'Arme Frédérique, afgetuigd omdat ze zichzelf wil zijn'

Toen ik gisteren einde dag jouw foto zag dacht ik dat ik naar een foto keek van een meisje dat van een fiets gevallen was, aangereden door een auto ofzo. Voor mijn part een verhaal over fietsen zonder fietshelm. Toen ik klaar was met lezen, wenste ik dat mijn eerste ingeving de juiste was geweest.

Natuurlijk is een verkeersongeluk hartstikke beroerd, en vaak komt er onoplettendheid bij kijken, mensen die onvoorzichtig zijn. Maar het is hoogst zelden kwade opzet. En nu blijkt dat jij precies daarvan het slachtoffer bent: opzet.

Een gebroken neus, een kaakfractuur, afgebroken tanden. Tot een paar uur voor deze foto gewoon een tiener van 14 die met wat vrienden op een pleintje hing. Pratend, lachend en ondertussen wat snacks wegkauwend.

Hoe raken tieners zó ontzettend van het pad af?

Ik vraag me wel vaker af op welk moment mensen de weg kwijtraken. Of er een ‘turning point’ is, een moment waarvan je, ook al is het achteraf, kunt zeggen: ‘Ja, dáár ging het mis’. Meestal gaat het dan over volwassenen, 9 van de 10 keer mannen, die kiezen voor het ‘ambacht’ van inbreker of autodief. Soms wordt het nóg erger en brengen ze anderen lichamelijk letsel toe.

Maar in dit geval hebben we het over tieners. Jongens tussen de 11 en 15 jaar die Frédérique willens en wetens agressief benaderen. Haar toeschreeuwen ‘Ben je een jongen of een meisje!!!’ Frédérique die eigenlijk het enige juiste antwoord geeft: ‘Wat maakt het uit?’ Maar haar reactie sprak deze jongens niet aan en ze slaan haar neer. En blijven slaan. Tot haar vrienden aan komen rennen en ze op de vlucht slaan, als de laffe wezels die ze zijn.

Nature of toch nurture?

De vraag, of discussie zo je wilt, of dit soort gedrag aangeboren is, of aangeleerd, is een oude. Beïnvloedbaarheid komt er hoe dan ook bij kijken, maar opvoeding is een heel belangrijke factor. En als ik dan de reacties lees op social media, zie ik het nog somber in. Want ook de reacties van heel veel volwassenen, of wat daarvoor door moet gaan, liegen er niet om. De racistische en discriminerende opmerkingen vliegen je links en rechts om je oren. En net als je denkt dat je alle rottigheid wel gelezen hebt, zie je dit:

Newsflash: jullie helpen niet mee om de wereld zelfs maar een klein beetje beter te maken.

Lieve Frédérique, lieve familie van Frédérique

Met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel heb ik de post van je vader gelezen en daarna een hele poos naar jouw mooie gezichtje gekeken. De reactie van je vader en van jou spreekt boekdelen: over warmte, liefde en respect voor ieder mens. Ik hoop met heel mijn hart dat het je lukt deze traumatische ervaring te boven te komen. Ik hoop dat het je, uiteindelijk, een nóg sterker, en nóg mooier mens maakt dan je nu al bent. Voor mij ben je een held. En alsjeblieft: word en wees wie JIJ wilt zijn.

Ik stuur je een hele dikke knuffel, met alle liefs, Sylvia