Lezen! Igone de Jongh's boek verschijnt vandaag

Je las al over haar doorstart al in Nouveau!

Op haar 40ste heeft ze al een glorieuze danscarrière achter zich. Voor Igone de Jongh (40) begint nu een nieuw leven, met haar vroege memoires in boekvorm (vanaf vandaag verkrijgbaar!), nieuwe artistieke uitdagingen en natuurlijk haar geliefde Thijs Römer en hun kinderen.

In het boek pakt ze uit met onthullingen die ze eerder al exclusief met Nouveau deelde: 

• Hoe ze zich als danseres uit het keurslijf van een ballerina vocht
• Hoe ze onbarmhartig werd afgedankt door het Nationaal Ballet, een jaar eerder dan zij zelf had gepland 
• Haar teleurstelling en woede dat ze na 24 jaar toewijding geen uitzicht had op een functie als coach of balletmeester
• Hoe ijzig, wereldvreemd en elitair de wereld van haar oude werkgever kon zijn  

Het maakte het afscheid van het gezelschap waar ze tot op het laatst de sterren van de hemel danste zwaar. Nadat het doek was gevallen, maakte Igone nog wekenlang strakke schema’s voor zichzelf al was ze inmiddels zo vrij als een vogel. Loslaten is iets wat De Jongh heeft moeten leren. Na haar vertrek vorig jaar bij Het Nationale Ballet waar ze Eerste Soliste was, moest ze wennen aan een leven zonder dat snoeiharde regime. En toen legde Covid-19 de wereld stil. Haar geplande galavoorstelling in Carré ging niet door, echtgenoot Thijs hoefde niet de planken meer op, de kinderen niet naar school…

Ik heb haar jaren geleden al eens geïnterviewd. En als ik haar ontmoet na de fotoshoot in de studio verbaas ik me er opnieuw over hoe hartelijk, toegankelijk en vrolijk deze vrouw is. Deze vrouw die de grootste rollen uit de dansgeschiedenis heeft gedanst, een daverende carrière maakte bij Het Nationale Ballet en de muze werd van Hans van Manen. Ze lacht aanstekelijk en veel. Een gelukkige vrouw met een meisjesachtige uitstraling en een vorstelijke houding.

Was je die eerste periode na dat afscheid niet heel erg je houvast kwijt?

‘Zeker en bij vlagen ben ik dat nog wel eens, maar ik heb in de afgelopen tijd na mijn afscheid en door de corona echt leren loslaten. Loslaten hoe je denkt dat het leven zou moeten zijn, dat je moet weten wat je vandaag, morgen en overmorgen gaat doen. Ik was altijd zo gewend dat precies te weten, ik kom uit zo’n strak regime. Maar dat is voorbij. Door de pandemie ging ook mijn voorstelling in Carré niet door, waar ik al heel druk mee bezig was, dus toen kon ik helemaal niet anders dan loslaten.

In het begin maakte ik nog schema’s: om acht uur hond uitlaten, negen uur ontbijten… tot ik me realiseerde dat dat nergens op sloeg en ook nergens voor nodig was. Ik ben toen heel dicht tegen Thijs en de kinderen aan gaan zitten. We zijn in die tijd verhuisd naar het platteland en dat was eigenlijk het perfecte moment, je voelde niet dat de wereld stilstond. We hebben intens van elkaar genoten die maanden. Ik kon me er eindelijk bij neerleggen dat ik niets meer hoefde, dat ik vrij was. Ik kon eindelijk loslaten.’

Loslaten en afscheid nemen, komt ook aan bod in Igone, het boek dat Igone met journalist Marcel Langedijk schreef. Het zijn vroege memoires die vanaf vandaag in de winkel liggen. Het was een idee van haar agent om niet te wachten tot ze zestig is, maar juist nu de balans op te maken en mensen deelgenoot te maken van haar diepere gedachten. ‘Ik heb er al een heel leven op zitten moet je maar denken en ik vind het fijn om eerlijk te kunnen zijn over hoe mijn leven echt in elkaar zit.’

Vanwaar de behoefte om dat te delen met de rest van de wereld?

‘Ik heb gemerkt dat veel mensen een bepaald idee hebben bij het leven van een ballerina, een beeld dat ver van de waarheid afligt. Ze zien het plaatje van iemand in een mooie tutu op een groot podium, ze zien niet hoe hard die persoon heeft moeten werken om daar te komen. Ze zien niet de mens achter het plaatje.’

Hoe anders is dat dan?

‘Totaal anders. Ik heb ontzettend hard moeten vechten voor mijn carrière. Er waren ook momenten dat ik twee seconden voor ik op moest een huilend kind aan de telefoon had, dat de oppas te laat was, de hond nog uit moest, dat ik knallende ruzie met iemand had. Ik wil laten zien dat ik doodgewoon ben, heel onzeker kan zijn, maar dat ik desondanks mijn droom achterna ben gegaan. Ongeacht de consequenties.’

Werd het najagen van die droom je soms betwist?

‘Er waren wel momenten waarop het me door het leven zelf moeilijk werd gemaakt. Op mijn twaalfde had ik een zware knieblessure en er was sprake van dat ik misschien wel nooit meer zou kunnen dansen. Voor mij was het een vaststaand gegeven dat ik dat wel zou doen, daar heb ik hard voor gevochten.

Daarna heb ik mijn plek in een groot gezelschap moeten veroveren. Dat is best moeilijk als je zestien bent en heel verlegen. Maar ik had een droom, dus ik wist dat ik daar doorheen moest, al vond ik het doodeng. In 2006 stierf mijn moeder na jarenlang ziek te zijn geweest. Ik ben toen weer gaan dansen, maar met een zak verdriet op mijn rug.’

Hoe kijk je naar de dood van je moeder? Vanaf dat je klein was, heb je haar vooral ziek gekend

‘Haar dood was een ongelooflijk heftige gebeurtenis, ik was er kapot van. Toch ben ik daarna heel snel weer gaan dansen, niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde.’

Ballet als therapie.

‘Ik heb er in elk geval nooit spijt van gehad en niemand heeft het me kwalijk genomen. Ook mijn vader en broer begrepen het heel goed.’

Wat is de grootste misvatting over jouw vak?

‘Dat mensen denken dat het me is komen aanwaaien. Mensen hebben geen idee hoe hard werken het is, het atletische gedeelte alleen al. Er is altijd pijn, pijn waar je vaak doorheen traint. Tot ik Thijs leerde kennen, realiseerde ik me niet eens hoe abnormaal het is wat dansers doen. Hij zei wel eens: ‘Schat wat dóe je?’ Ik hoop dat mensen gaan begrijpen dat dit vak zonder een enorme passie niet te doen zou zijn, veel te zwaar.’

Was het moeilijk om je eigen boek terug te lezen?

‘Ja, ik wilde heel eerlijk zijn en als je het dan uiteindelijk leest, is dat soms confronterend.

Niet omdat er dingen zijn waar ik spijt van heb, maar omdat ik me er bijvoorbeeld over verbaas hoe vastberaden ik was om naar het Nationale Ballet te gaan en wat ik ervoor over heb gehad om mijn doel te bereiken. Al die feestjes en verjaardagen die ik heb gemist van vrienden en familie. Dat is een keuze die ik heb moeten maken.’

Het hele interview met Igone stond in Nouveau editie 13 en die is na te bestellen op Magazine.nl. Je hebt 'm binnen twee werkdagen in huis en het nummer wordt GRATIS verzonden.