'Het leven zoals mijn schoonouders het kenden, is nu voorbij'

Zomaar een dinsdagmorgen. Zittend aan mijn bureau, werkend aan een column over hardlopen, met een half oog bij de televisie, en tegelijkertijd aan de telefoon hangend met de GGD om de vaccinatie voor mijn schoonmoeder te controleren, want daar leek iets niet goed mee gegaan te zijn.

Gelukkig klopt dat allemaal, dus ik tik een WhatsApp aan mijn schoonvader en terwijl ik dat doe, gaat mijn telefoon. Mijn schoonvader. ‘Die belt vast over de GGD, meneertje ongeduld’ denk ik en druk op ‘opnemen’. Althans, dat was de bedoeling maar ik druk per ongeluk op een verkeerde knop en de verbinding verdwijnt. ‘Maakt ook niet uit, WhatsApp-bericht is toch al klaar, dus dan weet hij het ook’, dacht ik daarna. 

Mijn telefoon gaat opnieuw. Dit keer is het mijn Lief. Die krijg ik wel aan de lijn. En dan stokt mijn adem even. Zijn moeder is gevallen en hij is onderweg naar zijn ouders.

Mijn schoonmoeder heeft Parkinson. Parkinson is een slopende rótziekte. 

Ze is er, uiteraard, voor onder behandeling, maar bij vlagen zie je hoe moeilijk ze het heeft. Hoe ze worstelt, letterlijk en figuurlijk, om haar evenwicht te behouden. En nu lag ze huilend van de pijn op de keukenvloer. Mijn kleine, tengere schoonmoeder…

‘Wel netjes aankleden hè?’

Gelukkig wonen we in Nederland en was de ambulance er supersnel. Voor de ambulance-medewerkers haar op de brancard en in de ambulance konden leggen, hebben ze haar bijna volledig verdoofd. Mijn man er achteraan. Onderweg belt hij mij nog even. Met een hoorbare glimlach vertelt hij hoe typerend het was dat zijn moeder nog tegen zijn vader zei dat hij wel een ‘net vest en nette schoenen’ aan moest trekken. In het ziekenhuis gaat ze direct naar de röntgen. Nu is het wachten…

Van ‘wat als’ naar werkelijkheid

We hebben het er al vaker over gehad: ‘Wat als er iets met een van beiden gebeurt?’ Want zijn moeder heeft geen flauwe notie van mobiel bankieren, of überhaupt van iets digitaals, en zijn vader kan nog geen ei bakken. Ze zijn compleet afhankelijk van elkaar en zolang ze samen zijn gaat dat goed, maar wat als …?

Wat tot nu toe hypothetisch was, is nu ineens realiteit: Het leven zoals ze het kenden en leefden, is voorbij. In één keer, en onomkeerbaar.

Dus terwijl Lief bij zijn moeder is, ben ik bij zijn vader. Normaliter is hij degene die in het ziekenhuis ligt. Met een kunstknie, een kunstheup, een 4-voudige bypass en zo nog wat kunstgrepen. Nu zijn de rollen omgedraaid. Behalve met de bevalling van haar twee zoons, en één keer toen ‘alles Parkinson’ werd getest, was ze altijd bij hem.  ‘Mijn Vereentje’ mompelt hij en dan staan bij die grote man van 84 de tranen in zijn ogen. Ik krijg er een brok van in mijn keel, want zijn Verena zoals mijn schoonmoeder heet, is al een jaar of 60 de liefde van zijn leven.

Een uur later horen we dat ze haar heup gebroken heeft en dan staat het huilen opnieuw nader dan het lachen. Want google maar eens op ‘ouderen gebroken heup’. En tel daar Parkinson eens bij op. Mijn schoonmoeder kiest voor de operatie. Daar was ze, eenmaal in het ziekenhuis, gelukkig duidelijk over.

Mijn hart breekt voor allebei

Want ik kan me zo goed voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om het gevoel te hebben dat je niet meer de baas bent over je eigen leven. Je onafhankelijkheid, vreemde mensen in je huis die in je kasten zitten, dingen anders doen dan jij.

Maar hoe nu verder?

We weten het even niet. Ik heb de hele dag zitten lezen over revalidatie, over 24uurs zorg, over medische verzorging, over maaltijdverzorging én zelfs aanleunwoningen. Maar dat idee houden we zo lang mogelijk ver van ons verwijderd. Ik ga deze dag doorbrengen met bellen, informatie inwinnen en op een rijtje zetten en daarna moeten we met ons vieren keuzes gaan maken…

P.S. Over vier dagen, op 11 april, is het Wereld Parkinson Dag...

... en vanavond om 21.30 uur is Art Rooijakkers met zijn programma ‘Rooijakkers over de vloer’ op RTL4 bij Ernst Daniël Smid. Ook hij leeft met Parkinson #kijktip