Als je hart je hoofd niet (helemaal) vertrouwt, wat dan?

Wat te doen als je lieve oude kat last heeft van je aanloper die al een huis en een baas heeft? Sylvia doet het enige juiste, met een brok in haar keel.

Mijn hele leven heb ik dieren gehad. Door alle fases heen, goeie en slechte tijden.

Magic en Muis gingen overal met me mee, tot aan het Zuid-Limburgse Heuvelland.

Nadat Magic gestorven was, deed Garfield zijn intrede in ons leven.  Die is ondertussen alweer 16 jaar oud.

Ondertussen zijn M&M er allebei niet meer. Hebben Lief en ik officieel nog maar één poezenbeest. ‘Officieel’ omdat ik altijd alle loslopende poezenbeesten aanhaal.

Rondom ons huis hebben wij een heel grote tuin en er lopen nogal wat katten bij ons rond. De meeste daarvan zijn vaste bezoekers. Zo ook ‘die mooie bange witte met de blauwe ogen’.

Ik kon het niet rijmen: zo’n mooi beest, zo ontzettend schuw. Want te mooi, en een te goede vacht en ogen, om een zwerver te zijn. Na weken had ik ‘m zover dat hij dichtbij kwam voor snoepjes en na maanden kwam hij af en toe een beetje binnen. Uiteindelijk deelde ik een foto in de buurt-WhatsApp en daar hoorde ik dat hij notabene van mensen om de hoek was. Maar toen had ik ‘m al zo ongeveer geconfisqueerd. ‘Want als hij toch liever bij ons was...’ , was mijn redenatie. En net als ik met Garfield en Muis had gedaan, kon ik ook hem heus wel omtoveren tot een relaxed aanhankelijk knuffelbeest. Dacht ik. De realiteit bleek iets weerbarstiger.

Geen knuffelkont

In een heel jaar tijd heeft hij twee keer bij me op schoot gelegen. Af en toe kriebelen was wel fijn, maar ook niet meer dan dat. En natuurlijk hoeft niet elke kat een knuffelkont te worden, maar er moet wel een vertrouwensband komen zodat je ‘m op kunt tillen en normaal de anti-teek-anti-vlo en ontwormingsmiddel kunt geven. Maar niets van dat alles...

Na een heel jaar vol liefde, aandacht en geduld, alles in zijn tempo, kon ik Siam, zoals ik hem genoemd had, nog steeds niet optillen, zelfs niet een beetje.

Geen liefde verloren

En, eerlijk is eerlijk: hij en Garfield zijn nooit echt vrienden geworden. Ze gedogen elkaar meestal, maar soms ging het er ook minder vriendelijk aan toe. En dan moest ik elke keer denken aan wat mijn dierenarts me ooit vertelde: een kat is oorspronkelijk een solitair dier en veel katten zijn einzelgängers. Een oudere kat opzadelen met een nieuwe huisgenoot is zelden een goed idee.

Luisteren naar mijn dierenarts

Gisteren ging ik met Garfield naar de dierenarts omdat ik me steeds meer zorgen maak om ons opaatje. Weliswaar gebruiken we al een paar maanden Novacam tegen gewrichtspijn, maar hij wordt steeds wankeler. Hij kukelt ook regelmatig van de bankleuning af. En ik wilde dat zijn hartje en longen goed werden beluisterd, want soms meen ik dat er iets met zijn ademhaling is...

Tijdens het onderzoek heb ik onze dierenarts gevraagd wat nu wijsheid is met onze ‘adoptant’. Het antwoord was niet helemaal wat ik had verwacht. En had gehoopt:

A)    Hij is niet van mij. En ook al hebben we met zijn baasje gepraat, dat maakt ‘m nog steeds niet van mij.

B)     Ik weet helemaal niet of hij wel altijd geënt en ontwormd is, en last but not least

C)     Garfield komt eerst. Díe is van mij, en hij is het belangrijkst.

Ergo: geen andere katten binnenlaten.

Misschien zei hij het zo hard en recht voor z’n raap omdat hij me al 15 jaar kent en weet dat mijn verstand hoogst zelden wint van mijn gevoel. Want ik ken hem niet anders dan als de grootste dierenvriend en bovendien eentje met een grondige kennis van zaken. Maar deze boodschap kwam wel binnen.

