Het leven is “soms” verrukkelijk

Vorige week was een heel leuke, maar ook moeilijke week. Ik had vijf etentjes: met moeders die jarig was, tweemaal met vrienden, met een zakenrelatie en als kers op de taart ons jaarlijks redactie-uitje.

Bij de meeste diners had ik alles zelf in de hand en kon ik, passend in mijn dieet, gerechten uitkiezen. Het uit eten gaan zelf, gaf dus niet echt een probleem. Dat probleem komt de dagen daarna. Doordat je anders eet, op andere tijdstippen en in ruimere porties, viel het mij op dat ik, anders dan daarvoor, de hele dag liep te zoeken naar eten en overal trek in had.

Ik moet bekennen, de eerste paar dagen heb ik daar aan toegegeven. Ik ging snoepen om maar geen ‘honger’ (lees: trek) te hebben. De koelkast, de koektrommel, de fles cola en zelfs de pot pindakaas waren niet veilig. Ik stelde het dan ook steeds maar uit om op de weegschaal te gaan staan.

Een stemmetje van binnen zei wel: 'Je bent verkeerd bezig', maar ik negeerde het. Ik was tenslotte al bijna zes maanden bezig met lijnen, dus mijn lichaam kon wel een fout weekje hebben. Ik wist het wel, maar wilde niet toegeven dat mijn lijnproces levenslang zou zijn.



Oerkracht

De vierde dag besloot ik om toch maar op die schaal te gaan staan. Een kilo aangekomen! Wat een teleurstelling. Eigenlijk wilde ik wel een potje janken. Was dit mijn toekomst? Elke keer de rekening gepresenteerd krijgen als ik een keertje wat extra eet?

Behoorlijk chagrijnig liep ik naar de keuken, maar op het zelfde moment kwam er ook een soort oerkracht in mij naar boven. Het stemmetje riep: 'Nu stoppen!' Ik moest denken aan een motto van mijn man. 'Je moet op tijd bijsturen, anders vlieg je de bocht uit!' Ik laat mij niet klein krijgen, ik ga er weer voor. Oké, een kilo erbij, maar die moet er volgende week weer af zijn.



Vriendin Anna

Mijn vriendin Anna belt en we spreken af om een heerlijk lange strandwandeling te maken. Anna is mijn partner in crime. Zoals ik levenslang heb met lijnen, heeft zij levenslang met roken. Anna heeft meegedaan aan Stoptober en heeft sindsdien niet gerookt, maar langzamerhand sluipt de behoefte er bij haar ook weer in.

Ach, die ene sigaret maakt toch niet uit, maar voor je het weet zit je weer in je oude patroon. We hebben ooit de afspraak gemaakt dat als we het moeilijk hebben we steun zoeken bij elkaar kunnen vinden. We gaan elkaar dus niets verwijten, alleen maar helpen en de draad weer oppakken. Heerlijk zo’n vriendin waar ik op kan rekenen.