Beste minister Grapperhaus, nee is echt gewoon nee

Onvrijwillige seks is verkrachting. Zo eenvoudig is het. Tenminste, in mijn ogen, en ik denk in elk weldenkend mens zijn ogen. Dan zou het ook zo in de wet moeten staan. Toch? Maar dat is niet zo.

Want als ik niet kan bewijzen dat er geweld of dwang is toegepast, dan ben ik volgens de wet niet verkracht. Hè? Sorry?! Ja, echt. Dan ben ik niet verkracht. Pas als ik kan aantonen dat er geweld en dwang bij kwamen, is het verkrachting. Daar klopt natuurlijk helemaal geen ruk van. Het enige wat ertoe doet, is de afwezigheid van mijn toestemming.

Slachtoffers beter beschermd?

Nu wil minister Grapperhaus slachtoffers van seksueel geweld beter beschermen. Kudos daarvoor. Oprecht. Maar waarom niet in één keer goed? Nú is het moment, nú ligt er een wetsvoorstel: ‘seks tegen de wil is strafbaar’. Alleen, de maximale straf is een schampere helft van de maximumstraf voor verkrachting. Call me stupid, maar ‘seks tegen de wil’, dat ís verkrachting. Wat zou het in vredesnaam anders kunnen zijn?

Kap met de eufemismen

Verkrachting is verkrachting. Dat is dus niet ‘het liep een beetje uit de hand’. Dat is niet ‘maar ze liet me haar zoenen’, en het is al helemaal niet ‘maar ze zei niet dat ik moest stoppen’. De bekende reacties bij stress die wel allemaal wel kennen, namelijk ‘fight or flight’, kennen nog een heel belangrijke, vaak onderschatte, derde: freeze. Een slachtoffer bevriest. Uit pure shock bijvoorbeeld, en veelal ook uit angst. Verkrachting binnen een relatie komt gruwelijk vaak voor. Grote kans dat het slachtoffer niks zegt. Grote kans dat ze zelf haar slipje uitdoet. Grote kans dat ze zelf al gaat liggen, haar benen gespreid. En ‘dus’ is het dan geen verkrachting? Denk nog maar een keer. Het is namelijk fysieke én geestelijke verkrachting. Niet ‘meewerken’ betekent waarschijnlijk blauwe plekken en pijnlijke ribben. Als je bang bent om ‘nee’ te zeggen, is het verkrachting. Je ontworstelen aan een gewelddadige relatie is niet zo eenvoudig als het lijkt.

‘Je bent verkracht’

Toen mijn psychiater die woorden tegen me uitsprak en zei dat het misschien wel een goed idee zou zijn als ik ze zelf ook eens hardop probeerde te zeggen, zei ik nog steeds niks. Keek nietsziend voor me uit. Slikte een paar keer. En begon al half verzachtende omstandigheden te mompelen. Maar hij had, en heeft, gelijk. Dat ik een relatie had met de klootzak, maakt niet dat hij me niet verkracht heeft. Meer dan eens. Die harde realiteit onder ogen zien, écht accepteren, is geen feestje. Maar wel nodig om verder te kunnen. Wat er fysiek gebeurt, verdwijnt meestal. De herinneringen daarentegen, hoe je mentaal achterblijft, is een heel ander verhaal.

Dooie mus

Maar wat hebben mensen die zo dapper zijn om de verkrachter aan te klagen aan al hun moed als de dader, de verkrachter, er zo makkelijk mee wegkomt? Niks. Noppes. Nada.

Vraag minister Grapperhaus de verkrachtingswet aan te passen

Het nieuwe wetsvoorstel is een stap in de goede richting, maar zolang de strafmaat achterblijft, is het een wassen neus. Sta op voor de slachtoffers, sta naast ze en achter ze. Je kunt daar heel eenvoudig mee beginnen door het sturen van een digitale kaart naar minister Grapperhaus.