te krijgen, de thuiszorg probeer te regelen, uit te vogelen wat de beste persoonsalarmering is, een maaltijdservice voor ze zoek die uit de regio komt én met een papieren bestellijst werkt, en o ja, de wasmachine en droger moeten uit de kelder naar boven, de vogeltjes moeten gevoerd én dus die badkamerrenovatie.

De moed zakt me nu al in m’n schoenen

Elke dag begin ik echt vol liefde en goeie moed, maar zodra ik drie minuten bij ze ben, erger ik me alweer. Waarom zo negatief, waarom zo klagen? Het helpt niet, bovendien doet iedereen z’n best.

Het is vast anders als je een warme, humorvolle relatie hebt. De relatie tussen mijn wederhelft en zijn ouders is best oké, maar ze hebben nooit de deur bij elkaar plat gelopen of elke dag gebeld. Zijn ouders doen op hun manier hun best, dat zie ik heus. Maar het is domweg niet heel liefdevol.

Mantelzorg uit liefde is al zwaar genoeg. Bij mij is het plichtsbesef, en schuldgevoel als ik het niet doe. En om het compleet te maken, heb ik geen Florence Nightingale-gen en ben ik ook niet in het bezit van heel veel geduld…

Dus ja, ik merk dat ik het (nu al) lastig vind en ik neem mezelf dat kwalijk want ik realiseer me terdege dat er mantelzorgers zijn die al jarenlang voor één of twee ouders zorgen, mét schoolgaande kinderen en mét een fulltime loondienstbaan. En velen van hen doen het met liefde.

Ik daarentegen, vind het geen feest, ik vind het niet eens dankbaar werk. Ik zeg het gewoon eerlijk. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat je alles oppakt en regelt, maar ik merk nu al hoeveel druk het op de onderlinge relaties kan leggen.

Eén van de redenen dat ik nooit kinderen heb gewild, is dat ik niet blij word van het idee dat mijn hele leven dan ineens vastligt: schooltijden, sporttijden, ‘speeldates’, you name it. Ik merk nu dat dat klopt, alleen zijn het geen kinderen maar mijn schoonouders die nu in grote mate mijn agenda en planning bepalen. En nee, zij hebben hier niet voor gekozen, maar ik evenmin.