Sylvia slaat de goede voornemens (op één na) wijselijk over

First things first: ik wens je een heel gelukkig, fijn, en ja, vooral gezond, 2022. Maar de goede voornemens die daar verplicht bij lijken te horen, daar vraag ik je niet naar. Ik ben namelijk enigszins gedesillusioneerd als het op al die intenties aankomt.

De eeuwige top 5

Want laten we wel wezen: in willekeurige volgorde komen we elk jaar uit op dit rijtje:

• Afvallen
• Stoppen met roken
• Stoppen met drinken / Minder drinken
• Minder bankhangen / Meer bewegen
• Minder stressen / Meer yoga

Immer dezelfde riedel, en ja, ik deed er zelf ook aan mee. Het ene jaar wat fanatieker dan het andere, maar dan nog: het gevoel van ineens van alles moeten of juist niet meer mogen, kwam keer op keer om de hoek kijken. Slechts eenmaal  had ik een fabuleus goed voornemen...

...en zelfs dát is me niet gelukt. 

Ik doe het niet meer

Dit jaar ga ik dat niet meer doen. Ik zit er letterlijk en figuurlijk niet goed genoeg voor in mijn vel en in mijn hoofd. Om dan nu drie weken lang als een idioot ineens doorgeslagen te gaan doen met eten, drinken en sporten om vervolgens het bijltje er weer bij neer te kwakken, zie ik niet zitten.

Vraag en antwoord

Mijn grootste vraag aan mezelf blijft toch wáárom ik in maart 2020 mezelf zo ben kwijtgeraakt. Toen we eind 2019 vertrokken naar Australië was ik in topvorm. Ik denk m’n beste shape ooit. Fit, sterk, energiek. En nu, in januari 2022, ben ik misschien wel zwaarder dan ooit. Dat weet ik niet van de weegschaal, want daar loop ik elke dag met een vakkundig boogje omheen. Ik weet het wel omdat ik niet meer in mijn kleren van toen pas. Maar wat het antwoord ook is, ik baal er zó ontzettend van. Want het is niet alsof ik niet de mogelijkheden en tijd heb om aan mezelf te werken. Ergo:  de hele verantwoordelijkheid ligt bij mij.

ik ben niet in de stemming voor live-your-best-life Instaposts van en met überfitte mensen

Man, wat was ik blij dat die maxi-jurken zo hip waren afgelopen jaar. Kon ik me heerlijk comfortabel in verstoppen. Maar elke dag zag en zie ik in de grote spiegel de realiteit. Het resultaat? Ik voel me een ongelooflijke lapzwans en baal waanzinnig van mezelf. Dus nee, ik ben niet in de stemming voor überenthousiaste fitter-dan-fit / live-your-best-life / Instaposts van en met überfitte mensen die me vertellen hoe ik mijn beste leven moet leven. Ik voel me er zo mogelijk een nóg grotere failure door.

Moedeloos makend

Over mijn ge-jojo door de jaren heen kan ik een boek schrijven. Ik geloof ook gerust dat het daar al heel lang geleden mis is gegaan en ik mijn stofwisseling er compleet mee heb verpest. Want hoe is het anders te verklaren dat ik binnen een paar maanden, en uiteindelijk dus twee jaar, zo gigantisch ben aangekomen?

Tegelijkertijd denk ik dat het nog niet helemaal hopeloos is, en daarom weiger ik de handdoek nu al definitief in de ring te gooien. Er hangen namelijk té veel heel leuke kleren in mijn kast. Momenteel kijk ik er liever niet naar want dan ga ik huilen, maar ik wil ze ontzettend graag weer kunnen dragen.

Hoe dan?

Nou, heel eenvoudig, en tegelijkertijd griezelig moeilijk. Mijn Lief zegt dat ik goed voor zijn Lief moet zorgen. Daarom ga ik proberen iets liever voor mezelf te zijn. Daar hoort bij dat ik stop met leven op koek, chocola, chips en wijn. Ja, ik doe dat. Want chocola en chips pak je zo, kant & klaar, uit de kast. En vijf minuten de tijd nemen om voor mezelf iets gezonds te maken, dat vind ik teveel gedoe. Maar zonder dat ik het hem hardop gezegd heb, heb ik mijn echtgenoot een belofte gedaan: ik ga mij ontfermen over mezelf. En dat begint aan de binnenkant met groente, fruit en volkorenproducten. En die muesli die ik altijd maak voor mijn wederhelft, ga ik ook zelf eten, met vers rood fruit en kwark. De wijn en bubbels blijven in de wijnkoelkast, voor visite.   

Theorie & Tips & Trics & Tools

In theorie weet ik het echt allemaal. Ik denk dat er weinig is wat je mij nog kunt leren over (lege) calorieën, carbs, volkoren granen, alcohol, water, ketose, intermittent fasting etc. Dus ik moet het in andere dingen zoeken. Daarom ga ik bepaalde insta-accounts ontvolgen en zoeken naar ‘personen’ die beter bij me passen. Ik ben zwaar allergisch voor regen, maar ik wil toch zo’n vijf keer per week bewegen dus ik ga mijn smart watch weer opladen, updaten én gebruiken. Als het regent, ga ik op de loopband. Niet omdat het moet, maar omdat ik me beter wil voelen.

100 dagen

Ik gun mezelf 100 dagen om dit te bereiken. Hoofdredacteur Claudia schreef in de Nouveau-editie van juli dat ik mijzelf vanuit zelfliefde een nieuwe neus gunde.

Ik moest daar een beetje om glimlachen want zo voelde het voor mij helemaal niet. Maar ze triggerde wel iets met dat woord: ‘zelfliefde’. Wie weet, ga ik dat dit jaar wel ergens vinden. Honderd dagen elke dag zo goed mogelijk voor mezelf zorgen, is volgens mij al een aardig begin. Weer in contact komen met mezelf, me goed voelen en weer zin hebben om dingen te ondernemen. Ja, dat lijkt me wel wat.