Hoe ga je dan in hemelsnaam verder?

Het is nog vroeg vandaag op deze Goede Vrijdag, net 8 uur. Ik zit aan de keukentafel, de schuifdeuren naar het terras staan open en ik voel nu al de warmte van de zon. Het is vandaag ook 19 april. De dag waarop een paar jaar geleden de wereld van lieve vriendin K. instortte. Niet zachtjes, niet geleidelijk, niet voorbereid. Nee, de wereld kwam in één keer met donderend geweld over haar heen en kwam wenend tot stilstand. Ontsnapping was niet mogelijk. Ze raakte haar allerliefste alles kwijt. Haar kind. Haar mooie, schitterende zoontje Morris, een maand daarvoor was hij drie geworden.

Ik was die dag gewoon aan het werk, zat achter mijn PC en ineens verscheen onderin mijn scherm een Messengerbericht van een andere vriendin, C. ‘Of het waar was…’

Twee minuten later was ik buiten aan het bellen met zus van K. Zij nam op met de woorden ‘Wacht even, ik loop het kantoor uit’ en diep van binnen besef je het dan al. Iedereen die het weleens ervaren heeft, weet dat je letterlijk misselijk kunt worden van verdriet. Dat is wat er ook met mij gebeurde, en daarna moest ik C. bellen. Haar vraag bevestigend beantwoorden terwijl alles in je schreeuwt dat dit toch niet kán… Want hoé dan?

Maar het was zo, het ís zo. En zo kom je een aantal dagen later bij elkaar voor de begrafenis van een jochie dat letterlijk zijn hele leven nog voor zich had. In mijn leven heb ik al de nodige uitvaarten bijgewoond, maar niets is te vergelijken met het laatste afscheid van een peuter.

Ik zat binnen in het uitvaartcentrum op een bankje toen ik een sirene hoorde. Steeds luider werd het en dus liep ik naar buiten. Een brandweerwagen reed het terrein op, zwaailichten en sirenes aan. Voor de ingang stopte hij en deuren gingen open. Eruit stapten mijn vriendin en haar man. Tussen hen in een hartbrekend kleine kist met daarin hun hart en ziel, want Morris wilde brandweerman worden en dús kwam hij in een brandweerauto.

Wat was ik blij dat ik tijdens de afscheidsceremonie naast vriendin C. en haar man mocht zitten, dat we elkaars hand konden vastpakken en tegen elkaar konden aanleunen. Nog steeds weet ik niet hoe K. overeind bleef terwijl ze naast haar kind stond. Achter hen kwamen foto’s voorbij van grote en kleine geluksmomenten.

Een paar mensen verlieten onder begeleiding de zaal, sommigen voor het einde, simpelweg omdat de emoties hen te veel werden.

Na afloop zei ik tegen K. dat ik het zo ongelooflijk knap en sterk van haar vond hoe ze daar had gestaan, dat ze zulke mooie verhalen had verteld, met een traan én een lach. Haar alleszeggende reactie: ‘Hij is míjn baby, wie anders had daar moeten staan?’.

Het nummer waarmee we afscheid hebben genomen van deze kleine grootse zonnestraal is Just Breathe van Pearl Jam.

Voor mij is dit nu Morris zijn nummer. Áltijd wanneer ik dit nummer hoor denk ik aan hem. Tot nu toe nog nooit zonder tranen, maar wie weet, in de toekomst. Aan de andere kant: die tranen zijn ook helemaal niet erg.

Lieve lezer, er liggen een paar zonovergoten Paasdagen voor je. Maak er een mooi weekend van door de mensen van wie je houdt dat te laten weten, geef ze een extra knuffel en spreek je liefde uit.

Lieve K., ik denk aan je. Kus.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in