In één keer de pleister eraf

Theoretisch is er voor mij slechts één manier om dit te doen: snel en direct en compleet. Maar hoe dan? Want hoe moet Siam dit begrijpen?

Lood in mijn schoenen

Dus dan zit er maar één ding op: aanbellen bij zijn officiële baasje. En die vertelden dat zij hem heel graag weer meer thuis willen. We hebben afgesproken dat bij mij alle deuren dicht blijven zodat hij ‘vanzelf’ weer naar zijn geboortehuis gaat. Maar hoe weet ik zeker dat hij daar binnen slaapt? Want het is ‘s nachts akelig koud en vies en nat buiten.

De volgende dag

Zo simpel als het in theorie klinkt, zo complex is de realiteit. Want gisteren sloop ik als een dief in het duister door mijn eigen keuken heen zodat Siam me niet zou zien of horen. Lag ik huilend in bed omdat ik de wind om het huis hoorde waaien en kon ik alleen maar hopen dat hij in zijn andere huis was. Vanmorgen zat hij mauwend voor de deur. Zag ik hem en hij mij. En ben ik naar binnen gegaan zonder hem te roepen. Ik zit hier met buikpijn en tranen die over mijn wangen lopen. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet doen...Want doe ik wel het goeie?

Mijn hart doet pijn

Ik voel me alsof ik hem heb gedumpt, afgedankt en achtergelaten langs de kant van de weg. Wat, in alle rationaliteit, domweg niet klopt want hij hééft een huis. En hij is daar meer dan welkom. Maar toch…dat is mijn hoofd. En mijn hoofd zegt ook dat Garf inderdaad mijn eerste en enige prioriteit is. Dat hij in zijn seniorenjaren alle veiligheid en rust verdient met zo min mogelijk stress. Misschien is het laf om mezelf dat voor te houden. Want misschien ben ik wel echt die trut die een dier in de steek laat. Maar misschien was ik ook wel een jaar lang een trut die mensen hun kat ontnam. En waren zij te beleefd om mij dat te komen vertellen. Omdat hij, zo leerde ik, ook nog steeds bij hen kwam eten. Knuffelen doet hij ook bij hen niet, terwijl zijn moeder, die daar ook leeft, schijnbaar de grootste knuffelkous is.

Struisvogelpolitiek

‘Gelukkig’ heb ik al wat ervaring met hartzeer om beestjes. Daarom weet ik ook dat het in golven komt, én gaat. Dat ik daar doorheen moet ademen en  afleiding moet zoeken. Het betekent in dit geval ook dat ik voorlopig niet meer op mijn favoriete plek in onze woonkeuken ga zitten werken met de gordijnen open. Want daar kan Siam langslopen, en dan kijken we elkaar aan. Dus dat ga ik uit de weg. Maar hoe lang moet ik kijken hoe dit gaat?

Te veel hartzeer

Volgende week moet ik weer met Mr G. naar de dierenarts. Dan worden er röntgenfoto’s gemaakt zodat we meer duidelijkheid krijgen over de gezondheid van zijn botten en zijn wervelkolom. Ik hoop dat we nog een tijd van hem mogen genieten. Dat het moment van afscheid nemen nog ver weg is. Natuurlijk, je weet dat je, normaliter, ouder wordt dan je huisdier, maar jeezes, wat doet het pijn als je ze verliest. Misschien wel té veel…

Een beetje meer begrip

Mensen die na het overlijden van een geliefd ‘furry gezinslid’ zeiden dat ze er niet meer aan begonnen, vertelde ik altijd dat ze een ander dier nog zoveel liefde konden geven, een hond of kat uit het asiel een gelukkig en veilig thuis, maar ondertussen snap ik het wat beter: de pijn, de tranen. Misschien besluit je op een bepaald moment wel jezelf te beschermen. Aan de andere kant kan ik me het me domweg niet voorstellen om zonder viervoeter te leven. Maar zoals mijn Lief altijd zegt: “We’ll cross that bridge when we get there”.  Voor nu gaat alle TLC naar ons opaatje Garfield en hoop ik met heel mijn hart dat ik de juiste beslissingen heb genomen. De tijd zal het leren.