'Hoe zeg je tegen je ouders, die dat niet willen horen, dat ze geen 50 meer zijn?'

Het idee was echt heel simpel: met m’n laptop op schoot buiten in de Spaanse zon deze blog tikken. Ondertussen kletsend met m’n moeder, terwijl Lief en m’n vader naar de haven waren om te kijken hoe ‘Boot’ erbij ligt. Voor mijzelf weliswaar met de steeds groter (lees: lastiger) wordende uitdaging om dat wijn- en bubbelvrij te doen, maar soit.

Mijn ouders wonen al een jaar of twintig in Spanje. Vroeger ‘parttime’, sinds een jaar of twaalf ‘fulltime’. Het is dus echt hun ‘thuis’. En net als vroeger thuis in Muiderberg, heeft mijn vader ook in Spanje heel veel zelf gedaan. Hij was ondernemer, maar ook zo eentje van het soort ‘wat zijn ogen zien, maken zijn handen’. ‘Was’, zeg ik, want ook mijn vader ontkomt niet aan ‘ouder worden’. Ook al verzet hij zich daar met hand en tand tegen, en doet hij zo ongeveer alles om te voorkomen dat iemand hem als oud bestempelt. En dan heb ik het niet over cosmetische ingrepen.

Nee, dan heb ik het over een jetski en een (speed-)boot en de eeuwige charmeur blijven uithangen. Dat laatste soms tot ergernis van mijn moeder. Soms ook wel terecht die ergernis ;) En ik gún hem dat ook allemaal. Dus toen het moment kwam dat mijn vader van de dokter te horen kreeg dat zijn jetski weg moest omdat dat gewoonweg te gevaarlijk werd, brak mijn hart voor hem. Nu heeft hij alleen nog zijn boot. Ik ben daar blij om, want die gaat veel minder hard en daardoor maak ik me minder zorgen. Mijn vader is verder ook ietwat eigenwijs, en de combinatie met dat ouder worden is niet persé een ‘match made in heaven’, maar zolang het goed gaat, gaat het goed.

Zo is het tot nu toe als ik bij mijn ouders ben, altijd heerlijk weer geweest. Natuurlijk stormt en regent het weleens flink, maar in het algemeen leven we buiten. De dag begint met een duik in het zwembad, en tot twee uur ’s nachts zit ik buiten met mijn moeder te praten over kleine en grote onderwerpen, de mannen allang op één oor. Dus toen ik afgelopen oktober tickets reserveerde om deze week naar Benissa te gaan, had ik daar reuze zin in. Temeer omdat mijn vader en ik allebei jarig zijn en we dachten dit gezellig samen te vieren. Alleen is de werkelijkheid soms ietwat weerbarstig en lopen dingen nét even anders dan bedacht.

Lees ook: 'Resultaat van mijn alcohol-loze maand? 2,5 kilo minder Sylvia, en dat in 13 dagen 

Het begon woensdag met sneeuw. Niet bij ons thuis, nee, in Benissa. Voor het eerst in tien jaar, en daarvoor was het een jaar of vijftig geleden. Ik heb foto’s van besneeuwde palmbomen, en op de rand van het zwembad lag ruim vijf centimeter. Maar goed, daar lieten we ons niet door afschrikken. Wij gingen gewoon. Dus ‘s middags kwamen we thuis en hadden het eerst een kwartier over het weer. So far, so good. Vervolgens liet mijn moeder me een paar flessen bubbels en wijn zien. Dát was een kleine uitdaging, maar die heb ik overwonnen; ik ging braaf aan de gemberthee. Verder een heel relaxte dag. Het stormde alleen wat hard…

Donderdagmorgen veranderde dat: met een megaklap werd het in één keer donker. Ging alles uit. Tien minuten later was duidelijk dat we een blikseminslag hadden gehad en dat echt álles met een stekker erin kapot was. Alle airco-units, de tv’s, de ovens, de koel- en vrieskast, de koffiemachine (!) én de verwarming. Lief ging met een spanningsmeter langs de stopcontacten. Daar kwam 400Volt uit. Voor de mensen die net zo veel weten van elektra als ik: dat is zo’n 180 Volt te veel.

