Herken je dit?

Je zit op een terras - al dan niet alleen - en naast je zit een groepje jonge vrouwen. Ineens wordt er besmuikt of gewoon hardop gelachen en je denkt: ‘Ze hebben het over mij, ze lachen me uit…’

Hoe kómt dat? Is het de (laatdunkende, arrogante) blik waarmee ze me bekijken? Is het hun outfit? Zijn het hun lange glanzende lokken en eindeloze benen? Of de onverschilligheid waarmee ze de allernieuwste smartphone gebruiken terwijl aan hun pols een it-bag bungelt? De pilotenzonnebril die achteloos op hun hoofd staat, net als die quasi nonchalante, maar o zo perfecte dikke knot achter die bril?

Want echt, ze moeten alles nog realiseren, alles nog waarmaken. Studie, een eigen plek onder de zon, werk, you name it.

En dan mijn feiten, dus allemaal objectief en wetmatig vast te stellen:

Ik heb een eigen huis en een eigen auto. Ik ben geen Doutzen, maar ook niet faliekant mislukt. Einstein ben ik ook niet, maar voor elk assessment dat ik heb gedaan, scoor ik ‘ruim boven HBO’. Ik ben getrouwd met iemand die zo ongeveer 92% van mijn lijstje afvinkte. Alleen zijn muzieksmaak, écht… om te huilen. Maar goed, een mens kan niet alles hebben en hij is mooi wél lang, donker en lekker.

We zijn gezond, we zijn happy samen, en we kunnen alles wat we graag willen daadwerkelijk realiseren. Bovendien hebben we allebei werk dat we het liefste doen én hebben we een ‘klein maar fijn’ groepje vaste vrienden om ons heen.

Dus kan iémand me alsjeblieft uitleggen waarom ik me met enige regelmaat geïntimideerd voel door pubermeisjes en jonge vrouwen van maximaal 24 jaar oud?

Lees ook: Wat vind jij hier nu van?

Want in alle eerlijkheid: of ze me nu af- dan wel goedkeurend aanschouwen, het zou me geen snars moeten interesseren. En alhoewel dat, gelukkig, ook steeds vaker het geval is, vraag ik me dan toch af of er soms knalrode lipstick op mijn tanden zit, of mijn broek te strak zit, of, gruwel der gruwelen, ik in mijn geheel word afgekeurd.

Óf… was ik vroeger precies zo en komt het domweg omdat je er op die leeftijd oprecht van overtuigd bent dat jij het beter weet, dat je de wereld echt in je kontzak hebt en dat al die 40+ vrouwen toch al afgeschreven zijn en jij die banen wel eventjes overneemt? Want die oude mutsen kunnen maar beter achter de geraniums gaan zitten. Wat bij mij dan weer de vraag oproept of ze überhaupt weten hoe een geranium eruitziet, maar dat geheel terzijde.

Maar, ik heb een tactiek bedacht: ik glimlach naar ze. Naar die angstaanjagend mooie en zelfverzekerde vrouwen. En de reacties zijn echt een studie waard, want ze lopen nogal uiteen: ze schrikken, ze kijken nóg afkeurender naar me óf ze lachen terug. Ontwapenend, nóg mooier ook. Mijn onderzoeksresultaten komen nog niet in aanmerking voor een representativiteitsprijs, maar voor mijn gevoel krijg ik best vaak een glimlach terug. En dat maakt me blij.

Masker

Het versterkt ook mijn gevoel dat heel veel van ons best vaak een masker op hebben. Een hardnekkig masker, want gewoonte. Omdat we onze onzekerheden niet willen laten zien, omdat we over willen komen als ‘vrouwen van de wereld', echte powervrouwen. En op de één of andere manier passen onzekerheden daar nog steeds niet bij. Je kunt je afvragen waarom niet… Want hoe vaak zeggen we niet dat het tonen van je kwetsbaarheden juist een teken van kracht is?

Terwijl ik dit zit te tikken, hoor ik in mijn achterhoofd alweer de gebruikelijke reacties als: wat een onzin, ik ben ik en ze doen het er maar mee, wat een gezeur, waar maak je je druk om? Etcetera. 

Tegen al die vrouwen kan ik alleen maar zeggen: good for you! Super dat jij zo zelfverzekerd en overtuigd bent van jezelf dat je je van niemand iets aantrekt, maar ik heb dat (nog) niet. En ik denk dat met mij heel veel mensen dit gevoel hebben.

En tot die tijd zeg ik: laten we eens wat vaker naar elkaar lachen, oprecht aandacht geven. Schijnt het zonnetje nét wat harder. 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in