Het is een feestelijke dag met een grauw randje

20 januari 2021, oftewel ‘Inauguration Day’! Trump vertrekt uit het Witte Huis en de familie Biden komt erin. Geen akelige-retoriek-razende-oranje-clown meer, maar een president die staat voor verbinding en inclusiviteit. Geflankeerd door Kamala Harris, staat hij voor de enorme taak om van de ‘Verdeelde Staten’ weer de ‘Verenigde Staten’ te maken.

Meer diversiteit dan ooit!

Met Kamala Harris  (1964) krijgen de VS de eerste vrouwelijke vicepresident, én de eerste VP van kleur.

Gisteren introduceerde Biden zijn nieuwe onderminister van Volksgezondheid: Rachel Levine

Rachel (1957) is hoogleraar kindergeneeskunde en psychiatrie aan het Penn State College of Medicine. Ze doceert ook pediatrie en psychiatrie. In het verleden leidde ze een kliniek voor eetstoornissen. Niet bepaald de minste dus.

Volgens CNN is dit kabinet qua etniciteit het meest diverse uit de Amerikaanse geschiedenis.

Redenen genoeg om op deze doordeweekse woensdag een fles champagne open te trekken!

Waarom dan toch een beetje somber...

Ik heb het al eens vaker gezegd: We zijn een verschrikkelijk volk.  Weliswaar in een andere context, maar niet minder waar. Want ook nu weer blijkt dat heel veel mensen eigenlijk een toelatingsexamen zouden moeten doen teneinde te kunnen beoordelen of ze mogen stemmen. Het is namelijk wel handig als je in het bezit bent van voldoende hersencellen én empathisch vermogen alvorens mee te mogen beslissen over de toekomst van je medelanders. Dit zijn namelijk een paar van de reacties die ik een paar minuten later op ‘sociale’, met nadruk op ‘sociaal’ media zag:

Hieruit blijkt geen enkel empathisch vermogen en naar die hersencellen is het ook lang zoeken. Toch hebben ze stemrecht. Pesten, bullying, al dan niet online, is wel zo’n akelig symptoom van hoe onze maatschappij in elkaar steekt. Het maakt me ronduit verdrietig én een beetje hopeloos als ik het allemaal zie en lees.

Waaróm toch?

Want het is niet alsof het een uitzondering is hè...Gisteren ging onze eigen minister van Volksgezondheid, én Corona-Minister, Hugo de Jonge viral met deze foto:

Het ontroerde me, ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Zo puur...

Het verhaal erachter legt het ook goed uit.

Dit is toch alleen maar mooi en geweldig om te zien? Je kúnt hier niks slechts bij bedenken. Tenminste, ik niet.

Hoe bestaat het dan toch dat mensen dit soort dingen zeggen?

En bovendien: wat als hij Fred van zich af had geduwd? Dan was hij natuurlijk een harteloze, emotieloze waardeloze zak. Ook dit is blijkbaar Nederland. Het is nooit goed.

Haat beantwoorden met liefde?

Vaak zeggen we dat het goed is om haat te beantwoorden met liefde. Want iemand die zulke dingen schrijft, moet het wel heel moeilijk hebben. Die persoon reageert zich af en doet dat zo hard om zijn/haar eigen pijn en problemen niet onder ogen te hoeven zien. Diegene kun je helpen door een luisterend oor te bieden, een schouder.

Dat geloof ik zeker, sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat het zo is en dat het zo werkt.

En toch voorkomt die wetenschap niet dat mijn sympathie uitgaat naar het slachtoffer van dat afreageren. Want dat ik het moeilijk heb, en dat ik geen rooie driewieler heb gekregen, geeft me niet het recht om al mijn shit uit te storten over een ander.  

Neem een voorbeeld aan dieren en kinderen

Wij mensen laten ons er graag op voorstaan dat we zo intelligent zijn. En natuurlijk is het hartstikke knap dat we auto’s hebben, en smartphones. Maar op het vlak van ‘omgaan met elkaar’, hebben we nog een lange weg te gaan.

Racisme is namelijk niet aangeboren.

Haat is niet aangeboren.

Het gaat mis in de opvoeding en daarvoor kunnen we alleen maar in de spiegel kijken.