Dus volgend jaar ga ik het écht anders doen

Afgelopen week kwam ik tot een merkwaardige ontdekking. Ik heb maar heel weinig kerstkaarten gekregen.



Daar ben ik best wel verontwaardigd over. En ook ietwat ongerust. Want waarom zit ik in het verdomhoekje van de kerstkaartenschrijvers? De meest voor de hand liggende, en geruststellende, reden is dat mensen mijn adres kwijt zijn. Vind ik niet per se vreemd, want wat moet je vandaag de dag nog met een adres? Het enige wat we doen, is appen, op Instagram kijken, Twitteren en Facebooken. Aan de andere kant, kán het ook aan iets anders liggen. De kans is niet heel groot, eigenlijk zelfs bijna verwaarloosbaar, maar het kán misschien komen omdat ik zelf geen kerstkaarten heb gestuurd… 



Ik was het vast van plan. Vorig jaar is het me (voor het eerst in zes jaar) wél gelukt. Helemaal zelf ‘ontworpen’, met een beetje hulp van Greetz ;)  Ik heb me toen ook echt voorgenomen deze traditie in ere te herstellen. Niet helemaal in geslaagd dus. En hoe moeilijk kan het zijn? Ik bedoel, ik wist in januari van dit jaar ook al dat kerst eraan ging komen. Hoe speel ik het dan klaar om toch niet op tijd aan tafel te zitten om die vermaledijde kerstkaarten te schrijven? Goed glas wijn erbij en gáán. Alhoewel, dat is misschien niet per se slim, want alcohol werkt ontremmend en voor ik het weet schrijf ik na twee glazen die éne kaart aan die éne persoon en eindigen we bij programma's als ‘Het Familiediner’ of ‘Het Spijt Me’.



Aan de andere kant, vorig jaar ging het zo. Hij: "Lief, we (let vooral op zijn gebruik van het woordje ‘we’) moeten nog kerstkaarten schrijven, of slaan we dit jaar over?"

Ik: "Nee, we gaan ze echt sturen. Heb ze niet voor niks speciaal besteld, en ze waren niet goedkoop. Maar wel selectief hoor. Niet aan diegenen waar je de rest van het jaar toch niets van hoort. Het is hartstikke veel werk en ik heb nog een ernstig lange to-do lijst. Blog schrijven, huiswerk voor opleiding, kerstcadeautjes kopen en boodschappen komen ook nog steeds niet vanzelf in de koelkast." (Die toch wel overduidelijke hint ging naadloos aan hem voorbij).

Drie dagen later. Ik (niet hij) zit aan de eettafel over een stapel kaarten gebogen. Tablet met Outlook voor me zodat ik de adressen kan controleren.

Ik: "Zijn G. en M. nog samen of is het nu definitief over?"

Hij: "Uit elkaar."

Ik: "Heb jij een nieuw adres van G.? Is ouwe vriend van jou, niet van mij."

Hij: "Nee."

Ik: * zucht* erger me in stilte en ga verder met schrijven.

Drie weken later: de kaarten zijn lang en breed verstuurd en langzaam beginnen ze ook binnen te druppelen. Toch wel leuk, de kast vol met kaarten. Helemaal als er iets meer in staat dan ‘Groetjes Jut & Jul’.

Mensen van wie ik geen kaart verwacht had maar er toch eentje hebben gestuurd, stuur ik er snel een terug. Dus ‘so far, so good’.

Maar dan: de mensen die ik een kaart gestuurd heb, liefst nog eentje waar ik de moeite heb genomen er een persoonlijke noot in te schrijven, wat als die geen kaart terugsturen? En wat als ik vorige jaren wel een kaart heb gekregen? Je kunt me even appen om mijn adres te vragen toch? En als je dat niet doet, wat betekent dat dan?

Heb ik iets gedaan, of juist niet gedaan, heb ik iets gezegd? Nu ja, misschien komt de kaart nog. Maar de kaart komt niet, en het app'je, sms'je voor mijn part, ook niet. En het jeukt een beetje. Zo’n onbestemd gevoel, een vage ergernis (of gewoon gekwetste trots). Ga je twijfelen aan de vriendschap, ga je (over-)analyseren of is dat recht echt exclusief aan ons vrouwen voorbehouden? Ik hoop van niet, maar ik vrees het ergste. 

Hoe dan ook, feit is dat verreweg de meesten van ons kerstkaarten schrijven een verplicht nummer vinden. Niet voor niks is ‘op 1 januari ligt toch alles weer bij het oud papier’ een veel gehoorde opmerking. Ik zeg het zelf ook vaak, en zo ken ik nog wel wat varianten. Bovendien, de ‘zomaar,-omdat-ik-aan-je-dacht-kaarten’ zijn belangrijker. Die kun je op elke willekeurige dag van het jaar sturen, gewoon omdat je iemand wilt laten weten dat hij/zij speciaal is. Dát zijn kaarten die ertoe doen.

Bovendien, als je een kaartje stuurt, komt dat vanuit jezelf. Dan hoef je geen reactie terug te krijgen. Wel leuk natuurlijk, dat wel, maar het hoéft niet.

En het gaat natuurlijk écht niet om die kaart. Het gaat, in december meer dan anders, om mensen. Het is een tijd waarin we terugkijken op het voorbije jaar. De balans opmaken. We denken aan dingen die goed en slecht gingen, maar vaker nog denken we aan vrienden en familie. Mensen die erbij zijn gekomen, maar ook aan mensen die we kwijt zijn geraakt. Soms heel definitief, voor altijd.

Situaties veranderen, mensen veranderen, jij ook. Je leven verandert en misschien wel op een manier die je nooit hebt gewild. Misschien heb je het je vroeger heel anders voorgesteld dan het nu is. Beter, slechter, of gewoon ánders.

Doelen die we hadden gesteld en misschien niet gehaald. Beloftes die niet zijn nagekomen, door een ander of door jou. Vertrouwen dat je hebt gegeven of misschien zelfs wel je hart. Is het beloond of zit je nu met de scherven? En nee, ze brengen niet altijd geluk, die scherven. Natuurlijk, teleurstellingen horen ook bij het leven en zonder dieptepunten waarderen we de hoogtepunten niet enzo. Dat zal allemaal gerust, maar er is een aantal dieptepunten waar ik prima zonder had gekund en ik weet dat dit voor meer mensen geldt, ieder op zijn/haar eigen manier.

Je hebt niet op alles invloed, maar wel op vertrouwen en vriendschap. Dat kun je iemand schenken. Je kunt iemand nog een kans geven, een ander, of misschien wel jezelf. Uiteindelijk komt het neer op liefde, in allerlei vormen. Liefde voor je partner, je kind, maar ook voor een vriendin. En dat is waar Kerstmis en Oud en Nieuw in de basis voor mij over gaan.

Ik wens je daarom een gezond en gelukkig 2018 met heel veel liefde. Koester de mooie momenten met de mensen waar je van houdt en laat ze weten dat ze belangrijk voor je zijn. Dat hoeft niet met grote gebaren. ‘Houden van’ is ook een app'je tussendoor, het ijs van de autoruit krabben, en samen een avond naar de bios.

Maak er een fantastisch jaar van, wees lief voor elkaar en lach! Lach zo vaak je kunt, lach hard, lach samen met anderen, en lach ook lekker met jezelf!

PS: nog even over die kerstkaarten hè… Zullen we afspreken komende kerst weer heel veel échte kerstkaarten te sturen aan elkaar? Beloof ik dat ik in oktober al je adres kom vragen :)