Corona, ergens toch abstract. Tot dat ene moment…

Tot het jouw moeder is die sterft aan Corona. Jouw moeder. De oma van je kinderen. De vrouw van je vader. De vader die je pas vijf maanden geleden hebt begraven, je moeder aan je zij, leunend op jouw arm.

Je zou nog samen met haar een steen gaan uitzoeken voor op zijn graf. Nu moet je gaan kijken voor een steen voor hen samen. Zonder broers en zussen, want je bent enig kind.

Vanmorgen vroeg had ik A. huilend aan de lijn. Barstende koppijn had ze, en ze was zó moe, want natuurlijk geen oog dichtgedaan, al weken niet. Gisterenavond is ze haar moeder verloren. Binnen een half uur nadat de beademing werd stopgezet, gleed de vrouw met wie ze een onvervangbare relatie had weg uit het leven. Ze was erbij, heeft haar hand nog vast kunnen houden.

Gelukkig maar, want ze had al weken geen fysiek contact meer met haar gehad. De lieve mensen van de IC stuurden gedurende die tijd wel geregeld foto’s en filmpjes door. Dat is heftig, en moeilijk om naar te kijken, maar A. wilde dat juist graag. Het gaf toch een gevoel van verbonden zijn. Liever heftig, liever een hart dat ineen krimpt van de pijn, dan een vreselijk niks. Maar afscheid nemen van je moeder die in coma ligt, waar je niet meer mee hebt kunnen praten, dat is gruwelijk, dan breekt je hart opnieuw in gruzelementen.

Later vandaag heeft ze een video call met de mevrouw van de uitvaartverzekeraar. Sowieso al niet iemand die je een paar maanden later alweer wilt ontmoeten, maar waar je toen nog ‘normaal’ samenkwam om te praten over muziek, over een plek, en vooral over wie je vader was als mens, moet je nu via ‘Teams’ gaan horen wat er vooral allemaal niét mag. Welke restricties er zijn. Moet je kiezen welke mensen er wel aanwezig bij mogen zijn en welke niet. Want dat maximum van 30 mensen, dat is een hele harde regel waar niet aan valt te tornen. Bij een uitvaart sta je altijd voor moeilijke keuzes, maar in deze bizarre tijd wordt het ingewikkelder dan ooit.

Hoe neem je afscheid van een geliefde, van een ouder als je ze niet meer aan mag raken? En hoe troost je je vriendin, als je haar niet vast mag pakken omdat je letterlijk afstand moet bewaren? Troosten, dat doe je met een omhelzing, door die persoon in je armen te sluiten en uit te laten huilen. Net zo lang tot ze rustig wordt, en dan droog je haar tranen, kijk je elkaar aan en geef je nog een extra knuffel. Niet nu. Nu sta je erbij, kijk je ernaar en mag je helemaal niks…

Nét 40 jaar oud, is ze in minder dan een half jaar tijd wees geworden. Jaren geleden, ook bij een begrafenis, hoorde ik voor het eerst dit hartverscheurend mooie nummer van Karin Bloemen: Geen kind meer

Het verwoordt alles over de mooie, vaak heus ingewikkelde, maar sowieso unieke, relatie die we met onze moeder hebben.

Lieve A., toen je afscheid moest nemen van je vader waren we er allemaal bij. Dat we je nu niet vast mogen houden, doet ons allemaal verschrikkelijk zeer, maar weet dat we met ons allen om je heen staan en op die manier houden we je toch heel, heel stevig vast.