Claudia’s blog: Help! Geheugenverlies, begint het gedonder nu al?

Zat ik me net fijn voor te bereiden op een interview met als insteek “Vitale vijftigers”, word ik gebeld door de kapper: “Claudia, waar blijf je?”. Waar ik blijf? We hebben toch over twee weken pas een afspraak? Nee dus. Vandaag. En ik ben dus op een hele andere plek, niet in de buurt, en kan alleen maar stamelen: “maar, maar, maar”.

Gedist door mijn geheugen

In mijn hoofd draai ik de hele riedel af. Waarom ik dacht dat het pas over twee weken zou zijn (normaal ga ik om de 5 weken, maar vanwege vakantie, weken we van dit schema af). In een flits zie ik mezelf staan, een maand gelee, in de kapsalon, kletsterdeklets, met een lolly in mijn mond (ook dat nog!) haastig vertrekkend. Ik weet nog alle mitsen en maren. Maar dus niet meer de goede datum. Keihard gedist door mijn geheugen.

Moet ik mij zorgen gaan maken?

Volgens diverse deskundigen heeft het toch vooral te maken met het feit dat we maar blijven multitasken. Is niet goed, komen de handelingen niet goed in je hoofd. Dus, Straatmans, geen afspraken meer intikken in je iPhone, terwijl je doorkletst, ondertussen je tas probeert dicht te doen en de fiets van het slot haalt. Niet doen! Zeker niet bij een niet-synchroniserende iPhone (Bah! Moet ik daar ook weer achteraan).

Hysterische toestanden

Stress. Het klopt, ik was vier weken gelee gestrest. Ging een paar uur later op vakantie, en moest behalve strak geknipt & geschoren ook nog “even” langs de Albert Heijn, de boekhandel, Etos etcetera. Niet onvoorbereid op vakantie was mijn motto. Hysterische stresstoestanden, zei mijn man hoofdschuddend. “Vijftien dingen in één uur gepropt, daar is een mens toch niet voor gemaakt?”

Oeps vergeten

Mijn magnesium & zinktabletten zijn al een tijdje op. Als de donder bijbestellen. En stoppen met dat dagelijkse glaasje wijn wat er in de vakantie in is geslopen. Uit schaamte riep ik tegen Andrea - mijn lieve kapper die bezwoer dat het iedereen wel een keer gebeurt - dat ik NU de no-show bijdrage ging overmaken. Of ze mij even haar IBAN-code kon geven. U raadt het al, ik moest haar nog een keer bellen voor het correcte nummer. Blijk ik ook nog cijferdyslexie te hebben.

Gekkigheden

Nederig word je van zo’n ochtend. Zo in het interview over “vitale vijftigers” zal ik dát vooral vertellen. En dat andere grote voordeel van 50 jaar: om je eigen gekkigheden en toestanden kunnen lachen. Als je ze tenminste nog weet.