Dít gebeurt er als je je opgeeft voor ‘Start to Run'

De naam zegt het natuurlijk al wel een beetje: ‘Start to Run’ is een cursus ‘starten met hardlopen’. Nu ben ik gelukkig een ontzettend goede starter. Ik ben dan ook al een keertje of 25 gestart met rennen. Waar ik nóg beter in ben, is ermee stoppen. Dat is me inmiddels 26 keer gelukt.

Iets met hardlopers en doodlopers

Dat heeft een oorzaak die ik heus wel ken. Een normaal mens bouwt een beetje rustig op. Gaat 1 x per week stevig wandelen en 1 x per week beetje joggen en beetje wandelen. Nee, dan ik… Ik ga gewoon drie keer in de week zo snel ik kan hardlopen, direct 5 km graag, en als het kan in maximaal 35 minuten. Dat hou ik met (veel) pijn en moeite ongeveer twee weken vol. Dat half uur haal ik überhaupt niet. Daarna is het klaar. Want alles doet zeer, en ik kan amper mijn schoenen strikken van de spierpijn. En zo ga ik heel soepeltjes van hollen naar stilstaan. En dat dan op ‘repeat’, verdeeld over een jaartje of zes.

‘Miss Rona’

Met ‘dank’ aan een bepaald virus waarvan ik de naam niet noem, had ik afgelopen jaar prima kunnen aangrijpen om (naast natuurlijk een über-opgeruimd huis en het leren van vijf nieuwe talen) rete-fit te worden door twee keer per week te gaan hardlopen, maar mijn stappen beperkten zich grotendeels tot een wandeling van de bank naar de keuken, waar ik vooral druk was met het bakken van taarten en cakes. O ja, en de fles wijn uit de koelkast pakken, maar heel veel beter werd het niet. Het getal op de weegschaal werd er evenmin beter op. Net als mijn relatie met mijn skinny jeans. En toen was het zomaar ineens lente. Oops… Tijd om weer te starten met hardlopen dan maar?

Een portie discipline graag

Ik héb het een paar keer gehaald. Volgens Facebook voor het eerst op 8 juni 2015: 10.04 km in 1 uur en 12 minuten. Zonder te stoppen en zonder te wandelen. Daarna heb ik het weer vakkundig laten versloffen. Mijn hardloopschoenen en ik zijn nooit echt besties geworden. Wat raar is, want in ons huis ben ik degene die zegt hoe lekker het is om buiten een rondje te lopen. Mijn Lief loopt puur op discipline. Kan iemand dat trouwens niet gewoon in een tabletje stoppen en dan potjes van 500 stuks verkopen? Gewoon, net als calcium/magnesium/zink-tabletten, en dan verkrijgbaar bij Holland & Barrett, graag. En dat die discipline zich dan vanzelf uitstrekt naar allerlei andere gebieden zoals het wekelijks bijhouden van de administratie.

Maar goed, terug naar mijn rondjes rennen, want dit keer gaat het anders! Op mijn 48e ga ik het eindelijk serieus aanpakken. Ik ben deze week namelijk gestart met…

Start to Run!

Jawel, het bekende, en wat ik ervan begrepen heb, erg succesvolle, trainingsprogramma van de Atletiekunie. Tien weken lang, op de maandagavond, met een groepje gelijkgestemden rennen. Gestructureerd én georganiseerd. Zonder die stok achter de deur ben ik kansloos (zelfkennis is een groot goed mensen, onthoud dat). Dat is ook de reden dat ik het nu met jou deel. Nóg een stok achter de deur. Of dat een briljant idee is, moet nog blijken want als ik er na vier keer mee stop, is dat natuurlijk wel een heel openlijke flater.

Zo gezegd, zo gedaan. Toch?

Nou, niet helemaal… want trainer Jordy heeft zijn eigen twist aan de training gegeven. Zijn Start to Run is niet twee minuten joggen, minuutje wandelen. Neuh, bij Jordy doe je tussendoor lunges en squats, trek je sprintjes, moet je planken, en - de hel aller oefeningen - buikspieroefeningen in allerlei variaties doen.

Vijf seconden pauze en dóórrr! Ugh ...

En dit alles in het Zuid-Limburgse Heuvelland, hè? En niet op de verharde weg, maar op paadjes langs weilanden. Oftewel: keiharde bootcamp. En na die squats en lunges, trek je dus sprintjes. Berg-óp. Needless to say dat mijn batterij aan het einde van die eerste les leeg was. Maar het was léuk! Ik heb echt oprecht plezier gehad.

Vijf vrouwen die samen hardlopen, praten en lachen. En afzien. En nog iets met paardenhoeven en glazen wijn, maar ik heb beloofd dat ‘entre nous’ te houden.

Geen New York City Marathon

Ik weet dat er mensen zijn die ouder zijn dan ik en binnen een jaar met hetzelfde gemak de NYC-marathon lopen, als ik naar de bakker wandel voor een taartje. Ik betwijfel ten zeerste of ik me ooit ga inschrijven voor welke marathon dan ook, maar ik héb een doel: 10 km aan één stuk kunnen rennen. En als dat anderhalf uur duurt, soit. Dan heb ik een mooi streven: het in één uur kunnen. Me dunkt dat ik daar wel even mee zoet ben.

O, een belangrijke disclaimer: daar waar ik woon, het mooie Zuid-Limburgse Heuvelland, mag je 10% van je tijd aftrekken. Altijd. #regelvanSylvia ?

Zuid-Limburg, je zou er maar wonen, euh…sporten