FOMO is zó 2019, ik ben blij met JOMO!

Het is één van de weinige positieve aspecten aan Covid: We hebben de ‘kleine dingen’ (opnieuw) leren waarderen.

In de zomervakantie van 2019 duikelden we nog over elkaar heen met minimaal 12 social updates per dag: kokosnoten, hangmatten, cocktails, zonsondergangen en onder-water-duikfoto’s; we deelden ze met iedereen die het maar zien wilde. De één nog exotischer dan de ander en uiteraard vergezeld van het vaste rijtje hashtags: #blessedlife #livingthegoodlife #lovemylife. Enzo.

‘Vroegâh’ had ik dan gedacht “O, daar moet ik óók heen!”. “Nú graag!” Hetzelfde gold voor nieuwe ‘hotspots’: de hipste restaurants en nieuwste meest luxeuze hotels. Of ik boekte gewoon direct. Want ik moet toch óók naar ‘Nobu’ waar allemaal 'beroemdheden' komen! En mijn duik is alleen maar geslaagd als iedereen die foto ziet waar ik op sta met een bultrug. Zoiets.

Kortom, ik leed aan ‘FOMO’

En ‘FOMO’ lieve mensen, staat voor ‘Fear Of Missing Out’. Bang om hippe, coole, nieuwe exclusieve dingen te missen. Maar het ging bij mij niet écht over die restaurants, parfums en vakanties. Stiekem ging het veel meer over angst om er niet bij te horen, niet populair en geliefd te zijn. En daarom was dat gevoel nog veel erger als het ging over uitnodigingen voor feestjes, verjaardagen, en, met stip de ergste van allemaal, Oud & Nieuw parties.

In september begint het al: Wat doe jij oudjaarsavond? Elk jaar werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid: ik werd bijna nooit uitgenodigd. Ben ik niet leuk genoeg? Heb ik wat gezegd? Ben ik iets vergeten? Dat iedereen die ons kent, weet dat ik niet weg wil omdat ik onze poezenbeesten niet alleen laat (iets met vuurwerk en knallen) doet er nu even niet toe. Je kunt me op z’n minst vragen en mij het plezier gunnen ‘nee’ te zeggen. Voel ik me in ieder geval minder lullig.

Tot afgelopen jaar…

Want toen vierden - en huilden - we bij praktisch alle gelegenheden in kleine kring. En ik merk dat ik daar veel beter bij gedij. Ik ‘doe’ het beter in een kleiner wereldje. Met minder prikkels, met minder druk van buitenaf. Die ik natuurlijk alleen mezelf opleg, maar het rottige effect is er niet minder om.

De afgelopen anderhalf jaar heeft me geleerd dat ik een blijer en leuker mens word wanneer ik lekker in mijn tuin kan rommelen, een wandeling maak (alleen of met anderen) en me vooral bezig hou met de mensen in mijn omgeving waar ik van hou. Werken in de tuin maakt ‘zen’, kokkerellen maakt ‘zen’. En een dag in het gezelschap van mensen die je leuk vinden zoals je bent? Dat maakt ronduit gelukkig.

Saaie Oud & Nieuw

Afgelopen Oud & Nieuw zat iedereen nog in een gedwongen bubbel. Wij waren met twee lieve vrienden. We hebben spelletjes gespeeld (Azul!) en de hele avond lekkere happen gegeten. En ergens om half twee op de eerste dag van nieuwe jaar gingen we naar bed. De volgende dag hebben we lekker gewandeld. Ja, het is allemaal nét wat minder glamoureus. Zeg maar gerust een beetje saai. En raad ‘ns? We hadden het super naar onze zin.

‘Back to normal’

Ondertussen leven we in juni 2021. Langzaam gaat de wereld weer ‘open’, gaan we terug naar normaal. En ik ben daar waanzinnig blij mee! Maar ondanks dat mijn agenda zichtbaar vol begint te lopen, heb ik me één ding voorgenomen: Ik hou mijn bubbel op dit formaat. Het geeft me rust dat ik niet meer de behoefte heb om overal bij te zijn. Ik hoef niet meer de hipste of populairste plekken te bezoeken. Liever niet zelfs. Want dan krijg ik opnieuw dat gevoel dat ik me op een bepaalde manier moet kleden, bepaalde plekken moet bezoeken en bepaalde dingen moet hebben… En dat maakt me nog een soort van hip ook. Ik lijd nu namelijk aan JOMO: the ‘Joy Of Missing Out’.

Dus ik geniet van lekker thuis zijn, van werken in de tuin, van een rondje golf met vrienden en daarna samen een hapje eten, en hou me minder bezig met de ‘must sees!’ en ‘must do’s!’ En jongens, wat bevalt dat goed!