Tina is er niet trots op: ‘Stiekem pest ik mijn schoondochter’

Haar zoon verdient een leukere vrouw, vindt Tina. En dat laat ze haar schoondochter duidelijk merken. “Het is sterker dan ik.” 

“Toen de vuurpijlen omhoogschoten met de jaarwisseling, nam ik me serieus voor om in 2017 mijn leven te beteren. De avond was niet zo soepel verlopen en ik wist dat ik daar een groot aandeel in had.

Ze deinsde terug

Ik zag mijn schoondochter Mila in haar eentje staan, ver van mijn zoon Robin en de klein­kinderen die het vuurwerk afstaken. Ze zag er wat verloren uit. Ik besloot naar haar toe te lopen om haar een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Normaal gesproken zoenen wij nooit, maar ik dacht nu: ik doe eens spontaan, en boog me naar haar toe. Na mijn eerste kus deinsde ze terug. ‘Ik doe er altijd maar een, drie vind ik zo overdreven,’ zei ze afstandelijk. Haar woorden voelden als een dolksteek en hoewel ik wel wist dat ik die net zo goed geregeld – veel vaker dan zij zelfs – uitdeel, had ik er meteen alweer genoeg van. ‘O sorry hoor,’ antwoordde ik afgemeten en draaide me om.

Stapelgek op mijn zoon

En het was sterker dan mezelf: toen we allemaal weer binnen waren, zorgde ik ervoor dat de schaal oliebollen net leeg was toen ik bij Mila uitkwam. ‘In de keuken staan er nog een paar, geloof ik,’ zei ik kortaf, en ging zitten. Zo waren mijn goede voornemens al binnen een uur volledig verdwenen. Het is niet anders: het botert niet tussen mijn schoondochter en mij en dat zal nooit beter worden. 

Mijn zoon Robin is enig kind. Een wolk van een baby, zo zoet, zo gemakkelijk. Ik was stapelgek op hem. Zijn vader, van wie ik later gescheiden ben, was veel weg voor zijn werk. Daardoor waren Robin en ik sterk op elkaar gericht. Tot ver in zijn puberteit waren we vier handen op één buik. Hij vond het ook echt leuk om met mij te zijn, ging liever met mij boodschappen doen in het weekend dan dat hij met vriendjes afsprak.

Vanaf zijn vijftiende werd hij zelfstandiger; iets wat mij melancholiek maakte, maar wat ik ook aanmoedigde. Meisjes zag hij toen nog helemaal niet staan, terwijl er wel geregeld voor hem werd aangebeld. Schitterend vond ik dat, dat mijn knappe zoon zo gewild was. Hij had het golvende, donkere haar van zijn vader en mijn blauwe ogen. Een combinatie die niet onopgemerkt bleef. 

'Zijn vader, van wie ik later gescheiden ben, was veel weg voor zijn werk. Daardoor waren Robin en ik sterk op elkaar gericht. Tot ver in zijn puberteit waren we vier handen op één buik'

Ik voelde me in de steek gelaten

Toen Robin twintig was, ontdekte ik dat zijn vader mij al jaren bedroog. Hoewel mijn liefde al was weggesijpeld, kwam het bedrog hard aan. Robin was woedend op zijn vader en koos onvoorwaardelijk voor mij. Zijn loyaliteit was zo troostrijk. Dat hij niet lang daarna een vaste vriendin kreeg, was best moeilijk. Een logische stap, dat wist ik wel, maar toch voelde ik me in de steek gelaten.

Ik zocht afleiding bij vriendinnen en probeerde, ondanks mijn gevoelens, hartelijk te zijn tegen Robins vriendin. Dat was een leuke, mooie, spontane meid, duidelijk stapeldol op mijn zoon. Mijn tranen, toen ze na twee jaar gingen samenwonen en later trouwden, heb ik nooit laten zien.

Ik heb me sowieso nooit op Robins vrouw afgereageerd. Al ben ik dan erg aan mijn zoon gehecht, zo’n beroerde schoonmoeder ben ik dus ook weer niet. Dat bleek wel uit het feit dat ze graag op bezoek kwamen. Samen met de kinderen die ze kregen; en wat was het dan altijd gezellig.

Hoe kon hij zo liegen?

Alles veranderde toen Mila in Robins leven kwam. Ik voelde meteen dat er iets in de lucht hing. Ik zag dat Robin zich anders gedroeg, met zijn gedachten elders zat, en mijn schoondochter klaagde erover dat hij weinig thuis was. Al mijn alarmbellen gingen af, maar ik dacht: ‘Dat kan niet. Zo is Robin niet.’ Zo was hij dus wél, bleek. Hij had een affaire. Zijn gezin stond op z’n kop, zijn vrouw was in alle staten – en ik ook. Dat Robin dit deed, hoe bestond het? Hoe kon hij zo liegen? 

Hij had toch een gelukkig gezin? Dat was schijn, vertelde hij mij in tranen. Al sinds de geboorte van de kinderen waren hij en zijn vrouw uit elkaar gegroeid. Ze sliepen niet meer samen en deelden nog maar zo weinig dat hij niet met haar verder wilde. Het sneed door mijn ziel. Ik had vreselijk te doen met mijn kleinkinderen. En met mijn schoondochter, die er duidelijk anders over dacht dan Robin.

Zij wilde echt nog voor hem vechten. Maar Robin hield alles af. Ik vond het zó raar. Dit was helemaal niet hoe ik mijn zoon kende. Het kon niet anders of hij was volledig ingepalmd door die andere vrouw. Zij, een collega, had hem het hoofd op hol gebracht, of sterker nog: gehersenspoeld. Anders zou hij nooit overwegen om zijn gezin in de steek te laten, daarvan was ik overtuigd. 

Ze was onbeleefd, brutaal zelfs

Maanden van ellende en tranen volgden. Robin trok bij die andere vrouw in. Ik weigerde haar te ontmoeten, kon me lange tijd niet neerleggen bij de situatie. Pas toen de scheiding officieel was, Robins ex rustiger was en zelfs een nieuwe partner vond, kon ik het contact niet langer afhouden.

Maar toen ik Mila, de vrouw die al dit leed had veroorzaakt, voor het eerst de hand schudde, was ik perplex. Ik had vermoed dat ze heel aantrekkelijk was. Nou, dat bleek helemaal niet zo. Ik dacht zelfs: wat moet Robin in hemelsnaam met haar? Ook vond ik haar onbeleefd, brutaal zelfs.

Ze noemde mij meteen bij mijn voornaam en zat te jijen en te jouwen. Ze liep zonder het te vragen mijn huis door en zat overal aan. Dat ze daarna voortdurend tegen Robin zat aangeleund, en zijn hand geen moment losliet, vond ik gênant. Het kostte me moeite om vriendelijk tegen haar te zijn. Ik voelde ook geen enkele aandrang om haar dingen te vragen of om haar geforceerde grapjes te lachen. Nee, ze mag wat mij betreft voelen dat ik haar gedoog, maar meer ook niet."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.