Claudia over Simone Kleinsma én Wies:

Claudia (Hoofdredacteur Nouveau) schrijft elke maand in haar editorial wat haar bezighoudt, deze maand over covermodel Simone Kleinsma, maar eerst iets anders. Over haar Wies:

Dit is de editorial waarvan je hoopt dat je hem niet hoeft te tikken.

Wies is weg.

Ze is heel vroeg opgestaan en stilletjes naar de redactie gegaan*

om mij daar te vertellen dat ze Nouveau zou laten gaan.

Wies Verbeek - want over haar hebben we het - is coördinator Lifestyle Nouveau, twee dagen per week mocht ik haar letterlijk aan mijn rechterzijde hebben. Ik hoefde mijn hoofd maar te draaien – vooral als we even stoom moesten afblazen wegens een rare mail, ontvlambare interviewkandidaat of een ander niet te nader noemen bedrijfsongelukje – en we wisten onze lichte wanhoop al snel weer om te zetten in waar het in het leven echt om draait. Het liefst uitgesproken in het Twents (Wies) en Achterhoeks (ik):

“Bun ie de weg kwiet? Dan mo-j moar eens onder de auto kiek’n.”

En “Wies, is ow good wies kapot?”

Geen wonder dat de hele wereld wel met deze bruistablet wil werken. Maar nu kiest ze voor zichzelf. Voor haar online-platform blow.nl wat ze naar de volgende stap wil brengen.

En onderschrijven we dat bij Nouveau immers niet? Ga altijd moedig voorwaarts.

Dus met pijn in mijn hart, maar in de wetenschap dat we vriendinnen blijven, dat ze haar anti-ageing rubriek als schrijvende freelancer vanuit huis gaat aanleveren, en dat ze altijd in te huren is voor feesten en partijen, laten we haar gaan.

Ondertussen gaan wij Nouveau-ianen verder met waar we goed in zijn: klasse en kwaliteit brengen. En verrassende namen. Zoals Herman Finkers (p. 72), mede-Tukker en grondlegger van Wies favoriete quote: “Ku-j mooi help’n drukk’n.”

En ook Simone Kleinsma, zo ingetogen en sophisticated opgemaakt door tovenaar Leco van Zadelhoff. Kijk maar naar de foto bij dit blog.

Bij de cover met Simone hoort ook een emotioneel interview waarbij ze vertelt dat ze het vervelend vindt om ergens alleen naartoe te gaan.

“Afgelopen voorjaar wilde ik heel graag naar een balletvoorstelling met Igone de Jongh, maar niemand kon mee. Op een gegeven moment ben ik gestopt met rondbellen omdat ik dacht: dit wordt treurig. Dan besef je dat je zelf de slingers moet ophangen. Dus ik ging, in mijn eentje, en heb genóten. Alleen de pauzes vond ik lastig. Sta je daar met je koffie een beetje in een foldertje te bladeren om maar niet om je heen te hoeven kijken. Maar ik ben het wel blijven doen, want anders leer je het nooit.”

En zo is het Simone, en daar gaan Wies en ik vast weer een mooie oost'nlijke uitdrukking op maken.

*Vrij naar het Gouden Boekje Wim is weg.