Na een paar uur wachten en weersvoorspellingen die alleen maar slechter werden, ga je je best nutteloos voelen. Onterecht, want tot het elektriciteitsbedrijf is geweest, kun je alleen maar wachten. En daarna moet je nog steeds weten wat je doet. Tenminste, als je niet het risico wilt lopen geëlektrocuteerd te worden… Maar het was helemaal niet zeker dat ze die dag zouden komen. Bovendien werd het in huis natuurlijk steeds kouder, en is het vroeg donker.

Dat alles bij elkaar maakte dat mijn ouders zeiden dat het misschien slimmer was terug te vliegen, want ook zij konden niet thuis blijven. Dus hebben wij tickets naar huis geboekt en sliepen we donderdagavond al in een hotel in Alicante. Mijn ouders wisten nog niet of ze naar een hotel zouden gaan, of bij vrienden gingen slapen, maar thuis blijven was geen optie, want koud en pikkedonker. Persoonlijk wilde ik ze dat ze meegingen met ons. Veilig, in Nederland, waar dingen wel snel en goed geregeld worden. En vooral bij ons in de buurt. Maar ik wist van tevoren ook dat dat gesprek een kansloze missie was. En wie ben ik om ze te dwingen? Ik laat me ook niet vertellen waar ik mag wonen en hoe ik dat doe. Helemaal niet als er thuis dingen geregeld moeten worden. Ook al vindt een ander, wie dan ook, dat niet het meest briljante idee.

Maar toch…. Steeds vaker merk ik dat ik denk ‘Koop een mooi penthouse in Maastricht! Alles wat jullie leuk vinden is daar. Oké, minder zon. Daarvoor ga je dan lekker cruisen of op vakantie. Maar we zijn dan tenminste dicht bij elkaar in de buurt als er iets is’. Ik denk dat niet alleen, ik zeg het ook hardop. Vooralsnog tegen dovemans oren. Maar ik hoop dat die oren binnenkort gaan luisteren.

Onze relatie is niet perfect. Daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ze kwetsbaarder zijn dan vroeger en dat ik Spanje te vaak te ver weg vind. Want ook al willen ze het niet horen, mijn vader wordt de 21ste 72 jaar en mijn moeder volgend jaar 70. Gisterenavond zei m’n moeder nog: ‘Volgens mij moeten we minder met al die oudjes omgaan, want ze beginnen allemaal te klagen over allerlei ongemakken.’ En ik dacht: eeehm…. Maar ik zei niks. Had ik misschien wel moeten doen. Maar hoe zeg je dat ze zelf ook geen 40 meer zijn? Of 50? En dat ze allebei best wat ‘ongemakjes’ hebben.

En ik wil me geen zorgen maken en me schuldig voelen. Zoals ik dat nu doe. Want ik tik deze blog nu dus in het vliegtuig, weer onderweg naar huis. Terwijl we zondagavond pas terug zouden gaan. Een paar uur geleden had ik mijn ouders aan de telefoon. Ze hebben weer stroom en provisorische verwarming. En ik ben weg. Terwijl zij nog weken in de ellende zitten met kapotte apparatuur, gedoe met de verzekering, en allerlei reparaties… Én het is er rotweer. Dus mijn vader heeft het per definitie niet naar zijn zin. Het hele idee van Spanje was nu net ‘buiten leven’. Bovendien, ze wíllen niet eens hulp. Ze willen het zelf doen, op hun manier. Het ergste is nog dat ik weet dat ik precies hetzelfde ben. Maar dat helpt nu allemaal niks. Want het voelt niet goed. Het schuurt. Alsof ik ze in de steek laat…

Over drie weken komt mijn vader naar Nederland. Dan ga ik het er toch weer over hebben. En ondertussen ga ik ze spammen met allemaal Funda-linkjes naar mooie plekjes in Maastricht.